FILM
“This cop plays dirty!”. Meer heb je niet nodig om te beseffen dat The Stone Killer uit 1973 wil aansluiten bij de ontzettend populaire Dirty Harry-franchise of om het anders te zeggen: films waarin de flik eens ongegeneerd het klootzakje mag uithangen en alles mocht doet wat er in hem opkwam. Films die je nu niet meer zou kunnen maken zonder een troep ontredderde azijnpissers over je heen te krijgen. Maar in de jaren '70 kon het wel en Charles Bronson was met zijn tronie de geknipte figuur om in zo’n soort films te spelen. 

Het grootste probleem is het scenario van Gerald Wilson dat gebaseerd is op het boek A Complete State Of Death van John Gardner, een Britse schrijver die meer dan tien James Bond-romans schreef waaronder GoldenEye. Het verhaal is ontzettend onsamenhangend en vereist meer dan één viewing wil je het verhaal enigszins snappen. Niet dat het echt moet, want eens je denkt te weten waarover het allemaal gaat, houdt het toch geen steek. The Stone Killer is dan ook niet meer dan een vehikel om Bronson te laten schieten en mensen in elkaar te trappen.

Bronson vertolkt de rol van rechercheur luitenant Lou Torry die nadat hij de zoveelste crimineel heeft neergeschoten als straf naar L.A. wordt verbannen. Maar het avontuur in L.A. is maar van korte duur, want wanneer hij de louche Armitrage arresteert wordt hem meteen gevraagd om deze boef naar New York te brengen waar men zijn vel wil. Armitrage probeert het met Torry op een akkoordje te gooien, maar bij de ingang van de luchthaven wordt hij omver geknald. Al gauw blijkt dat maffiabaas don Alberto Vescari (Martin Balsam) van plan is om Vietnam-veteranen als huurmoordenaars in te zetten als vergelding voor een bloedbad dat 40 jaar eerder gebeurde.

The Stone Killer kwam uit tussen The Mechanic en Death Wish, allemaal geregisseerd door Michael Winner. Winner en Bronson waren blijkbaar twee handen op één buik, want na heel wat films in de '70’s te hebben gedraaid, blikte hij ook via Cannon ook een paar Death Wish-sequels in. Het recht in eigen handen nemen, net zoals in Death Wish dus. 
Indicator Powerhouse is het label dat de Columbia-releases in gerestaureerde (en regiovrije) blu-ray’s aanbiedt. Goedkoop zijn ze niet (gemiddeld zo’n 20 euro per titel), maar voor de cinefiele verzamelaar een absoluut hebbeding. Zoals gezegd gerestaureerd en dat merk je, de New Yorkse 70’s-feel spettert van deze disk met prachtige kleuren, haarscherpe details en zonder ook maar één mankementje. Ook het geluid heeft een mooie opknapbeurt gekregen, met vooral een prachtige funky score van Roy Budd die je apart kan beluisteren.

EXTRA'S
Bij Indicator probeert men om de releases uit te brengen met zo veel mogelijk bonusmateriaal, maar uiteraard is dat niet zo evident bij oudere obscure films. De meeste castleden liggen al onder de groene zoden, en zelfs Paul Koslo met wie je hier een interview van zo’n vijftien minuten vindt, overleed in 2019. Koslo die vooral second banana was in onbekende films praat vooral over Charles Bronson die geen gemakkelijke vent bleek te zijn. Het interview dat je met de regisseur vindt is een oude opname, en is enkel te beluisteren en dan nog met een tape die door en door versleten is. Beter dan niets, maar alleen maar nuttig voor zij die echt alles over The Stone Killer willen weten. Tenslotte kun je ook de soundtrack apart beluisteren, en dat vinden wij dan wel weer een aanrader.

CONCLUSIE
The Stone Killer is een entertainende dirty cop-movie die in het verlengstuk van Dirty Harry ligt. Een zeer verwarrend verhaal, maar met een meer dan geschikte Bronson die geboren is voor dit soort rollen.