FILM
Worstenkoning Balthazar Boma (Marijn De Valck) krijgt van zijn zakenvriend Albert Tartuffe (Mike Verdrengh) de kans om een kasteel in de Provence te kopen. Tartuffe is echter een stroman van een Arabische emir (Amid Chakir), die de miskoop van de hand moet doen omdat het kasteel in de weg staat voor een nieuwe TGV-lijn. Als Boma op de koop zou ingaan en zich definitief zou vestigen in Frankrijk, dan moet hij wellicht stoppen met De Kampioenen. Om de pil te vergulden neemt hij de hele ploeg mee op een plezierreisje naar Frankrijk, met de bedoeling hen daar het nieuws te melden.

Ergens in het Vlaamse land geven intussen Pol (Ben Rottiers) en Doortje (Ann Tuts) elkaar eindelijk het jawoord. Het feest gaat door op het kasteel van Maurice (Tuur De Weerdt), dat door de bemoeienissen van Pascale (Danni Heylen) nog steeds in de steigers staat. Als Boma met zijn aanbod op de proppen komt, vindt Bieke (An Swartenbroekx) het een ideale gelegenheid om het ruziënde koppel wat quality time te bezorgen. De reis naar de Provence verloopt echter niet zonder slag of stoot. De eerste catastrofale ramp dient zich aan als blijkt dat de eigenaar van de busmaatschappij die Boma onder de arm heeft genomen Fernand Costermans (Jaak Van Assche) is, die zijn lottowinst door zijn vingers heeft zien glippen door zijn ex-vrouw en zijn zeven zieke kindjes, en nu gedoemd is om met een gammele bus die nog net niet uit elkaar valt reizen aan te bieden. Onderweg maakt Carmen (Loes Van den Heuvel), die meent dat ze in Cannes een Oscar (!) mag gaan ophalen het zodanig bont dat Xavier (Johny Voners) de lippen stijf op elkaar houdt wanneer de bus zonder haar doorrijdt. Markske (Herman Verbruggen) werkt Bieke danig op de zenuwen als hij zich ontfermt over een truffelzwijn, en Ronaldinho (Niels Destadsbader), die door de emir verkeerdelijk voor de échte Ronaldinho wordt aanzien en voor een miljoenencontract in één van de Franse ploegen van de olietycoon mag gaan spelen, heeft onderweg een lief opgescharreld, een zekere Carlita (Joyce Beullens), die niet altijd de waarheid blijkt te spreken. Als dan ook nog blijkt dat Pol Doortje heeft bedrogen zodat ze in plaats van op huwelijksreis naar Lourdes mee naar de Provence kunnen gaan, liggen alle koppels in ruzie. Boma voelt zich gepasseerd en trekt de stekker uit de ploeg. Als echter blijkt dat hij door Tartuffe bij de neus werd genomen en Ronaldinho, die de ware toedracht achter de feiten heeft afgeluisterd, door de Arabieren ontvoerd wordt, trekt de voorzitter zijn stoutste Rambokostuum aan en samen met de rest van de ploeg dringt hij het diplomatiek beschermde landgoed van de emir binnen om orde op zaken te stellen.

Na 21 seizoenen met ups en downs wordt de makers van FC De Kampioenen wel eens verweten dat ze de reeks hebben laten doodbloeden door altijd weer dezelfde typetjes, dezelfde misverstanden en dezelfde voorgekauwde plots te recycleren. Ik out me echter bij deze als een onvoorwaardelijke Kampioenen-supporter, en doorgaans meer dan een miljoen kijkers hebben me 21 jaar lang in dat oordeel gesterkt. De huidige lichting fans bestaat voor het grootste deel uit kinderen die nog niet geboren waren toen de eerste aflevering in 1990 op de buis verscheen, maar door de vele herhalingen op de VRT, de merchandising in de vorm van een goedlopende stripreeks van de hand van tekenaar Hec Leemans, is de crew erin geslaagd om de Kampioenen-traditie van ouders op kinderen door te laten geven. Aan het volk te zien dat op een signeersessie opdaagt, leeft de reeks nog steeds bij jong en oud. Enkele van de acteurs hebben echter intussen een gezegende leeftijd bereikt, ondanks het feit dat je aan een acteur als Herman Verbruggen niet kan zien dat hij de vijftig al gepasseerd is, en onder meer Johny Voners heeft in interviews al duidelijk laten verstaan dat het wat hem betreft méér dan genoeg is geweest.

De lang geanticipeerde Kampioenenfilm is ter wereld gekomen onder een bijzonder ongelukkig gesternte. De VRT, altijd klaar om de populariteit van haar prijsbeest uit te melken, heeft na het inblikken van de laatste aflevering de decors een tijd (tegen betaling) tentoongesteld in het Centraal Station van Antwerpen, en wat er daarvan niet gesloopt was door de fans werd vervolgens op het stort gegooid. Gevolg hiervan is dat onder meer het café van Pascale weer van nul moest worden opgebouwd - wat overigens zeer goed gelukt is. De verplaatsing naar Frankrijk maakt echter dat het ontbreken van de originele decors niet zo'n grote ramp is als aanvankelijk werd gedacht; zo was het bijvoorbeeld niet meer nodig om het protserige kantoor van Boma op de Konijnenwei 69 na te bouwen. Als de film er is gekomen, dan is het niet dankzij, maar eerder ondanks de VRT.

Een tweede euvel was het scenario waarvoor men een tijd lang geen zinnige insteek kon vinden. Een team van vijf scenaristen, Kampioenen-oudgedienden Bart Cooreman en Johan Gevers, aangevuld door nieuwkomer Paul Piedfort, actrice An Swartenbroekx (wier vader, jeugdschrijver René Swartenbroekx de scenario's in de beginperiode van FC De Kampioenen verzorgde) én striptekenaar Hec Leemans zijn er echter in geslaagd om met een coherente film voor de dag te komen die bol staat van de grappen en meerdere verhaallijnen tot een consequent geheel vermengt. De vrees dat er een film zou komen die een abominatie van de originele reeks zou zijn, zoals met de Collega's-film is gebeurd, was echter ongegrond. De karakters zijn nog steeds in lijn met de manier waarop we ze meer dan 20 jaren hebben leren kennen: Boma is blasé, Mark is oerdoem, Bieke is trendy, Pascale staat stijf van de pretentie, Carmen denkt dat de wereld rondom haar draait, Doortje is een preutse doos, Fernand is een gierige schlemiel en ga zo maar door. Toch wordt het verhaal opengetrokken tot een compositie die in de gewone reeks logistiek niet mogelijk zou geweest zijn, wat maakt dat deze film een waardige afsluiter is van de Kampioenensaga.

De derde horde die te nemen was, was het draaien van de film zelf. De opnames in de Provence zijn letterlijk in het water gevallen, en er moest gedraaid worden op schaarse momenten dat het even ophield met regenen. Gelukkig is daar in het eindresultaat weinig van te merken: alle acteurs hebben de personages waar ze zo mee vergroeid zijn zodanig perfect onder de knie dat de takes die uiteindelijk wel geschoten zijn, voldoende bleken om de film te vervolledigen. In de zalen werd de film naar Vlaamse normen een monstersucces, ondanks het feit dat de Vlaamse filmmarkt meer dan verzadigd lijkt te zijn, terwijl dat andere prestigieuze televisieproject van Eén en Skyline, een avondvullende Witse-film, commercieel op de grootste flop in jaren is uitgedraaid. Merkwaardig genoeg is het dus blijkbaar mogelijk om de Eén-kijker van zaterdagavond naar de bioscoop te lokken, terwijl dit met de zondagavondkijkers niet lukt.

Dit is dus de zwanezang van FC De Kampioenen. De ploeg neemt na bijna een kwarteeuw een begrip te zijn geworden afscheid van haar publiek, maar de Kampioenen zouden de Kampioenen niet zijn als ze dat niet in stijl deden. Meer dan een sitcom is de reeks een fenomeen geworden in Vlaanderen, tot spijt van wie 't benijdt, ondanks de tegenslagen die de reeks te verduren kreeg. Acteur Walter Michiels (Pico) verliet de reeks met slaande deuren en haalt tegenwoordig het nieuws enkel nog als een doorzopen wrak. Carry Goossens (Oscar) en Jacques Vermeire (DDT) werden niet geheel zonder rancune door VTM weggekocht, maar hebben hierdoor de kans op eeuwige roem en de rol van hun leven laten schieten voor de centen. Gelukkig kende de reeks ook enkele sterkhouders: Ben Rottiers is in seizoen vijf van de bank gehaald en heeft de nare gedachte aan Pico Coppens kunnen verdrijven, en ook An Swartenbroekx heeft zich met hart en ziel gegeven aan de reeks, zowel voor als achter de camera. Dé man die ik altijd zal blijven vereenzelvigen met de reeks is Marijn Devalck, die met zijn rol van oversekste domme industrieel met slechte smaak voor vrouwen uit de Pussycat, oneetbare worst en hemden die gemaakt lijken te zijn van overschotjes gordijnstof, de meest memorabele rol uit de reeks heeft mogen vertolken.

Jullie hebben dat goed gedaan, jongens en meisjes.

BEELD EN GELUID
In moderne tijden is het quasi ondenkbaar dat een film als deze niet op Blu-ray wordt uitgebracht, maar kijk, de VRT verrast ons elke keer weer op gebied van kortzichtigheid. De beeldkwaliteit is aanvaardbaar, de Franse Provencelandschappen hebben een aangenaam kleurpalet, de huidtinten zien er normaal uit en het verschil met de televisiereeks is marginaal, wat in dit geval als een pluspunt mag gezien worden. De Dolby Digital 5.1-geluidsband staat enorm stil en als je de volumeknop opendraait, dreigt de dialoog soms te verzuipen in het achtergrondgeluid. Vooral de openingsscène, waarbij Goedele en Boma in Frankrijk aan het genieten zijn van een zwembad respectievelijk het laatste nummer van de Playboy, is niet goed verstaanbaar, wellicht door de omstandigheden tijdens de opnames. Daarna wordt het voor de dialogen gelukkig een stuk beter.

EXTRA'S
De manier in gedachten houdend waarop de VRT deze film stiefmoederlijk behandeld heeft zou het me verbazen dat er bonusmateriaal op de disk aanwezig zou zijn geweest. En kijk, ik heb gelijk gekregen!

CONCLUSIE
FC De Kampioenen - Kampioen Zijn Blijft Plezant is een méér dan waardige afsluiter voor de absolute recordhouder van de VRT-fictieseries die 21 jaar lang jong en oud aan de buis gekluisterd hield.