Het verhaal begint op het moment dat de kijker kennismaakt met de succesvolle theateractrice Margo (Bette Davis) net na haar zoveelste optreden in New York. Haar vriendin Karen (Celeste Holm), echtgenote van toneelauteur Lloyd Richards (Hugh Marlowe) – die exclusief voor Margo schrijft – stelt haar voor aan de jonge Eve (Anne Baxter), een meisje dat elke avond aan de personeelsingang van het theater verschijnt in de hoop een glimp van haar heldin op te vangen. Margo is onder de indruk, want Eve is eerder zelfs al een keer naar San Francisco gevlogen om toch maar geen enkele voorstelling te missen. Ze neemt Eve in dienst als secretaresse, maar zoals gauw zal blijken regelt de opgeruimde en goed georganiseerde Eve na verloop van tijd Margo’s hele leven: ze zorgt ervoor dat haar kleren tijdig gewassen en gestreken zijn, behandelt haar post, organiseert de vele nachtelijke feestjes, ze belt zelfs Margo’s fiancé op tijdens een dienstreis opdat hij de verjaardag van z’n verloofde niet zou vergeten. Margo’s kledingsassistente Birdie (Thelma Ritter) is minder in haar nopjes. Ze wil jou zijn, zegt ze tegen haar werkgeefster, ze kleedt zich zoals jij, ze neemt je maniertjes over, wat een situatie! Nog alleen de bloedhonden (van de pers, nvdr) ontbreken! En als Eve kort nadien een beetje schaapachtig staat te flirten met Margo’s vriendje, gaan de ogen van de theaterdiva open: ze moet van het meisje af zien te geraken!
Ze praat op theaterdirecteur Bill Simpson (Gary Merrill) in en die neemt Eve van haar over, maar Karen en Lloyd Richards, nog altijd onder de indruk van de gedienstigheid en de bescheidenheid van het jonge meisje, zorgen ervoor dat ze een auditie mag doen voor de functie van Margo’s vervangster. Karen zal niet veel later een list bedenken om Margo één nacht op veilige afstand van New York te houden waardoor Eve haar voor een keer mag vervangen in het theater! Wat niemand ziet, ziet evenwel theatercriticus Addison DeWitt (George Sanders), nl. dat er een nietsontziende intrigante aan het werk is. Maar hij heeft uiteraard een eigen agenda en besluit om een handje toe te steken in de hoop daar zelf beter van te worden.
All About Eve werd tijdens de Oscaruitreiking van 1951 met zes beeldjes bekroond: beste film, beste regisseur, beste scenario, beste mannelijke bijrol (George Sanders), beste muziek en beste kostuumontwerp. De nominaties voor Bette Davis, Anne Baxter (allebei in de categorie beste vrouwelijke hoofdrol) en Celeste Holm (beste vrouwelijke bijrol) werden niet verzilverd, want de Oscarjury gaf z’n voorkeur aan resp. Judy Holiday in de komedie Born Yesterday en aan Josephine Hull in Harvey. De Amerikaanse pers was het destijds niet eens met die beslissing, maar de logica van de dames en heren van de Oscarjury was vaker discutabel, waarbij emotie nogal eens voorrang kreeg op professionalisme, getuige de Oscar voor Citizen Kane (beste scenario), maar niet meer dan een nominatie voor regisseur én hoofdrolspeler Orson Welles, want de jury gaf in 1941 de voorkeur aan regisseur John Ford voor het niet meer dan matige How Green Was My Valley? en aan acteur Gary Cooper in het ondertussen vergeten oorlogsdrama Sergeant York. Dat de Oscarjury Bette Davis destijds met lege handen naar huis stuurde, het is één van de grote flaters uit de Oscargeschiedenis, want als Davis perfect is als theaterdiva Margo, dan komt dat omdat ze in een bijna autobiografische rol aantreedt waarin ze als het ware zichzelf speelt. In All About Eve winnen professionalisme en persoonlijkheid het van ambitie en naijver en de niet altijd even gemakkelijke Bette Davis voorziet haar personage Margo van voldoende intellectuele en gevoelsargumenten om antagoniste Eve, jong, aantrekkelijk en bedrieglijk eerlijk, op een afstand te houden. Als ze uiteindelijk inziet dat de jeugd het gelijk aan z’n kant heeft, bedenkt Margo een voor iedereen acceptabele uitweg, en als kijker neem je aan dat ook Bette Davis in zo’n geval een pijnlijke confrontatie zou vermijden om ruimte te maken voor een waardige exit.
In de rest van de cast is het vooral George Sanders die een opmerkelijke prestatie levert als de cynische en samenzweerderige tabloidjournalist Addison DeWitt, een man die het wereldje van theater- en filmsterren met een scherpe blik gadeslaat en die het via spottende oneliners van commentaar voorziet. Z’n rol is dubbelzinnig, want terwijl hij in een hoekje van een restaurant schijnbaar samenzweert met Eve, heeft hij zeer duidelijk vooraf een gesprek gehad met Margo om de schade voor alle partijen te beperken. Wat hij er aan overhoudt is een goed verhaal, in dit geval over de doorbraak van een nieuwe filmster. In niet meer dan twee korte fragmenten ziet u Marilyn Monroe als Miss Casswell, een jong meisje dat via de steun van een theaterdirecteur hoopt om door belangrijke mensen in het wereldje te worden opgemerkt. Het is een rol als een niemendalletje, maar Monroe is al helemaal het domme blondje uit How To Marry A Millionaire (1953) en Gentlemen Prefere Blonds (1953) en ze biedt ons een blik op het type actrice dat het in de loop van de jaren 50 zou overnemen van de toch wat ouderwetse types waartoe Bette Davis, Anne Baxter en Thelma Ritter anno 1950 behoren: niet echt mooie, niet echt gracieus en helemaal niet sexy.
