FILM
Normaal beginnen we hier met een tekst over de film zelf, maar omdat de exposé van collega Dieter zijn bespreking van de dvd zodanig accuraat en to the point was, neem ik dat stuk integraal over.

Wallace en Gromit, het olijke duo dat even Brits is als marmelade - maar heel wat appetijtelijker - krijgt anderhalf decennium na hun eerste optreden eindelijk het podium wat hen toekomt: een glorieuze langspeelfilm. In The Curse Of The Were-Rabbit beheren de excentrieke uitvinder en zijn hond een succesvol bedrijfje, Anti-Pesto, dat efficiënt en humaan optreedt telkens konijnen de plaatselijke groentepopulatie bedreigen. De diensten van Wallace en Gromit zijn des te belangrijker nu de jaarlijkse groentewedstrijd van Lady Tottington voor de deur staat. Maar onheil loert om de hoek. Als de volle maan aan de hemel staat, maakt een gruwelijk monster immers de tuintjes van het dorp onveilig: een 'weerhaas' die de komkommers, wortelen en pompoenen verscheurt en verschranst. Op aanraden van Lady Tottington wijzen de dorpelingen Anti-Pesto aan om het monster te vangen. Wallace en Gromit aanvaarden de opdracht, en ondanks tegenwerking van de duivelse aristocraat Victor Quartermain, ontdekken ze de ware identiteit van de weerhaas. Wat tot onverwachte complicaties leidt.

Nadat in de korte films rond het klei-geanimeerde duo o.a. Hitchcockiaanse thrillers en heist-films liefdevol geparodieerd werden, neemt geestelijke vader Nick Park in The Curse Of The Were-Rabbit de horror van de befaamde Hammerstudio's onder de loep. De film, die nog het best omschreven kan worden als een vegetarische griezelprent, wentelt zich dan ook in de genreconventies en kopieert de sfeer van dergelijke films perfect. Maar ook alle andere ingrediënten die van een Wallace & Gromit-film verwacht mogen worden blijven aanwezig: de charmante intelligentie van het scenario, de knuffelbare nevenkarakters, de moeiteloze mix tussen verbale en visuele humor, de zorgvuldige spanningsopbouw en de Engelse zin voor relativering. The Curse Of The Were-Rabbit is dan ook een logische volgende stap voor de makers van The Wrong Trousers en A Close Shave. Deze oscarwinnende korte films toonden reeds dat de centrale personages meer waren dan passanten in de zevende kunst. Hun eerste lange speelfilm bewijst dat het duo thuishoort in het pantheon van filmische helden.

Toch mag de succesvolle stap van kortfilm naar langspeler niet als evident gezien worden. Om op dertig minuten tijd een coherent en grappig verhaal te vertellen, is eenvoudiger dan het vullen van tachtig volle minuten. De vraag rees dan ook of de charme van Wallace en Gromit niet zou verwateren in The Curse Of The Were-Rabbit. Of het exquise tempo van de kortfilms niet opgeofferd zou worden. En of de berekende waanzin van de plot nog wel geloofwaardig zou blijven. Alle vrees blijkt echter ongegrond, want hoewel het tempo van de film iets trager ligt dan bij de vorige optredens van het duo, barst het scenario van de inventiviteit, wordt er een goed evenwicht gevonden tussen een heldere verhaallijn en humoristische intermezzo's en fungeert de prent als een ideaal instapmoment voor Aardman-leken, maar ook als een blij weerzien voor aficionado's. De laatste jaren blijken scripts van animatiefilms beter gestoffeerd en overpeinsd te zijn dan die van live-action en een beter voorbeeld van deze these dan The Curse Of The Were-Rabbit is niet te vinden.

De lange gestatietijd van animatiefilms heeft daar waarschijnlijk een hand in: maand na maand, jaar na jaar kan men immers het scenario verder verfijnen. In dat opzicht is het een zegen dat de eerste Wallace en Gromit-langspeler ruim vijf jaar in ontwikkeling is geweest. Het tijdconsumerende claymation-proces levert immers in het beste geval 3 seconden bruikbare film op per dag. Maar het moet gezegd: ieder nauwkeurig in elkaar geknutseld frame van The Curse Of The Were-Rabbit is alle inspanning waard. De techniek van plasticinepoppen is inmiddels zodanig verfijnd dat het risico bestaat dat de artisticiteit erachter verloren gaat. Maar de artiesten die Wallace, Gromit en alle nevenpersonages modelleren, laten er geen twijfel over bestaan dat ze plasticinegoden zijn. De vingerafdrukjes van de animatoren zijn subtiel nog te zien in de plasticine. Het beste bewijs van de liefde die in de karakters geïnvesteerd wordt.

Wallace, opnieuw met meesterlijke komische timing van stem voorzien door Peter Sallis, wordt hierdoor meer dan een kleipop. Hij wordt een persoon van vlees en bloed. Een lichtjes excentrieke vriend, met een heel gamma aan menselijke emoties, gesuggereerd door louter enkele trekjes en duwtjes aan de plasticine. Nog opmerkelijker is de prestatie die de animatoren verwezenlijken bij Gromit. De hond heeft niet het voordeel van een stem om emotie over te brengen, maar kan louter op lichaamstaal en een kneedbare wenkbrauw terugplooien. Toch wringen de sculpteerders een magistrale 'stille' vertolking uit de hond. De komische timing die de animatoren hierbij hanteren is ongeëvenaard en mag wat mij betreft probleemloos naast iconen uit de stille film als Chaplin, Lloyd en - vooral - Keaton geplaatst worden.

De grotere scope van The Curse Of The Were-Rabbit liet Aardman ook toe om de cast van nevenpersonages uit te diepen. Lady Tottington (Helena Bonham-Carter) is de obligatoire amoureuze connectie voor Wallace, een vrouw van verfijnde klasse, maar met een hart van goud. Dat kan niet gezegd worden van Victor Quartermain, die konijntjes liever neerknalt dan ze humaan te behandelen. De hilarische wijze waarop Ralph Fiennes - in een geval van doeltreffende atypische casting - Quartermain van een stem voorziet, vormt een hoogtepunt in de film. Ook de rest van de dorpelingen krijgen elk een herkenbaar eigen karakter mee, zelfs diegenen die geen dialoog hebben. Aangezien kinderen een belangrijke doelgroep voor de prent zijn, is de additie van een aaibaar beest niet verwonderlijk. Waar in A Close Shave schapen de aaibaarheidsfactor de hoogte in joegen, gebeurt dat hier door konijnen. Ook in hen is de grote affectie van de animatoren te zien, want elk van hen bezit zelfs een aparte personaliteit.

Op technisch vlak beantwoordt de film bovendien aan de hoge standaarden die de eerdere kortfilms al neerzetten, en overstijgt die nog. De decors en rekwisieten – allen met de hand gefabriceerd, tot de kleinste wortel toe – stralen ondanks de scope nog steeds de charmante kleinschaligheid van de Wallace en Gromit-wereld uit. De fotografie is oogverblindend mooi, met gebruik van diepe en rijke kleuren en de creatie van een realistisch diepteveld. De monteurs knippen de verhaallijnen opwindend aan elkaar, zodat je je geen moment verveelt. En de score grijpt terug naar de muzikale thema's uit de eerdere kortfilms, voegt er invloeden uit horrorklassiekers aan toe en mixt dat tot een auditieve superprestatie. Dit alles culmineert in het laatste kwartier, waarin setpiece na setpiece op de kijker wordt losgelaten, het een nog verbluffender dan het andere.

En dan is er nog Nick Park (en zijn co-regisseur Steve Box). De bedenker van 's werelds bekendste stop-motionhelden heeft zich altijd al een betere regisseur getoond dan de meeste van zijn live-action collega’s. Hij kiest beelden die de emoties van de personages recht aan doen. Hij heeft geen schrik om een camerabeweging zowel functioneel als met bravoure te gebruiken. Hij sleurt je vanaf de eerste seconde zijn wereld binnen en houdt je aandacht permanent vast. Parks manier van regisseren roept herinneringen op aan de Gouden Jaren van Hollywood, aan meesters in hun vak als Hitchcock, Minnelli en Wilder. Ik zou Park op hetzelfde niveau plaatsen. Iemand die constant op zo een hoog niveau werkt, verdient het om als moderne nazaat van het Gouden Hollywood bewierookt te worden. Enkel onder zijn leiding is The Curse Of The Were-Rabbit kunnen uitgroeien tot de grappigste, ontroerendste, spannendste en meest opwindende film van het jaar. Als de term 'Superieur Entertainment' ooit de encyclopedie haalt, zullen woorden overbodig zijn. Een foto van Wallace en Gromit zegt genoeg.

(Dank je, Dieter. Ik kan er niets aan toevoegen, behalve dat de claynimation-afdeling van Aardman ook verantwoordelijk is voor Chicken Run, The Pirates - Band Of Misfits en Early Man.)

BEELD EN GELUID
Nadat een heel deel Dreamworks-titels in Amerika waren uitgebracht met Nederlandse ondertiteling, waaronder The Prince Of Egypt en Over The Hedge, en waar Wallace & Gromit in de states het zónder Nederlandse ondertiteling moesten stellen, terwijl er wel een Japanse release op de markt schijnt te zijn, kwam plots als een bliksem zonder donder de hele backcatalogus van Dreamworks bij ons in de schappen te liggen. Beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen. Het fijne, intricate werk van de claynimation-techniek komt nog eens eens zo goed tot zijn recht op deze Blu-ray, waarop je de voornoemde vingerafdrukken in de klei nog haarfijn kan onderscheiden. De kleuren zijn spits en levendig, en details zoals het glasraam in de kerk van Mijnheer Pastoor, waarop de heiligen krampachtig hun oren dichtstoppen eens de engeltjes op hun bazuin beginnen te blazen, komen des te beter uit de verf. De DTS-HD MA 5.1-track is speels en weet mooi deze pastiche op horrorfilms uit de jaren '30 te voorzien van de nodige toeters en bellen. Er worden een paar milde schrikmomenten ingebouwd, zoals Mijnheer Pastoor die voor het altaar wordt besprongen door het titulaire weerkonijn, in een shot dat Sam Raimi had kunnen bedenken, maar er wordt gelukkig niet overdreven.

EXTRA'S
Ten opzichte van de dvd zijn de documentairefilmpjes meestal behouden, terwijl er enkele statische extra's zoals een art gallery en wat kinderspelletjes gesneuveld zijn. Ten eerste is er een audiocommentaar door regisseurs Steve Box en Nick Park. Niet alleen komen de twee over als een stel toffe doch bescheiden kerels, ook gunnen ze een onthullende blik in de interne keuken van Aardman en in het maken van een stop-motionfilm. Het duo is eveneens van de partij in het optionele commentaar bij negen verwijderde scènes (13 min.), onder andere een paar alternatieve eindes en een prachtige maar ongebruikte, lange take komen aan bod. De extra's zijn ook hier en daar van naam veranderd. How Wallace and Gromit went to Hollywood heet nu The history of Wallace and Gromit" (20:27), en daarin wordtde historie van Aardman en de gestage klim naar de top van de uitvinder en zijn hond belicht, terwijl The Making Of The Curse Of The Were-rabbit nu Behind the scenes of The Curse Of The Were-rabbit (13:02) heet en helaas nauwelijks meer is dan weinig interessant EPK-materiaal. Beter is A Day in the Life at Aardman (8:28), een soort geleid bezoek aan de studio's dat zo intrigeert dat acht minuten veel te snel en te gehaast voorbijvliegen. Voor degenen die graag willen weten hoe je een claymation popje bouwt, komt dan weer How to Build a Bunny (3:34) goed van pas. De rest is echter verdwenen.

CONCLUSIE
Kom uit uw konijnenholletje en huppel naar de winkel voor deze onvergetelijke kleifilm die jong en oud amuseert. Als u niet geeft om de kinderspelletjes kan u gelijk uw dvd naar de kringwinkel brengen.