DVDInfo.be - Besprekingen

:: BESPREKINGEN ::

DEMOLITION

Bespreking door: Michael2 - Geplaatst op: 2016-10-25

FILM

Dat het leven plots een andere wending kan nemen, daar komt Davis (Jake Gyllenhaal) op de harde manier achter. Amper bij zijn positieven gekomen in een ziekenhuis na een auto-ongeluk, krijgt hij van zijn schoonvader Phil (Chris Cooper) te horen dat ze overleden is. ‘Ze’ is in dit geval Julia (Heather Lind), zijn vrouw en bestuurster van de auto. Zelf is hij er met enkele schrammen van afgekomen en de manier waarop hij het verschrikkelijk nieuws verwerkt, is op zijn minst opmerkelijk. Er is geen enkele emotie van zijn gezicht af te lezen en het eerste wat hij doet, is in het ziekenhuis een snackautomaat bezoeken om een zakje M&M’s te kopen.

Ik heb nog nooit een film gezien waar zo’n ding werkt en uiteraard is hij zijn geld kwijt zonder er iets voor terug te krijgen. Hij schrijft een klachtenbrief naar de firma in kwestie en vertelt er meteen bij wat hem is overkomen. Maak u echter geen illusies, hij doet dat op een zeer droge, gevoelloze en informatieve manier. De dag erna kunnen de mensen hun ogen niet geloven als Davis op zijn werk simpelweg de draad weer opneemt. Zijn job als effectenmakelaar bij een groot bedrijf is dan ook veeleisend en perfect om in op te gaan. Phil, die eveneens de baas is van Davis, wordt opgebeld om een kijkje te komen nemen en om zeker te zijn dat alles goed is met de weduwnaar. Wanneer de twee beginnen te praten, wordt het duidelijk dat Davis ieder keer van onderwerp verandert als het over Julia gaat, en dat hij het liefst over iets irrelevants en triviaals praat. En zo gaat het een tijdje door. Hij geeft niemand toegang tot zijn emoties, inclusief zichzelf niet. Een kille manier om met een zwaar verlies om te gaan, waarvoor vooral zijn schoonouders na verloop van tijd nog weinig begrip kunnen opbrengen. Er komt echter een keerpunt als hij een telefoontje krijgt van Karen (Naomi Watts), zij werkt bij de klantendienst waar Davis zijn klachtenbrieven naartoe heeft gestuurd.

Ze is aangedaan door zijn verhaal en samen vinden ze op hun eigen manier steun bij elkaar, want haar leven is ook niet perfect te noemen. Het is dankzij Karen en haar tienerzoon Chris (Judah Lewis) dat Davis langzaam maar zeker tot het besef komt dat hij opnieuw van nul moet beginnen en dat hij zijn gevoelens niet kan blijven negeren. Het “perfecte” leventje dat hij had met Julia is samen met haar verdwenen en dat hoofdstuk moet hij zien af te sluiten. De manier waarop Davis dat aanpakt is op zijn zachtst gezegd destructief. Hij breekt letterlijk zijn oude leven af door hun huis langzaam maar zeker met de grond gelijk te maken waardoor de metafoor niet echt subtiel is.

Het is echter wel de manier waarop Jake Gyllenhaal (Prisoners, End Of Watch) Davis weergeeft. Hij heeft een perfecte balans gevonden voor deze vertolking waardoor je steeds geïntrigeerd blijft kijken naar de reacties van Davis die reageert alsof het hem allemaal niets doet. En dat is ook wat je je als kijker constant afvraagt: doet het hem nu niets of gaat het dieper dan dat? Die twijfel een groot deel van de film bij de kijker vasthouden is geen simpele opgave, maar Gyllenhaal slaat de spijker op de kop met zijn prachtprestatie.

Van de kijker wordt dus wel enige inspanning verwacht. Je krijgt niet alle dagen een dergelijke gesloten protagonist te zien en zijn beslissingen en reacties zullen instinctief weinig sympathie opwekken. We zijn het van Hollywood gewend dat zo’n verhaal met veel emoties en drama wordt verteld, maar daarvan is hier dus geen sprake, wat bij veel mensen als onrealistisch kan overkomen. Maar is dat ook wel zo? In de film wordt het al gauw duidelijk dat Davis zijn leven niet echt met volle teugen leeft en dat het allemaal wat aan hem voorbij gaat. Als hij dan opeens letterlijk en figuurlijk wordt wakker geschud door het verschrikkelijke nieuws, lijkt het niet zo onlogisch dat hij dichtklapt en de situatie negeert. Je emoties voor jezelf houden is ook niet zo vreemd voor Davis. Met zijn drukke en ambitieuze job in het haaiensegment van de bankwereld, lijkt het me niet echt bevorderlijk voor je carrière als je emoties de overhand nemen.

Demolition opent meteen met het ongeluk en daardoor weten we dus eigenlijk vrij weinig over hoe Davis reageert in normale omstandigheden, wat het niet makkelijk maakt om het personage te doorgronden. Naargelang de film vordert komen we wel een paar dingen te weten over zijn verleden, maar gedetailleerd wordt het nooit. Dat stoort echter niet want als kijker probeer je vat te krijgen op het personage terwijl het op zoek is naar zichzelf, waardoor je als kijker eigenlijk hetzelfde doel hebt .

Zoals je ziet zet deze film je aan het denken en hij dwingt je om de dingen te bekijken vanuit een onconventioneel perspectief. Dat moet je voor open staan, want zonder enige mate van inlevingsvermogen en begrip voor het hoofdpersonage mist deze film ongetwijfeld zijn doel. Op zich is dat niet zo verrassend want de regie is immers in de handen van Jean-Marc Vallée (Dallas Buyers Club, Wild) van wie het ondertussen duidelijk is dat hij graag films maakt over buitenbeentjes. Als hij zo’n kwaliteit blijft leveren, vind ik dat helemaal niet erg.

BEELD EN GELUID
De film is mooi scherp en de felle kleuren schitteren door afwezigheid. Het geheel is namelijk nogal grijs en sober, wat ook onze initiële indruk is van het hoofdpersonage. Het geluid bevat, behalve tijdens de afbraakwerken, vooral dialogen en die zijn mooi zuiver en duidelijk.

EXTRA’S

Geen.

CONCLUSIE
Dit verhaal is zeker niet voor iedereen. Als je er echter voor open staat, zie je een prachtprestatie van Jake Gyllenhaal in een film die bewijst dat niet elk verdriet simpelweg opgelost kan worden met een traan. Een aanrader voor liefhebbers van de alternatieve film.