Molly Woods (Halle Berry) heeft enkele jaren geleden haar vriend Marcus (Sergio Harford) én haar ongeboren baby verloren in een auto-ongeluk. Kinderen krijgen zit er voor haar en haar nieuwe man John (Goran Visnjic) bijgevolg niet meer in; gelukkig werkt John voor een bedrijf dat kunstmatige ledematen produceert, en er loopt al een tijd een project om levensechte humanoïden, Humanichs, te scheppen. Aangezien zijn vrouw wegkwijnde van verdriet, heeft John het eerste prototype-robotkind Ethan (Pierce Gagnon) aan zichzelf toegewezen en de jongen vormt toch een soort van surrogaat. De artificiële intelligentie staat echter nog in haar kinderschoenen en de learning curve van Ethan is zodanig steil dat niemand durft speculeren waar dit gaat eindigen.

 

Nadat ze 13 maanden van huis is geweest voor een solomissie (!) in het ruimtestation Seraphim, keert Molly echter zwanger terug naar de aarde. Van het cruciale ogenblik waarop Molly beweert in de ruimte een ontmoeting gehad te hebben met de geest van haar dode vriend, ontbreken bovendien de beelden van de beveiligingscamera. Aanvankelijk is Molly niet van plan om met het heugelijke feit te koop te lopen; enkel voor haar arts Sam Barton (Camryn Manheim) kan ze moeilijk haar bloeduitslagen verborgen houden. Ze wordt echter benaderd door Harmon Kryger (Brad Beyer), haar voorganger op de Seraphim, die na zijn missie zelfmoord zou hebben gepleegd. Zou, want Kryger heeft zijn eigen dood in scène gezet na een soortgelijke ervaring als die van Molly, namelijk een close encounter met een overleden dierbare, en hij heeft gezworen de samenzweerders van de doofpotoperatie te grazen te nemen.

 

Haar baas Alan Sparks (Michael O'Neill) doet alle moeite van de wereld om Molly's verhaal af te doen als kletskoek, en gaat zelfs zover om haar te laten ontvoeren en de 'baby' uit haar baarmoeder te laten verwijderen, en om vervolgens alle sporen van de zwangerschap uit te wissen. Sparks werkt in opdracht van de Japanse magnaat Hideki Yasumoto (Hiroyuki Sanada), die meent dat het buitenaards creatuur het geheim van de eeuwige jeugd bij zich draagt. Sparks heeft zelf echter een verborgen agenda, want zijn dochter Katie (Tessa Ferrer) is van een vorige, uit de annalen geschrapte missie ook niet levend teruggekeerd, en Sparks meent dat de aliens over de nodige technologie beschikken om hem zijn dochter terug te kunnen bezorgen. De enige glitch in hun poging de zaak onder de mat te vegen, is dat robotkind Ethan van het bestaan van de alienbaby op de hoogte is. Ethan zit zelf echter in het oog van de storm: Odin James (Charlie Bewley), het nieuwe lief van Julie (Grace Gummer), één van de technici van het Humanich-project, is een terrorist die militeert voor een organisatie die de robottechnologie principieel verwerpt. Het buitenaardse creatuur, dat duidelijk profiteert van Molly's emotionele zwakte, veroorzaakt door haar kinderloosheid, breekt echter uit zijn couveuse en zaait dood en vernieling, want het beheerst de kunst om menselijke gevoelens te kunnen manipuleren. Ethan lijkt dan ook de enige die het ding kan stoppen alvorens zijn soortgenoten de aarde stormenderhand innemen.
 

 

CBS heeft met Extant groots ingezet. Niemand minder dan Steven Spielberg werd als uitvoerend producent aan boord gehesen van deze nagelbijter, en het futuristisch design van verschillende scènes roept inderdaad herinneringen op aan films als A.I. en Minority Report, in de goede zin van het woord. Naast futuristische computerschermen, aërodynamische wagens, ruimtetuigen en ultraplatte wegwerptelefoons (ecologische voetafdruk anyone?) springt vooral het design van de androïden in het oog, alsook van de kunstmatige ledematen waarvan enkele personages zich noodgedwongen bedienen. Naast zeer spectaculaire visuals levert dit ook een religieus ondertoontje af met een zwart randje. De parallellen tussen de zwangerschap van Molly en de onbevlekte ontvangenis zijn me dunkt duidelijk genoeg, en het verzet van de religieus geïnspireerde terroristen tegen de robotmensen heeft alles van een strenge waarschuwing dat het niet de positie van de mens is om voor god te spelen. De meest voor de hand liggende vraag die wordt gesteld is of Ethan, die door de mens is geschapen, al dan niet beschouwd mag (of moet) worden als een levend wezen. Zijn makers hebben zijn evolutie duidelijk niet meer in de hand, want Ethan begint onvoorspelbaar gedrag te vertonen, zoals dromen, iets wat zijn makers voor onmogelijk hadden gehouden. Ethan leert met de bluts en de buil ook het verschil tussen goed en kwaad; aanvankelijk laat hij zich de aandacht van Odin welgevallen, en de terrorist weet hem zodanig te bewerken dat hij zich tegen zijn scheppers keert. Spielberg zou evenwel Spielberg niet zijn als Ethan niet uiteindelijk tot inkeer zou komen en zijn lotsbestemming zou vervullen. Diegenen die proberen de natuur te slim af te zijn, zoals Yasumoto met zijn verlangen naar eeuwig leven, krijgt daarvoor uiteraard de rekening gepresenteerd.

 

Daarnaast kan Extant uitpakken met een zeer goede cast, aangevoerd door Oscarwinneres Halle Berry. De tijd waarin televisiewerk werd afgedaan als minderwaardig, ligt gelukkig al een tijd achter ons, zeker nu blijkt dat een serie als Breaking Bad méér positieve acclaim heeft verschaft aan iemand als Bryan Cranston dan tien films bij elkaar. Halle Berry's personage balanceert tussen dat van een vertwijfelde surrogaatmoeder en een Atletische Actieheld Annex Astronaute, en ze kan beide aspecten van haar persoonlijkheid wonderwel goed in evenwicht houden. Goran Visjnic' rol als begripvolle echtgenoot lijkt erg op die van Jake Weber in Medium, en hij kan zijn rol met voldoende ernst invullen. De kleine Pierce Gagnon slaagt er tevens in om zijn rol in te vullen, ontdaan van zo veel mogelijk menselijke emoties - we vermoeden dat hij ter voorbereiding voor deze rol alle Terminator-films met Arnold Schwarzenegger tien keer achter elkaar heeft moeten bekijken. De (fysieke) gelijkenis met kindacteur Haley Joel Osment valt niet te ontkennen, maar ze speelt in de kaart van de makers, want op een winnende formule ding je best niet te veel af.

 

Dit eerste seizoen is een mooi afgerond geheel dat full circle komt, maar duidelijk ruimte laat voor een vervolg. Het tweede seizoen, dat net afgelopen is in de Verenigde Staten, zou evenwel het laatste worden, want afgezien van het feit dat de reeks met zijn vrij liberale kijk op religies het wellicht niet zo goed deed in de bible belt, kostte de serie gewoon te veel per aflevering om financieel leefbaar te blijven. Budgetten van deze omvang zijn enkel kassuccessen als Game Of Thrones en The Walking Dead gegund.

BEELD EN GELUID
Het futuristische design van Extant ziet er steriel uit, met heel veel witte oppervlakken en nauwelijks ruimte voor afval. Aanvankelijk komt dit wat kunstmatig en afstandelijk over, en het ontbreekt de sets wat aan diepte. De kleuren zijn natuurlijk en evenwichtig, maar springen niet dadelijk in het oog; evenwel valt er weinig op de transfer aan te merken, behalve dan een kleine hint van ruis. Ook in de DTS-HD MA 5.1-track merken we dat er gemiddeld meer aandacht is besteed aan het creëren van dure soundscapes, maar dit soort actie, zoals het bezoek van Ethan met andere kinderen aan een natuurhistorisch museum, is eerder gedoseerd, en in Extant wordt er vooral veel op los gepraat. De afleveringen staan over vier disks gespreid, met afleveringen 7 en 8, en 9 en 10 op disk 3 gemonteerd als één dubbelaflevering - de desbetreffende duo's werden oorspronkelijk op dezelfde datum uitgezonden.

EXTRA'S
Het pakketje bonusmateriaal van Extant mag gerust bevredigend genoemd worden. Over de diverse afleveringen gespreid vinden we een handvol verwijderde scènes (13:53) terug, die aardig zijn om een keertje te kijken. De eerste disk bevat een inleidende documentaire The Story of Extant (15:04) waarin onder meer Steven Spielberg en Halle Berry de opzet en de thematiek van de serie bespreken. Aanvullend krijgen we enkele CBS Launch Promos (6:34), trailers om kijkers te lokken.