’s Avond is het verzopen concert hét hoofdthema in alle journaals in New York en in de rest van Amerika. Men prijst Ross’ optreden en vooral de manier waarop ze aan crowd control heeft gedaan zodat grote ongelukken uit zijn gebleven. Om zes uur de volgende ochtend worden de grote middelen ingezet om het terrein in Central Park in orde te brengen, geen makkelijk klus, want niet alleen moet het afval van 400.000 mensen worden verwijderd, op de publieksruimte staat ondertussen een plas water ter grootte van een klein meer…

Maar in Amerika kunnen ze wonder doen als ze dat echt willen en dus verschijnt Diana Ross om klokslag 18.00 uur op de afspraak onder een felblauwe hemel. Haar oranje pakje heeft ze verruild voor een paarse body en om de stemming erin te brengen begint ze het concert met I’m Coming Out, zo waar de meest toepasselijke song die ze in deze omstandigheden als entree kon bedenken. De verslaggeving op radio en televisie heeft z’n effect niet gemist, want de massa van de vorige dag is ondertussen aangegroeid tot bijna 800.000 fans, waardoor het concert het vorige Central Park-record moeiteloos breekt. Diana Ross werkt het 115 minuten durende optreden vlekkeloos af. Tussen de songs vertelt ze grapjes en zet ze het publiek aan om te participeren, want dit is niet alleen de mooiste dag van haar leven, hij moet ook memorabel zijn voor de fans. Met een uitgebreide versie van Ain’t No Mountain High Enough krijgt het concert na bijna 2 uur z’n beslag. Met het rustige All For One neemt ze afscheid en kalmeert ze de gemoederen zodat er ook dit keer geen ongelukken gebeuren bij het ontruimen van het terrein.

 

De playlist van het concert (21 songs) is een mengeling van hits en stevige ballades met uiteraard een ruim geapprecieerde Supremes-medley (Reflections, Baby Love en Stop! In the Name of Love) met even later You Can’t Hurry Love als toemaatje. God Bless the Child uit Lady Sings the Blues (1972) en het Theme from Mahogany (1975) – Ross speelde de hoofdrol in beide bioscoopfilms – mogen uiteraard niet ontbreken en van haar pupil Michael Jackson doet ze een cover van Beat it én zingt ze het nummer dat hij special voor haar schreef: Muscle. Alles bij elkaar een evenwichtige selectie uit een lange en indrukwekkende carrière die begon in de jaren zestig met The Supremes (later: Diana Ross & The Supremes), de meest succesvolle Motownband die 12 nummer 1-hits scoorde in de Amerikaans hitparade. In 1969 ging Diana Ross solo en scoorde ze op haar eentje nog 6 nummer 1-hits, waarmee ze afgetekend de succesvolste zwarte artieste is uit de Amerikaanse naoorlogse muziekindustrie.

De concertfilm begint met een korte samenvatting over de gebeurtenissen in Central Park op 21 juli 1983. Vervolgens krijgt u een indruk van de perscommentaren en de nieuwsitems op de New Yorkse televisie over het uitgeregende concert en na ruim tien minuten krijgt u dan het integrale concert van de dag nadien te zien.