Alfie is een womanizer, zachtaardig dat wel, maar tegelijk ook egoïstisch, verwaand en bezitterig, want terwijl hij het schijnbaar met elke vrouw mag aanleggen, wordt hij driftig als één van zijn vriendinnen nog maar naar een andere man durft te kijken.  Als de goeduitziende Gilda zwanger raakt suggereert Alfie dat ze een oplossing zoekt voor haar probleem, maar uiteindelijk legt hij er zich bij neer dat ze de baby houdt, het is uiteindelijk háár kind! Dat Gilda uiteindelijk met een postbode trouwt omdat die haar zekerheid biedt en een betere vader zal zijn voor de kleine Malcolm, het bezorgt Alfie een slapeloze nacht en hij blijft er tegen de kijker ook nadien nog over uitweiden, maar de al wat rijpere Amerikaanse Ruby, wier prachtige vormen en hitsig seksspel bij Alfie in de smaak vallen, laten hem de affaire uiteindelijk vergeten, hoewel hij ook nadien naar Malcolm blijft verwijzen als een kind dat hij vroeger heeft gekend. Als er tijdens een geneeskundig onderzoek vlekjes op z’n longen worden geconstateerd, verdwijnt Alfie voor een tijdje naar een sanatorium waar hij ene Harry Clamacraft als kamergenoot krijgt en waar hij later kennis maakt met diens vrouw Lily. Terug in Londen heeft Alfie een korte relatie met Harry’s vrouw en als zij op haar beurt zwanger wordt kan alleen een illegale abortus een oplossing bieden. Het is een keerpunt, want als Alfie in de keuken tussen het afval de dode vrucht ziet liggen (“het was al een compleet mensje”) ziet hij in dat hij vrouwen alleen maar misbruikt heeft om z’n eigen seksuele driften te bevredigen. Maar of dat voldoende is om van hem een mens te maken?

Met Alfie schreef de Britse regisseur Lewis Gilbert filmgeschiedenis door tussen de amoureuze uitstapjes van z’n hoofdpersonage diens mededelingen te monteren die tot de camera (en dus tot de kijker) gericht zijn. De film sleepte de Bafta Award, de Speciale Juryprijs in Cannes en de Golden Globe uit de brand en werd in Hollywood in vijf categorieën genomineerd, waaronder beste acteur (Michael Caine), beste actrice (Viviant Merchant), beste regisseur en beste filmscore (Burt Bacharach), maar geen enkele nominatie werd uiteindelijk verzilverd, want A Man For all Seasons (Fred Zinneman) en Who’s Afraid of Virginia Woolf? (Mike Nicols) gingen met de belangrijkste Oscars aan de haal. Dat komt omdat Lewis Gilberts film eerder vormelijk dan inhoudelijk een interessante productie is, want hij introduceert een procedé waarbij een hoofdrolspeler zich rechtstreeks tot de camera richt, wat toen niet als evident werd ervaren. De rol van de 33-jarige Londense womanizer past Michael Caine evenwel als een handschoen en hij heeft er dan ook geen enkele moeite mee om de toeschouwer aan het handje mee te nemen voor een avontuur waarin hijzelf de rol van de verteller voor z’n rekening neemt. De manier waarop het procedé geconcipieerd is, is overigens grappig, want de andere karakters merken nooit dat Caine/Alfie intimiteiten over hun persoontje met de kijker deelt.

Alfie past overigens perfect in de sfeer van de hedonische Swinging Sixties, een periode waarin voor de man een dominerende rol weggelegd was en de vrouwen vooral uitblonken in onderdanigheid. We kunnen het ons bijna 50 jaar later nog moeilijk voorstellen, maar de jaren 60 waren gouden tijden voor mannen, terwijl hun vrouwen zich vooral in de keuken ophielden, voor de kinderen zorgden en vooral geen vragen mochten stellen over de whereabouts van hun echtgenoten. De jongens trokken er samen opuit en mevrouw mocht poetsen en schrobben én bovendien moest ze aantrekkelijk, netjes gekleed en goed gekapt zijn tegen de tijd dat de heren thuiskwamen. Michael Caine speelt de rol van de macho met veel brio en z’n vrouwelijke tegenspeelsters doen hun uiterste best om z’n tempo bij te houden, waardoor Alfie een entertainende, grappige en amusante film is geworden.