FILM
Als je het aan Nastassja Kinski vraagt, dan is Cat People verre van een goede film. Veel heeft uiteraard te maken met het feit dat de actrice een korte affaire had met Schrader tijdens de opnames van deze grensverleggende horrorkomedie, en dat is haar blijkbaar slecht bekomen. De film zelf was minstens even invloedrijk als An American Werewolf In London of The Howling als het op special effects aankomt. Doordat de film zowel kon profiteren van de rijzende ster die Kinski was (Schrader zag haar aan het werk tijdens de opnames van One From The Heart van copain Coppola en hij wist meteen dat hij haar wilde) en een goedverkopende soundtrack met een Bowie-hit, werd Cat People een succes. Het is zelfs één van de betere films uit de jaren 80, en één van de beste films tout court. Voor Schrader die met American Gigolo  een bescheiden hit op zak had was het de laatste film die hij zou draaien voor het traditionele Hollywood, want na de opnames van Cat People vertrok Schrader naar Japan voor de opnames van Mishima. Een film in opdracht van de Zoetrope-studio's van Coppola. Hoewel (terecht) een grote mijnheer bij de critici, werd Cat People zijn laatste bioscoopsucces.

Anno 2019 is Schrader zelf nog best tevreden over de film. Het enige wat de regisseur dwars zit is de titel die hem werd opgedrongen door Universal. Officieel een remake van de gelijknamige klassieker uit 1942 van Jacques Tourneur, maar zo ziet Schrader het niet. Meer zelfs, in een interview liet de regisseur vallen dat hij nooit geen fan was van het origineel en dat de scène in het zwembad in diens versie het enige moment is dat echt naar de originele versie refereert. Klopt ook wel ergens, want de versie van Tourneur speelt met het spel van de schaduw terwijl de versie van Schrader expliciet is, en met zeer veel bloot. Zo veel bloot dat sommige medewerkers zich vragen begonnen te stellen bij het nut ervan. Niet in het minst John Heard die bij het lezen van het script dacht dat het om een pornofilm ging. Wie wat afweet van goede cinema, ziet echter van het begin tot het einde het genie van Paul Schrader erin, hoewel ook dat weer een halve waarheid was. Aanvankelijk wilde Schrader in zee gaan met Ferdinando Scarfiotti met wie hij al had samengewerkt in American Gigolo. Schrader wilde zelfs vermeld zien dat het om een film van de twee zou gaan, maar omdat Scarfiotti geen lidmaatschapskaart van de filmbond op zak had ging het spelletje niet door en moest Schrader samenwerken met de cinematograaf John Bailey. Ook al heb je een loep nodig om de naam van Scarfiotti te zien bij de end credits, speelde de man een enorm grote rol in de visualiteit van Cat People. De locaties in New Orleans, de moerassen, de door de regen doordrenkte straten en het fabelachtige zoölogische huis zijn allemaal ideëen of ontwerpen van Scarfiotti. Het is door die visuele aantrekkingskracht, en natuurlijk ook de weergaloze verschijning van Nastassja Kinski waarom Cat People zo goed overeind is gebleven. Gedraaid in het hart van de midden jaren 80, maar je merkt dat geen seconde.

De film begint met een proloog in bezwerende, oranje-achtige kleuren. Een primitievenstam bindt een meisje aan een boom, en dat als offer voor een zwarte panter. Net zoals Kubrick dat deed in 2001:A Space Oddysey (het bot dat door de ruimte wordt geslingerd) maakt ook Schrader met één shot een wenteling van verleden naar het heden. In een luchthaven zien we een close-up van Irena Gallier (Nastassja Kinski) die naar New Orleans komt om er opnieuw contact te zoeken met haar broer Paul (Malcolm McDowell) die zijn jeugd doorbracht op psychiatrische afdelingen en nu bij zijn Creole huishoudster Female (Ruby Dee) woont.De film is nog geen tien minuten bezig of Paul transformeert als panter die een eerste slachtoffer verslindt. De zoölogen Oliver (John Heard), Alice (Annette O'Toole) en Joe (Ed Begley Jr.) slagen erin om het dier te vangen. Ondertussen heeft Irena ontdekt wat ze haar hele leven al weet nl. dat ze een soort van weerwolf is, maar dan in de gedaante van een zwarte panter.

Schrikeffecten die voor zijn tijd behoorlijk indrukwekkend waren, hoewel Cat People eerder een erotische fabel dan een horrorfilm is. Een film die ook gedragen wordt door zowel Nastassja Kinski die nadien tot in het midden van de jaren 80 de ultieme filmbabe bleef en de anders onuitstaanbare Malcolm McDowell die op If... en A Clockwork Orange na, hier zijn beste rol speelt. Dat laatste zeggen we allicht omdat de Brit voor één keer zich niet aan belachelijke overacting bezondigt. Voor een Hollywoodfilm uiterst gewaagd (expliciet bloot, incest), maar het was nu eenmaal een materie waar Paul Schrader goed mee weg kon. Minstens even monumentaal is de elektronische score van Giorgio Moroder (die dat ook deed voor American Gigolo) en de prent een 80’s-feel bezorgt, maar zonder dat je ook maar één seconde aan het woord “gedateerd” denkt. We bekennen dat we een boontje hebben voor het werk van de heer Schrader, maar Cat People is wel heel straf!

BEELD EN GELUID
Cat People is in heel wat Europese landen te vinden op blu-ray, behalve in België. Dat komt omdat dit een Universal-film is waarvan de rechten aan derden zijn doorverkocht. Wij kozen voor de Duitse versie die bij Koch Media is verschenen. Het gaat niet om een transfer die het moet hebben van zijn blauw plastic hoesje, want de restauratie van de film is simpelweg fenomenaal, zeker als je die vergelijkt met de dvd die op Universal uit is en bij ons wel te vinden is. Dit is een gedroomde restauratie die iedere film (en het geld van de koper) verdient en je laat beseffen waarom men blu-ray heeft uitgevonden. 

EXTRA'S
Voor de fans van Schrader valt er heel wat te rapen bij de extra’s. Opmerkelijk is wel dat er niemand van de acteurs aan bod komt, maar als gezegd kijkt Kinski met zeer gemengde gevoelens terug op deze film. Er is de audiocommentaarband met Paul Schrader en omdat hij een regisseur is die iets te zeggen heeft, is die sowieso interessant. Er zijn trailers en een fotogalerij en een interview met Robert Wise die in 1944 samen met Gunther von Fritsch de sequel The Curse Of The Cat People maakte en het in dit kort interview heeft over Val Lewton die de producer van deze horrorklassieker was. Ten slotte is er nog de docu An Intimate Portrait Of Paul Schrader als lekkere kers op de taart.

CONCLUSIE
Cat People is de laatste film die Schrader maakte in de oude Hollywood-stijl. Uiteraard was alles wat nadien volgde ook nog filmvoer om van te snoepen (probeer First Reformed van vorig jaar maar eens, ofschoon de film bij ons niet is uitgebracht), maar deze met Kinski is misschien wel zijn allerbeste.