TV-MINISERIE
Na de publicatie in 2004, groeide Michel Fabers bijna 1000 pagina’s tellende roman The Crimson Petal And The White (bij ons op de markt gebracht als Lelieblank, Scharlakenrood) uit tot een internationale bestseller. Centraal in het verhaal staat de 19-jarige Sugar Castaway, de roodharige en bloedmooie dochter van een bordeelhoudster, die door haar moeder op haar dertiende in het milieu is geïntroduceerd. Sugar is gesofistikeerd, intelligent en vooral duur, maar dat betekent niet dat ze er zo veel beter aan toe zou zijn dan de straathoertjes die brave huisvaders met sluikse trucjes proberen mee te lokken. Althans niet tot het moment dat William Rackham in haar moeders huisje van plezier verschijnt op aanbeveling van een stel vrienden. Hij is de zoon van een steenrijke parfumfabrikant, maar hij noemt zich liever schrijver, wat tot een conflict leidt met z’n vader omdat hij nog maar zelden op de zaak verschijnt en z’n werk verwaarloost. De oude heer besluit om Williams maandelijkse toelage te schrappen, waardoor die het huishoudpersoneel niet meer kan betalen, de rekening van de steenkoolleverancier niet kan vereffenen en zelfs zal moeten bezuinigen op dokterskosten, wat een ramp tot gevolg zou hebben, want z’n vrouw Agnes is zenuwziek en heeft bijna voortdurend medische hulp nodig.

Wat indruk maakt op William Rackman tijdens hun eerste ontmoeting, is het feit dat de aantrekkelijke prostitué alles schijnt af te weten van literatuur en poëzie. Volgens Sugar, die al langer een manier zoekt om aan haar milieu te ontsnappen, is het boeiend om een gelijkgestemde ziel te ontmoeten, wat de zakenmanzoon graag beaamt, want hij is nog nooit een vrouw met dergelijke kwaliteiten tegen het lijf gelopen. Als hij haar vertelt dat hij geen interesse heeft voor het familiebedrijf, houdt ze hem voor dat je ook van zakendoen een soort poëzie kan maken, waardoor hij zich met succes opnieuw op z’n werk stort. En als het hem weer financieel voor de wind gaat, onderhandelt hij met Mrs. Castaway een exclusiviteitscontract zodat hij haar dochters enige klant wordt, al zal hij er na verloop van tijd voor zorgen dat Sugar haar groezelig kamertje in het bordeel kan inruilen voor een riante woning in een Londense buitenwijk, waar ze ongestoord van elkaar kunnen genieten. De relatie neemt evenwel een onverwachte bocht als William besluit om z’n jonge vriendin in huis te nemen als gouvernante voor zijn 8-jarig dochtertje Sophie...

 

Een roman van bijna 1000 pagina’s samenballen in 180 minuten is uiteraard geen sinecure, maar het gevolg is wel dat de regisseurs Ian Barber en Steve Hughes een vrij hoog tempo hanteren waardoor deze miniserie op geen enkel moment gaat vervelen. De verhaallijn wordt trouwens voortdurend onderbroken voor droomscènes of nachtmerrieachtige fragmenten, want Agnes Rackman ziet vaak engelen en droomt over een gezondheidsklooster, terwijl Sugar, die ondanks alles toch op wraak zint jegens de mannen die haar hebben misbruikt, gewelddadige dromen heeft waarin ze een aan het bed vastgebonden William foltert met een mes. Als liefhebber van het werk van Charles Dickens en George Eliot, blijft auteur Michel Faber op bekend terrein, tegelijkertijd vertelt hij verhalen die een flink stuk donkerder zijn dan die van zijn grote voorbeelden. De roman die Dickens misschien zou hebben geschreven, indien hij vrij had kunnen spreken, schreef The Guardian over The Crimson Petal And The White destijds, maar Dickens (1812-1870) kon zich wellicht niet dezelfde vrijheden permitteren als Michel Faber vandaag.

 

De acteerprestaties zijn uitstekend, zelfs in de kleinere rollen, met voorop uiteraard hoofdrolspeelster Romola Garai (The Hour, 2011-2012; Emma, 2009; Suffragette, 2015) die voor subtiliteit en nuance kiest eerder dan voor breedsprakigheid of een gezwollen gebarenspel. Een korte trilling van haar lippen, een veelzeggende blik of een nauwelijks merkbare aarzeling volstaan om het personage Sugar te karakteriseren en geloofwaardigheid te geven. Romola Garai is een actrice die kracht en zelfvertrouwen uitstraalt, maar die tegelijk ook een kwetsbaar personage ten tonele kan voeren. Vandaar dar je ze ook aan het werk kon zien in zeer van elkaar verschillende producties zoals Daniel Deronda (2002), Vanity Fair (2004) en Atonement (2007).

 

De Ierse acteur Chris O’Dowd (The IT Crowd, 2006-2013) komt aanvankelijk aan de startlijn met een aarzelend personage, maar William Rackman groeit na zeer korte tijd uit tot een perfecte tegenspeler voor Sugar Castaway. In de rol van huisarts Curlew ziet u een nooit teleurstellende Richard E. Grant (Portrait Of A Lady, 1996; Jekyll & Hyde S1, 2015), terwijl Amanda Hale (The Invisible Woman, 2013) de niet zo evidente rol van de zenuwzieke Agnes Rackman voor haar rekening neemt.

BEELD EN GELUID
Een eerder donkere serie (geen elektrisch licht, wel kaarsen), maar de kleurige toiletten van de vrouwelijke personages zorgen voor voldoende afwisseling. Naar goede BBC-gewoonte is het materiaal technisch perfect zonder beschadigingen of ongerechtigheden. Debuterend componist Cristobal Tapia de Veer levert de efficiënte maar weinig opvallende soundtrack.