FILM 
"Tegenwoordig maken ze geen goede films meer. Het is allemaal pure MTV geworden." Niet onze woorden, wel die van Brian De Palma die je terugvindt op de bonussectie. Deels is dat wel waar, want het is ver zoeken naar recente Hollywood-regisseurs met een eigen stempel, ook al is dat meer en meer de schuld van de studio’s die de plaats van de auteur opeisen.

De Palma, die in betere tijden op gelijke voet stond met Spielberg en Scorsese, heeft de afgelopen jaren moeten toezien hoe zijn troon langzaam wegzonk. Maker van The Untouchables, maar zijn laatste film Domino met Carice Van Houtren raakte niet eens in de bioscopen. Een film die vertrappeld werd door de critici nog voor hij uitkwam. Niet dat het ooit anders was voor De Palma. Vaak verguisd als een Hitchcock-copycat (onterecht), en ook Carlito’s Way (wat nochtans één van zijn sterkste films is uit de jaren '90) werd met de nodige gemengde gevoelens onthaald. Bij momenten krijg je het gevoel dat De Palma het publiek net iets te veel bij de neus neemt door een soort van nieuwe Scarface te willen maken, maar niets is minder waar. De regisseur had zelfs geen zin in het maken van deze film, een gangster met een Spaans accent lag er net iets te dik op, maar hij hapte uiteindelijk toe omdat Al Pacino waarschijnlijk net iets te veel zaagde, want het was zijn droom om deze film te maken.

Het was al sinds 1973, tijdens de opnames van Serpico, dat Al Pacino interesse had om de rol van Carlito Brigante te gaan vertolken, een personage dat voortkomt in de twee romans Carlito's Way en Afterhours. Twee boeken die werden geschreven door Edwin Torres, een rechter aan het Hooggerechtshof van New York nota bene. Een man die als geen ander kon weten hoe het eraan toe ging. Het verhaal was er, het enige wat nog nodig was, was een geschikt scenario en dat werd geleverd door David Koepp die in het releasejaar van Carlito’s Way ook nog eens Jurassic Park op zijn cv kon aanvullen (hij deed later ook krakers als Spider-Man uit 2002 en voor De Palma ook Mission: Impossible). Uiteindelijk koos men voor de tweede roman After Hours omdat Pacino toch al een iets oudere leeftijd had, maar men koos wel Carlito's Way als titel, en dit om verwarring te voorkomen met de komedie After Hours van Martin Scorsese.

Martin Bregman (producer van Pacino-films als Scarface, Sea Of Love, Serpico en Dog Day Afternoon) moest dan maar op zoek gaan naar de geschikte regisseur. Er werd eerst aangeklopt bij de Schotse regisseur John Mackenzie die al met het misdaaddrama The Long Good Friday met Bob Hoskins van zich liet horen, maar dat plan werd al snel van tafel geveegd. Net als de naam van Abel Ferrara die, hem kennende, het waarschijnlijk iets anders zag. Tenslotte kwam men bij De Palma terecht die er zo tegen was dat hij in eerste instantie weigerde om het script te lezen, maar eens hij eraan begon, veranderde hij van gedachten.

De Palma mag verkondigen wat hij wil, ook al is Carlito’s Way een zeer sterke film, zijn de vergelijkingen met Scarface er. Het begint al met het onderwerp: een nobody die vanuit het niets via de misdaad de grote mijnheer wordt. Alleen is het deze keer geen Cubaan, maar komt hij uit Puerto Rico. Misschien is Carlito’s Way iets minder cartoonesk, of beter gezegd is Carlito meer kwetsbaarder dan Tony Montana. Wel is het een gemiste kans dat De Palma door de openingsscene de afloop verklapt en waardoor er heel wat spanning verloren gaan. Vreemd overigens dat een grootmeester van de suspense zich hierdoor laat vangen.

Pacino is natuurlijk Pacino. Nooit bang van wat overacting wat in bepaalde films van hem nefast werkt, maar als gestoorde misdadiger is hij altijd perfect. De love interest wordt vertolkt door Penelope Ann Miller, die ondanks een paar middelgrote titels nooit is doorgebroken. Net als De Palma dat met Michelle Pfeiffer in Scarface ook veel te veel deed, is de vrouw niet meer dan een second banana, zeg maar mooi behangpapier. De kracht van Carlito’s Way zit hem, naast de visuele kracht waar De Palma toch tot aan het einde van de jaren '90 een grootmeester in was, in de kleine vertolkingen. Luis Guzmán als Carlitos handlanger Pachanga en Sean Penn als de joodse advocaat David Kleinfeld (inclusief krullen) die genoeg heeft van zijn toga en zelf als gangster de wereld wil veroveren.

BEELD EN GELUID
De Palma gebruikt graag veel kleuren in zijn films, en net als in Scarface (here we go again!) gebruikt hij ook in Carlito’s Way pastelkleurige tinten die schatplichtig zijn aan Miami Vice. Een flashy film dus en dat komt perfect tot uiting op deze blu-ray, ook al zijn de details niet altijd even kraakhelder. De film heeft een DTS-HD Master Audio 5.1-geluidsband met een goede balans tussen de dialoog en de actiescenes die zo goed als altijd uit geweerschoten bestaan. De muzikale soundtrack bestaat vooral uit veel discoklassiekers van grote namen als Rozalla, KC and the Sunshine Band, Marc Anthony, The O'Jays en Patti Labelle.

EXTRA'S
Carlito’s Way is een film die de laatste jaren wat uit het gezichtsveld is verdwenen. Op zich best jammer want de tandem Al Pacino-Brian De Palma werkte voor een tweede keer. De Palma wilde absoluut geen tweede Scarface maken, maar de gelijkenissen zijn er. Niet dat dit ook maar één seconde stoort.