Het begint allemaal heel onschuldig als Frank op kerstavond in een boekenwinkel in New York z’n cadeautjes laat vallen en Molly – die hij de weg naar buiten verspert – hem helpt om z’n tasjes, dozen en samengebonden kinderski’s weer onder controle te krijgen. Daarbij wordt haar tasje met een boek over zeilen voor haar echtgenoot Brian verwisselt met een tasje dat een boek over tuinieren bevat voor Franks bevallige vrouw Ann. Er worden verontschuldigingen en kerstwensen uitgewisseld en beiden stappen vervolgens in dezelfde trein richting buitenwijken, zij dat ze in verschillende compartimenten zitten en zich niet bewust zijn van elkaars aanwezigheid. Drie maanden later zit Molly in de trein van 09.04 uur richting New York als Frank in haar buurt in een stoel neerploft: te laat opgestaan en dus bijna de trein gemist. In Molly’s ogen ziet de kijker een blik van herkenning, maar het is Frank die zich het incident in de boekhandel herinnert en haar aanspreekt. Er worden vriendelijke woorden gewisseld, ’s avonds komen ze elkaar toevallig op het perron tegen, een paar dagen later, als Molly opnieuw in New York is om haar zieke vader te bezoeken, drinken ze koffie, later eten ze een kleinigheid en Molly bekent tegen haar vriendin Isabelle dat ze de man van de trein leuk gezelschap vindt. Maar Frank en Molly zijn volwassen en intelligente mensen en ze beseffen dat ze met vuur spelen. Als ze op een keer samen naar het leegstaande appartement van Franks vriend en collega Ed Lasky gaan voor wat meer, is het Molly die aangeeft dat het niet kan.

Falling in Love is niet het zoveelste liefdesverhaaltje à la Jane Austen dat door misverstanden en leugens de mist ingaat en uiteindelijk toch een happy end krijgt, maar het proces van twee mensen die dachten goed in hun vel te zitten en die relatief gelukkig waren met wat ze hadden bereikt, maar die tegelijk in het grijs van de dagelijkse sleur terecht zijn gekomen waar heftige gevoelens van verliefdheid en seksuele attractie verworden zijn tot vriendschap en automatisme. Voor Frank is de interesse in een andere vrouw een schok, want hij heeft een aantrekkelijke vrouw, een gezin dat goed samenhangt en een carrière waarin hij z’n overtollige energie kwijtkan, terwijl hij te doen heeft met zijn vriend Ed die in een scheidingsprocedure verwikkeld is. Voor Molly ligt de situatie anders: zij is twee jaar geleden haar baby kwijtgeraakt aan een bloedziekte. Van een nieuwe zwangerschap is niets in huis gekomen. Brian en zijzelf waren er lange tijd niet toe in staat en van uitstel is afstel gekomen. Hun huwelijk heeft eronder geleden. Het is leeg, net zoals hun riante huis in een buitenwijk. Zij is gevoelig voor de voorzichtige attenties van de aantrekkelijke Frank, voor z’n spontane vriendschap en z’n luisterend oor, terwijl alles erop wijst dat hij geen plannen met haar heeft, want hij praat over z’n vrouw en z’n kinderen… Frank voelt zich tot haar aangetrokken, al heeft hij daar zelf geen verklaring voor.

Daarmee is alles in gereedheid gebracht voor een psychologisch drama met al dan niet een happy end, en met Robert De Niro en Meryl Streep als Frank en Molly kan dat uiteraard nauwelijks fout gaan, maar dat is zonder regisseur Ulu Grosbard – geboren in Antwerpen en diamantsnijder van beroep en na een opleiding aan de Yale Drama School in Chicago hoofdzakelijk werkzaam als regisseur van Broodway-shows – en scenarist Michael Cristofer (The Witches of Eastwick, 1987) gerekend, want hun zgn. meet-cute (de term is voor het eerst door Billy Wilder gebezigd en wordt door Roger Ebert omschreven als een scène waarin twee onbekenden elkaar tegen het lijf lopen, er iets op de grond valt en vervolgens beide mensen beginnen te praten, hun ogen elkaar ontmoeten en ze zich realiseren dat ze zich tot elkaar aangetrokken voelen) is grappig en aandoenlijk, maar jammer genoeg slagen ze er niet in om in de loop van de film verrassende of originele scènes te bedenken en/of hun personages interessante dialogen in de mond te leggen. Van karakterontwikkeling is ook nauwelijks sprake – alsof de aanwezigheid van twee grote sterren voldoend zou zijn om een film boven de middelmatigheid uit te tillen – en ook de nevenpersonages zijn nauwelijks meer dan boordkarton. Als Falling in Love desondanks toch werkt, dan komt dat helemaal op het conto van Robert De Niro en Meryl Streep, die al hun talent in de waagschaal gooien om van Frank en Molly aantrekkelijke figuren te maken en daarin slagen omdat ze ondanks een zwak scenario de kijker weten te verleiden met hun persoonlijke charme en aantrekkingskracht, De Niro in de atypische rol van een trouwe echtgenoot die eerder toevallig in een avontuur wordt gezogen, en Meryl Streep als een wat doelloze en op drift geraakte melancholische vrouw in een comfortabele maar eerder kleurloze situatie.

Het geluid staat in mono, maar heel veel actie is er niet in deze film en dus is dat nauwelijks een probleem.