SERIE
In seizoen 1 van The Leftovers maakten we kennis met politiecommissaris Kevin Garvey (Justin Theroux), die wanhopig probeerde het restant van zijn familie bij elkaar te houden nadat drie jaar geleden op de historische datum 14 oktober twee procent van de wereldbevolking in thin air verdween. Zijn aanvaring met het Guilty Remnant, een gevaarlijke sekte die de mensen een schuldgevoel probeert aan te praten, leidde tot een rechtstreekse confrontatie met sekteleidster Patty Levin (Ann Dowd), die voor de ogen van Kevin zelfmoord pleegde; samen met de broer van zijn nieuwe vriendin, pastoor Matt Jamison (Christopher Eccleston), verborg hij het lijk, omdat de autoriteiten er waarschijnlijk van zouden uitgaan dat Kevin Patti had vermoord, omdat de sekte onder meer zijn vrouw Laurie (Amy Brenneman) had ingelijfd.




Samen met zijn dochter Jill (Margaret Qualley), zijn nieuwe vriendin Nora Durst (Carrie Coon) en een geadopteerde baby staat Kevin aan het begin van dit seizoen op het punt om een nieuw leven te beginnen. Op uitnodiging van Matt verhuist het nieuw samengesteld gezin naar het stadje Jarden, in Texas, gelegen in het natuurpark Miracle. Het stadje is uitgegroeid tot een soort van bedevaartsoord, want het is voor zover bekend het enige stadje ter wereld waarbij niemand van de kleine 10.000 inwoners verdwenen is bij de rapture van drie jaar geleden. Het stadje trekt echter een hoop religieuze nutballs aan, die blijven kamperen voor de ingang tot het park, die langs één brug verloopt, want de parkwachters van Miracle zijn niet zo opgezet met de toestroom, en de toegang van dagjestoeristen wordt streng gereglementeerd. Nora krijgt echter toegang tot het park buiten de gewone bezoekuren om, omdat ze in een opwelling - ongetwijfeld ingegeven door het verdriet dat haar volledig gezin drie jaar geleden is verdwenen, en ze vurig hoopt dat dat met haar nieuwe gezin niét zal gebeuren - een huis heeft gekocht in Jarden. "Een huis" is veel gezegd; het kot staat nog nét overeind, en ze heeft er drie miljoen voor neergevorkt; maar ja, alles voor die nieuwe start, nietwaar? Matt zelf verblijft in het stadje in de hoop dat zijn geestelijk compleet afwezige vrouw Mary (Janel Moloney) door de miraculeuze uitstraling van Jarden zal genezen. Eén mirakel is intussen alvast gebeurd, want ondanks haar toestand blijkt ze zwanger te zijn.




De Garveys maken kennis met hun nieuwe buren; buurman John Murphy (Kevin Carroll) heeft een tijdje in de gevangenis gezeten voor poging tot moord, en zijn echtgenote Erika (Regina King) is doof. Desondanks zijn ook zij ervan overtuigd dat hun stadje gespaard is om een reden, en willen ze maar wat graag een nieuwe start maken. De gemeenschap van het plaatsje wordt echter opgeschrikt door het feit dat op een avond drie meisjes, waaronder de aan epilepsie lijdende dochter van de Murhpy's, Evangeline (Jasmin Savoy Brown), van de aardbol verdwijnen, en het er op lijkt dat ook zij slachtoffer zijn geworden van de rapture, alhoewel het ditmaal niet gaat over een massale verdwijning van miljoenen mensen, en de plotse verdwijning beperkt blijft tot die drie meisjes en niemand anders. Op de plaats waar ze verdwenen zijn, wordt hun auto teruggevonden, compleet met een handafdruk op één van de portieren. De handafdruk blijkt van Kevin te zijn, en die heeft niet dadelijk een goeie uitleg voor zijn aanwezigheid op de plaats delict. Kevin lijdt aan toevallen van slaapwandelen, en zijn geestelijke gezondheid komt onder druk te staan omdat hij voortdurend achtervolgd wordt door de geest van Patti, die hem danig het vuur aan de schenen legt.

Laurie is intussen uit de sekte van het Guilty Remnant gestapt, en probeert bij uitgevers een boek te slijten over haar ervaring. Anderzijds heeft ze haar zoon Tom (Chris Zylka) in de sekte laten infiltreren met de bedoeling zo veel mogelijk individuele leden los te weken. De sekte wordt echter met de dag gevaarlijker, zeker nu na het verdwijnen van Patti Meg Abbott (Liv Tyler) het leiderschap schijnt overgenomen te hebben. Het lijkt er meer en meer op dat de sekte een groot offensief plant en dat het stadje Jarden hun doelwit wordt...




Na het ietwat weifelende eerste seizoen, neemt het nieuwste geesteskindje van Damon "Lost" Lindelöf een vliegende start. Niet meer gehinderd door het feit dat hij zich aan het boek van Tom Perrotta moet houden - er is nooit een tweede deel verschenen - ligt de verhaallijn open om elke mogelijke richting uit te gaan, alhoewel Perrotta nog steeds aan boord is als co-scenarist. Het levert een mengeling van bizarre, magisch-realistische en surrealistische plots en nevenplots op, maar er valt ditmaal wel beter een lijn in te trekken; het Lost-gevoel zijn we - gelukkig - kwijt.. De chronologie is een beetje ingewikkeld gemaakt: in de eerste aflevering, Axis Mundi, zien we hoe de Garveys in Jarden arriveren, en pas de tweede aflevering, A Matter Of Geography, dient als verbindingsstuk tussen het eerste en het tweede seizoen, waarin we dan zien wat de familie heeft bewogen om hun vertrouwde woonplaats in te ruilen voor Jarden - én drie miljoen op te hoesten voor wat essentieel een bouwvallig krot is. Een aflevering zoals Ten Thirteen, waarin we het achtergrondverhaal van Meg krijgen, is een redelijk taaie brok, maar No Room At The Inn, waarin Matt verwoede pogingen moet doen om terug in Jarden te geraken nadat hij zijn toegangsbandje is kwijtgespeeld, en hij een beproeving moet ondergaan die niet heel verschillend is van die van Job in het gelijknamige bijbelboek, toont ons een sterk staaltje scenarioschrijven. Meer dan het eerste seizoen heb je in dit tweede seizoen het gevoel dat de scenaristen toch wel weten waar ze met het verhaal naartoe willen, en in de laatste aflevering, I Live Here Now, worden de eindjes netjes aan elkaar geknoopt, voor zover dat in de bizarre wereld van The Leftovers mogelijk is.

The Leftovers is vooral eigenzinnige televisie waar je een beetje moet bij nadenken en waarin van de kijker een inspanning gevraagd wordt, en in het verschraalde televisieaanbod is het wat dat betreft een witte raaf. De eigenzinnigheid wordt doorgetrokken naar de soundtrack, met bizarre, ingetogen versies van pulpmuziek als Never Gonna Give You Up van Rick Astley en You're The One That I Want van Olivia Newton-John, afgewisseld met rap van Grandmaster Flash' White Lines. Weinig reeksen maken zo functioneel gebruik van muziek als The Leftovers: twee thema's die bovendien voortdurend terugkeren en ook functioneel in het verhaal een rol spelen, zijn Where Is My Mind van de Pixies en Let Your Love Flow van de Bellamy Brothers. Desondanks weten we na twee seizoen nog altijd niet de oorzaak van de grote verdwijning, maar hopelijk worden we wat dat betreft in het derde seizoen iets wijzer. Het evolueert allemaal in de goede richting. Je voelt ook dat de acteurs beter in hun rol zitten; vooral Justin Theroux levert als de getormenteerde Kevin Garvey die niet weet of hij nu gek aan het worden is, of net de enige is die zijn verstand nog op orde heeft, knap werk. De reeks gaat dan ook eigenlijk al lang niet meer over de mysterieuze verdwijning zelf, dan wel over het complexe patroon van de intermenselijke handelingen, vol met verborgen agenda's, dubbele bodems en symboliek met vaak een religieuze ondertoon. De gehanteerde filmstijl is artistiek zeer doordacht; we zien in diverse afleveringen dezelfde gebeurtenissen opnieuw terugkeren, maar dan vanuit een ander perspectief. De samenhang is beter dan in het eerste seizoen: plots die op het eerste zicht onbelangrijk lijken, hebben in latere afleveringen een grondige impact.




Desondanks blijven er nog veel vragen onbeantwoord. Zo is er de openingsscène, waarin we een naakte, vuile vrouw op de dool zien geraken nadat haar grot wordt bedolven door een aardbeving. Ze probeert haar pasgeboren baby te beschermen tegen een gifslang, maar ze wordt zelf gebeten en sterft aan haar verwondingen; een andere vrouw neemt vervolgens de baby mee. De scène staat los van het narratief: speelt het segment zich af in de oertijd? Bij een primitieve stam? Het onderliggende thema van de zorg voor iemand op te nemen nadat zijn of haar familie verdwijnt, zit dan weer volop in de reeks verweven, want het is exact wat Nora Durst overkomt. Ook de altijd weerkerende aardbevingen zijn een belangrijk motief: in de reeks wordt dit toegeschreven aan het feit dat er in de buurt van Jarden geboord wordt naar schaliegas, maar de bevingen doen zich altijd 'toevallig' voor op een moment waarop ze daadwerkelijk impact hebben op de loop van het verhaal. Een andere, zeer bizarre maar goed gevonden gimmick is het hiernamaals. Tweemaal verwisselt Kevin Garvey ei zo na het tijdelijke met het eeuwige, en het afterlife waar hij terechtkomt, heeft blijkbaar de vorm van een bizar soort hotel, waar het weliswaar mogelijk is om uit te ontsnappen, maar voor één en ander dient een prijs betaald te worden...




Ik zou zo elke aflevering kunnen beginnen uitvlooien met een luizenkam, maar allicht doet u er beter aan om zélf op ontdekking te gaan in Jarden. Gesteld dat u de brug over mag, natuurlijk.

BEELD EN GELUID
De digitale fotografie van de reeks komt op Blu-ray goed tot haar recht. Vooral de textuur is zeer gedetailleerd, wat zich onder meer vertaalt in een fijne weergave van Justin Theroux' stoppelbaard en extreme tatoeages, maar ook elk streepje vuil op de witte uniformen van de Guilty Remnant wordg genadeloos gerenderd. Het natuurpark Miracle en de smerige camping, die er uitziet alsof voetbalhooligans er huis hebben gehouden, zijn mooi gedetailleerd. De kleuren zijn realistisch maar wat aan de sombere kant - The Leftovers is dan ook geen reeks waar u gelukkig van zal worden. De beeldband bevat echter wel héél veel ruis, in die mate dat het soms stoort. De geluidstrack is gedetailleerd en stijlvol, maar het moet me toch van het hart dat de balans tussen de muziek en de dialogen compleet ontbreekt; de muziek knalt zelfs soms zo luid uit de speakers, dat vervorming optreedt. Frank Black van de Pixies zal misschien blij zijn, maar ik niet.




EXTRA'S
In tegenstelling tot het eerste seizoen bevat dit tweede seizoen niets van bonusmateriaal. Dat maakt het leven van een reviewer wel makkelijk. Op metaniveau zouden we kunnen stellen dat dát de echte bonus is.

CONCLUSIE
Het tweede seizoen van The Leftovers behoudt het eigenzinnige trekje van het eerste seizoen, maar zonder toegevingen te doen aan de eigenheid van de reeks, is seizoen twee beslist toegankelijker. Na een eerder twijfelachtig eerste seizoen heeft het tweede me weten te overtuigen!