Alice maakt deel uit van de Woody Allen Collection, een box-set die alle 19 speelfilms van de cineast bundelt uit de periode 1971-1991 en daar nog het latere Melinda And Melinda (2004) aan toevoegt. De overige films in de collectie zijn: Bananas, Everything You Always Wanted To Know About Sex (But Were Afraid To Ask), Sleeper, Love And Death, Annie Hall, Interiors, Manhattan, Stardust Memories, A Midsummer Night's Sex Comedy, Zelig, Broadway Danny Rose, The Purple Rose of Cairo, Hannah And Her Sisters, Radio Days, September, Another Woman, Crimes And Misdemeanors en Shadows and Fog.

FILM
Maakte Woody Allen Alice omdat hij een goed idee voor een film had of omdat hij zijn partner Mia Farrow haar jaarlijkse hoofdrol in een film niet wilde ontzeggen? Dat is de voornaamste gedachte die door je hoofd spookt als je Alice bekijkt. Ik zit eerder in het laatste kamp, want zowat alle aspecten van de film hebben we al eerder en beter gezien in een andere film. Een vrouw die liever een fantasieleven leidt dan haar gewone leventje? Check. Een magisch-realistische oplosssing voor haar problemen? Check. Neurotisch overspel? Check. Moeizame zusterrelaties? Check. Knipogen naar de screwballfilms van de jaren dertig? Check. Ik daag je uit om ook maar één origineel idee te vinden in Alice. Daarmee is de prent dan ook een van de meest teleurstellende en gemakzuchtige uit het oeuvre van Woody Allen.

Maar het grootste probleem is dus dat hij eens te meer Mia Farrow een centrale plaats toekent in een plot over de echtgenote van een New Yorkse zakenman die uit de sleur van haar leven wil breken door een affaire te beginnen met de vader van een klasgenootje van haar dochters. Omdat ze zelf het lef niet heeft om die stap te zetten, zoekt ze haar heil bij een Chinese genezer die haar in de loop van de film allerlei kruidenmengsels geeft. De drankjes geven haar nu eens het zelfvertrouwen van een cougar en maken haar een andere keer onzichtbaar. Op die manier hoopt ze haar affaire de beste kansen op slagen te geven, tracht ze een carrière als scenariste uit te bouwen en wil ze achterhalen of haar echtgenoot zelf ooit ontrouw is geweest.

Farrow staat dus weer in het voetlicht in een Woody Allen-film, maar hoe geloofwaardig is het nog dat de cineast dit neurotische, onzelfzekere en niet superknappe personage keer op keer neerzet als een begeerlijk vrouw waarvoor mannen als een blok vallen? In Alice wordt het duidelijker dan ooit dat hij goede casting niet langer prefereert boven het verschaffen van werkzekerheid aan zijn toenmalige partner. Mia Farrow trelt zich al bij al aardig uit de slag, maar kan nooit verhullen dat het karakter dat ze vertolkt erg ver afstaat van de vrouw die haar gestalte geeft. Dat is des te opvallender omdat de andere personages in de film wél goed gecast zijn. Alec Baldwin als de geestverschijning van een ex-vriendje, William Hurt als de zakenman, Cybil Shepherd als een gehaaide tv-producente, Joe Mantegna als de saxofoonspelende minnaar: hier klopt het plaatje keer op keer.

Zoals daarnet al gezegd, is Allen als scenarist echter niet bijster op dreef in Alice, wat de goodwill van de cast grotendeels tenietdoet. De filmmaker structureert de prent min of meer als een sprookje - ze had net zo goed kunnen beginnen met de woorden "er was eens een New Yorkse huisvrouw" - maar doet daar behalve de rol van magie in de plot zo goed als niets mee. Hij glijdt van de ene scène naar de andere zonder dat er iets wezenlijks verandert voor de personages en verveelt de kijker daarmee dood. Dat Alice gedraaid en vertoond werd in de scharnierperiode die de overgang naar de jaren negentig markeerde voor Woody Allen, is dan ook geen toeval. Je kan niet anders dan concluderen dat voor de cineast het door elke filmmaker gevreesde moment is aangebroken: het moment dat hij niets nieuws meer te vertellen heeft. Dat is wellicht een iets te boude boutade als je ziet dat hij de voorbije kwarteeuw nog een aantal erg goede films heeft gemaakt, maar ver van de waarheid ligt mijn stelling nu ook weer niet.

BEELD EN GELUID
De beeldtransfer lijdt aan dezelfde euvels als vele andere films uit de Woody Allen Collection: een wisselvallige scherpte, kleuren die te weinig tot de verbeelding spreken, niet geheel vrij van printbesschadigingen en met weinig oog voor een optimaal contrast. De monosoundtrack legt de focus eens te meer op de dialogen. Zo fel zelfs dat alle achtergrondgeluiden zodanig stil zijn, dat de film soms in een onwezenlijke sfeer baadt.

EXTRA'S
De enige extra is een trailer.

CONCLUSIE
Alice is een hutsepot van gerecyclede ideeën met schijbaar als enige doel Mia Farrow neer te zetten als een begeerlijke vrouw. Het is dan ook een van de teleurstellende prenten uit de Woody Allen Collection. Beeld en geluid kan je slechts als degelijk omschrijven, maar zelfs dat woord is te hoog gegrepen voor een bonussectie waarin alleen een trailer zit.