FILM 
Eventjes twijfelden we eraan om deze film een plaats te geven in onze nieuwste rubriek Obscuur En Vergeten. Virtual Weapon is dat zekers, maar mits wat zoekwerk (een rommelmarkt doet wonderen) moet je deze actiekomedie nog wel weten te vinden. Ten minste als je er zin in hebt, want dit is een barslechte film, maar één die zo de verbeelding tart dat je niet anders kan dan denken dat de makers van dit vehikel een lsd-trip van de slechtste soort hebben gehad. De maker van dit zooitje is de Italiaan Antonio Margheriti. Een cultfiguur pur sang en één die kan zeggen dat Quentin Tarantino één van zijn fans is. Trouwens, in Inglorious Basterds van Tarantino had het personage van Eli Roth de codenaam Antonio Margheriti. Een regisseur voor wie alles niet vlug genoeg kon gaan en verschillende films per jaar maakte. Zijn filmografie telt ontelbare titels en er zijn zelfs films bij waarvan men niet eens weet dat hij daadwerkelijk achter de camera stond of simpelweg de taak aan iemand anders doorgaf. Vaak was het Margheriti zelf die het script schreef. Er is ook geen genre waar de Italiaan niet aan begon, van sciencefiction tot Hercules-films, van giallo’s tot 80’s-films die geïnspireerd waren op een archeoloog met een zweep die het avontuur opzocht. De meeste van zijn films zijn dan ook goedkope rip-off’s van Amerikaanse voorbeelden. Films die voor een fluitje van een cent werden gemaakt en niet de minste credibility hadden, maar dankzij de drive-in en nog veel later de videomarkt geld opbrachten. En voor de cinefiel is er nog altijd de liefde voor de wansmaak inhoudt. Want geloof ons op ons plechtige communie-zieltje, slechter dan Virtual Weapon kan je het moeilijk vinden. Misschien is het door de hoofdrolspeler (Terence Hill) dat de film nooit in het rijtje van cult-wangedrochten wordt opgesomd, desalniettemin staat hij wat ons betreft torenhoog in het lijstje genoteerd. Een film die zo slecht is dat je je krom lacht, en doe vooral geen moeite om het idiote verhaal te begrijpen...

We zullen een poging ondernemen om het verhaal wat te schetsen, een script dat trouwens geschreven werd door Bruno Corbucci, de broer van Sergio die toch heel wat belangrijke spaghettiwesterns heeft gemaakt waaronder de originele Django. Maar goed, iedereen moet zijn geld verdienen en Bruno deed dat door het bedenken van achterlijke verhalen en een script dat nergens op slaat. Een prachtig voorbeeld is bijv. hoe iemand gearresteerd wordt, bij naam genoemd wordt en er daarna een scène volgt waarin de flikken zich buigen over het vraagstuk over wie de boef wel zou kunnen zijn. Maar als gezegd, alles is fout aan de film. Hilarisch om te zien is hoe men de achtervolgingen heeft gefilmd. Er is niet de minste moeite gedaan om het gebruik van speelgoedautootjes die van een brug donderen te camoufleren. Belachelijke, zeg maar idiote special effects en dan hebben we het nog niet eens over de dialogen gehad die gewoonweg niks betekenen. En als kers op de taart, Terrence Hill. De blonde Italiaan (in het leven gewoon Mario Girotti) is nooit een grootse acteur geweest, maar deze rol (het werd één van zijn laatste) spant zonder meer de kroon der debiliteit. De film verscheen ook onder de titel Cyberflic en dat is in feite een betere benadering van het verhaal, want Skims (Terrence Hill) bestrijdt de boeven terwijl hij in coma ligt, maar door één of andere onverklaarbare reden is hij virtueel wel aanwezig. Niet op een pc-scherm, maar in het echte leven en hij kan zich via de hoorn van een telefoon (gsm’s bestonden toen nog niet) vliegensvlug verplaatsen. En wat ook handig is, hij is onzichtbaar en kan dus met veel gemak meppen uitdelen (het is en blijft een Terence Hill-film). De boef in kwestie is ook het één en ander, want die kan zaken zoals een building laten exploderen via klassieke muziek. Er wordt ook nog een kind ontvoerd en er is tussendoor ook nog wat tijd om pret te beleven in Miami, want daar speelt het vreemde verhaal zich volledig af. En u die dacht dat je alles had gezien. Een film die we je ongelooflijk aanraden. Niet wegens zijn cinematografische kwaliteiten (daar is geen nanoseconde sprake van), niet wegens zijn verhaal (daar krijg je noch kop noch staart aan), niet voor zijn acteerprestaties (slechter kan gewoonweg niet), maar gewoon om te zien waar sommige mensen toe in staat zijn!

BEELD EN GELUID
Vreemd genoeg verscheen deze film op Warner, ook al is het één uit de oude, versleten doos. We zeggen dit niet zo zeer omdat de film slecht is (Warner heeft wel meer rommel in zijn archief), maar wel omdat het beeld lijkt op dat van een vhs-video waar de hond van de videotheekuitbater (voor de jonge lezer, een videotheek was een establishement waar je video’s kon huren) diverse rondjes mee heeft gelopen. Dubbel beeld, niks van aflijningen, achtergrondbeelden waar je niets op ziet, een geluid dat zo onverstaanbaar is dat je de knop op maximum dient te zetten… Het zijn allemaal zaken je er gratis en voor niets bij krijgt. 

EXTRA'S
Van extra’s is er gelukkig geen sprake!

CONCLUSIE
Een absolute aanrader voor sadomasochisten die 90 minuten te veel hebben en die eens willen zien hoe slecht een film wel kan zijn, hoewel het in feite ongewild de komedie van je leven is.