FILM 
Een lelijke pop die aan het moorden slaat en daarmee samen met Freddie Krueger en Michael Myers één van de horror-iconen uit de jaren '80 zou worden. Het zou ons verbazen mochten de bedenkers van deze franchise op zo’n succes hadden gehoopt. Te meer omdat de film jaren na datum (sorry jongens en meisjes) nauwelijks de tand des tijds heeft overleefd en dit omdat het er allemaal toch maar vrij amateuristisch uitziet. Maar kom, Chucky behoort sowieso tot de grote horrorcanon en de gekke pop is zonder meer één van de meest leuke vondsten uit de horrorgeschiedenis.

Het idee om van een pop een seriemoordenaar te maken is simpel, maar tegelijkertijd geniaal. Op het net claimt zowat ieder zijn vondst als de enige ware. Scenarioschrijver Don Mancini hield bijvoorbeeld vol dat hij het concept bedacht had na het zien van de aflevering Living Doll uit The Twilight Zone. Producer David Kirschner die ook aan boord zou blijven voor de zeven sequels beweerde dan weer dat hij het idee kreeg na het lezen van het kinderboek The Dollhouse Murders van Betty Ren Wright en dat in 1992 verfilmd werd als Secrets In The Attic en tot op vandaag nog altijd één van de meest gezochte horrorfilms op VHS en laserdisc is. Regisseur Tom Holland van zijn kant claimt dan weer dat het idee van Chucky ontstaan is door de populaire My Buddy-poppen van Hasbro. Zoals dat bij alles gaat in het leven, zal ook de geboorte van Child’s Play ontstaan zijn op een kruispunt van gedachten.

Tom Holland die had bewezen met The Beast Within, de wraakfilm Class Of 1984, de onderschatte Psycho II en Fright Night dat hij met horror goed overweg kon, kreeg van MGM groen licht om zich op het Child’s Play-project te storten. Zoals bij iedere Hollywood-film zijn het de testscreenings die bepalen of een film in zijn vorm de bioscoop mag halen of niet, en dat viel met Child’s Play meer dan behoorlijk tegen. De oorspronkelijke versie duurde twee uur, maar dat vond het testpubliek veel te lang waardoor de final cut op 83 minuten strandde. Het bleef niet alleen bij behoorlijk veel knipwerk, ook werden Holland, Kirschner en Mancini aangemaand om het verhaal grondig te herschrijven, waaronder een compleet ander einde. Ook de vorm van Chucky was in het originele script van Mancini toch anders. Oorspronkelijk zou de pop gevuld zijn met nepbloed waardoor die ook zou kunnen bloeden als er verwondingen waren. En ook de boodschap was bij aanvang toch tamelijk anders, want het oorspronkelijke verhaal hekelde de negatieve effecten die reclame op kinderen heeft (wat men in de reboot van 2019 wel dus deed), maar MGM hamerde erop dat de film in de eerste plaats een soort van grappige slasher moest worden.

Ondanks de vele veranderingen die het script moes ondergaan, was er nochtans grote interesse. Op de eerste plaats was er Charles Band van Full Moon Features, maar die kon financieel niet doorwegen en, zou later met zijn Puppet Master-franchise voor een regelrechte rip-off zorgen. Uiteindelijk kwam het bij MGM terecht en kwam John Lafia zich het script moeien. Het zou uiteindelijk Steven Spielberg zijn die Tom Holland aanprees, want ook William Friedkin, Irvin Kershner, Robert Wise en Joseph Ruben waren in de running om regisseur van dienst te zijn. Men ging dus niet over één nacht ijs om Chucky (wiens volledige naam trouwens Charles Lee Ray is, en wat een samentrekking is van de namen van de beruchte moordenaars Charles Manson, Lee Harvey Oswald en James Earl Ray). Vreemd ook dat MGM na één film de rechten doorverkocht aan Universal en die de franchise tot de allerlaatste druppel zou uitmelken tot er alleen maar nog water uitkwam.

De film begint als een slecht gemaakte politiefilm. Seriemoordenaar Charles Lee Ray (Brad Dourif) en zijn handlager Eddie Caputo (Neil Giuntoli) worden in de straten van Chicago achterna gezeten door rechercheur Mike Norris. Eddie weet te ontsnappen, terwijl Charles in een speelgoedwinkel binnen breekt en net voor hij de pijp aan Maarten geeft, transformeert hij zijn ziel via een voodoo-ritueel naar de pop. De volgende dag koopt weduwe Karen Barclay (Catherine Hicks) voor een zacht prijsje via een dakloze de pop, en dit als verjaardagscadeau voor haar zesjarige zoontje Andy (Alex Vincent). Reeds vanaf de eerste dag slaat Chucky aan het moorden...

Het was al een tijdje geleden sinds we de film zagen, en de reden waarom we deze titel van onder het stof haalden was om die eens te vergelijken met de reboot. Het valt op hoe gedateerd de special effects van deze originele film eigenlijk zijn. In feite wordt het bij momenten zelfs zo slecht dat je net niet aan de term rioolcinema denkt. In tegenstelling tot de nieuwe versie is het verhaal ook zo van de pot gerukt dat het nauwelijks nog kan boeien. Bovendien (we zijn nu eenmaal streng) wordt de horrorpret serieus verstoord door het irritante kind. We zouden hem nog terugzien in Child's Play 2, Curse Of Chucky en Cult Of Chucky, maar veel verder dan dat ging de faam niet. Gelukkig blijft de film nog genoeg leuke scenes bevatten (Chucky in de auto bijvoorbeeld) en is het gegeven genoeg iconisch om het allemaal met de goedgemeende mantel der liefde te bedekken, ook al is Child’s Play een film die vooral blijft bovendrijven door zijn nostalgische waarde.

BEELD EN GELUID
Chucky zal met zijn eerste film wel bij iedere horrorfan een plaatsje in het hart hebben veroverd. Dat betekent evenwel niet dat het geen gedateerde film is. Cheesy special effects en vooral drijvend op een zee van nostalgie, maar genoeg charisma aan boord om een blijvertje in het genre te zijn.