FILM 
Voor wie niets afweet van Italiaanse pulpcinema afweet en louter op de hoes van deze Blu-ray afgaat zou zweren dat Almost Human wederom zo’n horrorfilm is waarbij mooie vrouwen genadeloos aan één of ander goddelijk beest worden geofferd. We zien een naakte gillende vrouw die aan een luchter is gebonden (fantasie hadden ze wel die Italianen) en waarvan je weet dat ze de aftiteling niet zal halen. Maar neen, Almost Human is wel hondsbrutaal maar geen horror, wel een Euro-crime film of een poliziotteschi zoals dat in het mooi Italiaans heet.

Het genre ontstond ergens in de late jaren '60, en vaak wordt Bandits In Milan uit 1968 van Carlo Lizzani als de eerste uit het genre genoemd. Italiaanse flikken dus. Het genre werd vooral in de jaren '70 een enorm succes en er zijn er zo’n goede honderd gemaakt. Films die aan de lopende band werden gemaakt en de Italiaanse tegenpool waren van pakweg Dirty Harry, The French Connection en Death Wish. Ieder Europees land had wel zijn eigen politiefilms en je zag in de poliziotteschi dan ook invloeden van de Franse policiers van Melville en Verneuil, maar toch waren ze apart omdat ze enorm gewelddadig en over the top waren. Het verhaal deed er niet toe, als er maar geweld in voorkwam en eigenlijk vormde het de perfecte weerspiegeling van Italië dat in de jaren '70 door misdaad geteisterd werd.

Een van de klassiekers uit het poliziotteschi-genre is Milano Odia: La Polizia Non-Può Sparare. Een naam die je alleen maar kan onthouden als je de eerste van de klas in de Italiaanse avondschool was en daarom gaven de producenten er voor de rest van de wereld de zo goed als nietszeggende titel Almost Human aan. Een film waar bij serieuze critici (wat dat ook mag betekenen) wel eens smalend over gelachen wordt, maar die toch van grote invloed was. Zo heeft bijvoorbeeld Kathryn Bigelow hieruit schaamteloos de bankoverval uit Point Break gepikt. In een interview met Lenzi kun je trouwens zien dat de man daar helemaal niet mee kon lachen. Maar laten we eerlijk en wel wezen, als er één volk rondloopt dat je mag bestempelen als meedogenloze filmdieven dan zijn het de Italianen wel.

De film begint trouwens met die bankoverval, ook al zie je daar niets van, wel zie je hoe op straat de driver van de bende Giulio Sacchi (Tomas Milian) een arme politieman neerknalt die komt informeren waarom de auto aan de bank geparkeerd staat. Er ontstaat een wilde achtervolging en dat is er eentje dat je echt moet gezien hebben, want de wagens zijn al volledig klaar voor het schroot nog voor dat ze ook maar ergens tegenaan knallen. Er wordt ook nog een kind ontvoerd dat gaandeweg tijdens de achtervolging zonder emotie op straat gekieperd wordt. Kortom Giulio Sacchi (die trouwens kan doorgaan als de tweelingbroer van Liam Gallagher) is het soort boefje dat je niet wil tegen komen. De bankoverval heeft niet al te veel geld opgeleverd, maar Giulio heeft een nieuw plan klaar: een jonge rijke vrouw (Laura Belli) ontvoeren. Het plan lijkt nog te lukken ook, maar helaas wil politie-inspecteur Walter Grandi (de in Italiaanse films altijd aanwezige Henry Silva) daar een stokje voor steken.

Natuurlijk moet je deze film in zijn tijdsgeest zien. Toen kon het nog dat men in de runtime van een hele film de vrouwonvriendelijke toer opging zonder dat iemand daar erg in had en men moest niets eens kunnen acteren. Het verhaal doet de ronde dat Tomas Milián een paar flessen vodka per dag achterover sloeg om zich beter te kunnen inleven in zijn rol en naar verluidt werden een paar scenes gefilmd door een compleet ladderzatte crew. Het is er soms aan te zien, en ook de logica is soms ver te zoeken, terwijl de dialogen tussen de soep en de patatten lijken geschreven te zijn zonder dat er achteraf nog naar werd omgekeken.

Alles in deze film heeft zijn charme. Het ludieke Morricone-deuntje dat de film ongewild een komisch tintje heeft of gewoon de onlogische gebeurtenissen. Er is dan ook, of dat denken wij toch niet, geen enkele ontvoerder die het in zijn hoofd gaat halen om zijn toekomstig slachtoffer open en bloot te gaan begluren terwijl ze met haar vriendinnen een potje aan het tennissen is. Er wordt niet op een kogel meer of minder gekeken, zelfs kinderen worden door kogels doorzeefd. Het acteertalent is houterig en is naar aloude Italiaanse pulpgewoonte meer een kwestie van smoelen trekken. Niemand die het interesseert, moet men gedacht hebben. En ergens was dat ook zo, want eigenlijk kwam het er hem op neer om zo veel mogelijk films te draaien en was het niet eens erg dat bepaalde decorstukken voor meerdere films werden gebruikt. Almost Human is zeker geen meesterwerk en je beseft meer dan eens wat men nu precies bedoelt met pulp als je deze titel ziet, maar toch één die je moet hebben gezien, al was het maar als curiosum.

BEELD EN GELUID
Shameless is een Brits bedrijfje dat zich specialiseert in cult en horror en waarvan de releases met hun knalgele kaft meteen opvallen. De meeste van hun films zijn op dvd uitgebracht, maar ze hebben ook een paar Blu-rays op de markt gegooid. Het werkwoord "gooien" mag je ook gerust gebruiken voor de transfer, want hoewel het om een genietbaar en te bekijken beeld gaat, verschilt deze release niet bijster veel van een degelijke dvd-release. Deze veel te fel belichte film heeft enorm veel last van een korrelig beeld dat gelukkig niet echt storend werkt, maar wel soms lelijk overkomt. Op de geluidsband kun je kiezen tussen de originele Italiaans DTS-HD Master Audio 2.0 en een Engelse. Het gaat om een product uit de Italiaanse pulpschool en dus betekent dit ook dat het geluid achteraf is gemonteerd en dat is dus niet simultaan met de beelden. Opmerkelijk is wel dat deze film een score heeft van Ennio Morricone en dat wordt door de makers maar al te graag onderstreept want te pas en te onpas krijg je het aanstekelijke hoofdthema in de strot geduwd.

EXTRA'S
De drie extra’s die hier vindt (naast een heleboel trailers uit de Shameless-stal) zijn drie interviews die elk een half uur duren. Het meest recente met een stokoude Umberto Lenzi komt het beste uit de verf, en dit wegens kwaliteitsredenen. De andere twee zijn interviews die men van een oude dvd heeft gepikt en die nauwelijks te bekijken zijn. Er is er eentje met Tomas Milian en nog een ander met Umberto Lenzi die in feite twee keer hetzelfde vertelt.

CONCLUSIE
Almost Human is een klassieker uit de Italiaanse pulpcinema. Een poliziotteschi zoals dat heet met een verhaal van niets en zeer houterig (zeg maar belabberd) acteerwerk, maar werken doet het in zijn genre nog steeds. Wel jammer dat de transfer nauwelijks dat van een degelijke dvd overstijgt.