FILM 
"You know what I am? I'm your worst fuckin' nightmare, man. I'm a nigger with a badge which means I got permission to kick your fuckin' ass whenever I feel like it!" (Eddie Murphy als Reggie Hammond)

In Hollywood valt niets te voorspellen. Een klein leuk voorbeeldje: voor 48 Hrs. kreeg Eddie Murphy 450.000 dollar uitbetaald, en dat terwijl het salaris van Nick Nolte met 1 miljoen dollar meer dan het dubbele was. Acht jaar later toen men besloot dat met Another 48 Hrs. de wereld rijp was voor een sequel, moest Nolte "zich tevreden stellen" met drie miljoen dollar, terwijl Murphy 7 miljoen op zijn rekening kreeg. De reden is simpel, in 1982 was Murphy gewoon een stand-up-comedian die ooit wel eens in een film zou belanden. De acteur, die net zoals zo veel andere Amerikaanse komieken doorbrak via Saturday Night Live, had zijn filmdebuut aan zijn lief te danken omdat die bevriend was met Walter Hill en zij hem aanprees. De rol van Reggie Hammond zou aanvankelijk gespeeld worden door Gregory Hines, maar die had ondertussen al een handtekening geplaatst bij Coppola voor het draaien van The Cotton Club. Bijna had men de rol aan toen nog zeer jonge Denzel Washington toegewezen en ook het grote voorbeeld van Murphy (Richard Pryor) werd als mogelijkheid aangeboden, maar het werd dus uiteindelijk Murphy. Hoe iconisch het personage van Reggie Hammond er vandaag ook mag uitzien, was dit al bij al een bijzonder vreemde keuze. Murphy stond bekend als een moppentapper met een brutale bek, maar de komische noot in 48 Hrs. is soms ver te zoeken, want dit was wederom een hondsbrutale film van Walter Hill, die het zeer goed deed dankzij de rijzende ster die Eddie Murphy toen was. Niet dat men dat tijdens de opnames door had, want eventjes werd getwijfeld om Murphy de laan uit te sturen, simpelweg omdat de producers vonden dat hij niet komisch genoeg was!

Het idee van 48 Hrs. lag al vanaf de jaren '70 op de planken en werd bedacht door Lawrence Gordon die naast een vaste producer van Walter Hill, later tonnen geld zou verdienen met de Die Hard-franchise maar er evenveel had verloren met het Olivia Newton-John-vehikel Xanadu. Ergens in het midden van de jaren '70 gaf Gordon het idee door aan scriptschrijver Roger Spottiswoode om er iets van te maken. Het script werd geschreven met Clint Eastwood en Richard Pryor in gedachten, maar Eastwood had na al die Dirty Harry-films wat zijn buik vol van flikkenrollen en hij koos voor Escape From Alcatraz.

Het verhaal van 48 Hrs. ging een paar jaar de lappenmand in, tot op het moment dat sterproducer Joel Silver opperde dat hij die film wel zou zien zitten met Nick Nolte in de hoofdrol. Toen duidelijk werd dat Noltes tegenspeler Eddie Murphy zou worden, werd aan Steven E. de Souza gevraagd om het scenario wat te gaan herschrijven. Lees: er een meer komisch tintje aan te geven. Niemand die wist dat de twee tijdens de opnames vooral zouden gaan improviseren! De producers hadden in ieder geval geen vertrouwen in Murphy. Het werd zelfs zo erg dat men vlak voor de opnames het script aanpaste omdat men er zeker van wilde zijn dat het publiek dit wel zou slikken. Zorgen voor niets, want niet alleen deed 48 Hrs. het ontzettend goed aan de kassa, maar er was met Eddie Murphy een nieuwe ster geboren. Een jaar later speelde hij met zijn Saturday Night Live-maatje Dan Aykroyd in Trading Places en in 1984 werden er met Beverly Hills Cop nog eens records gebroken. In latere interviews haalde Walter Hill wat laagdunkend uit omdat hij vond dat het Murphy-personage uit Beverly Hills Cop, Axel Foley, regelrecht gepikt was van 48 Hrs. Of dat zo is laten we in het midden, wel werd het Jack Cates-personage, dat gespeeld wordt door Nick Nolte, de inspiratie voor het Sonny Crockett-personage van Don Johnson uit Miami Vice. En toeval of niet, wie zal het zeggen, in deze film debuteerde actrice Olivia Brown, die later wereldberoemd zou worden als Trudy uit, jawel, Miami Vice.

De film begint in pure Hill-stijl. Een Indiaan die door het leven loopt als Billy Bear (Sonny Landham) stopt met de auto wanneer hij een bende gevangenen langs de weg ziet werken omdat hij zogezegd water nodig heeft om de oververhitte radiator van zijn truck af te koelen. Een iewat doorgewinterde actiefilmliefhebber heeft natuurlijk vrij vlug door dat er meer aan de hand is en binnen enkele seconden vallen de eerste doden want de Indiaan wil de crimineel Albert Ganz (James Remar) helpen ontsnappen. Via een net iets te veel geforceerde weg en met te veel omwegen komen we er achter dat Cates (Nick Nolte) van zijn chef de opdracht krijgt om achter de boeven te gaan, en hij krijgt hierbij de hulp van bajesklant Reggie Hammond (Eddie Murphy) die de juiste wegen kent.

Hoewel hij dat volgens de letter natuurlijk niet is, wordt 48 Hrs. doorgaans als een buddy cop movie beschouwd, maar het gaat wel degelijk om een gevangene en een flik. Een klein verschil want voor de rest worden alle ingrediënten ervan uitgebreid geplugd en krijgen we weer het scenario van twee kerels die bij aanvang elkaar niet kunnen uitstaan, maar die op het einde van de rit wel voor elkaar in het vuur zouden springen. Twee mannen die voor geen meter deugen. Met Hammond weet je nooit waar je aan toe bent en Cates is het soort politieagent die je (hopen we toch) alleen maar in Hollywoodfilms aantreft. Een racistische bullebak die, terwijl hij op patrouille is, steeds maar van zijn fles korte drank lurkt. Het is overduidelijk dat dit script een aantal keren in verschillende handen is beland, want er zitten best nog een paar onbeantwoorde vragen in het verhaal, en het is zonneklaar dat dit niet de eerste bekommernis was van de scriptschrijvers. Een glansrol voor Nolte die waarschijnlijk nooit had gedacht dat Eddie Murphy hem van het scherm zou spelen, want als er één ster schittert in deze film, dan is het deze van Murphy wel, en hiermee had deze upcoming artiest voorgoed zijn stempel gezet op de jaren '80. Niemand die toen dacht we het op het einde van de jaren '90 in koor zouden roepen: “Toch niet weer een Eddie Murphy-film?”

BEELD EN GELUID
Je bent maar beter gewaarschuwd, want deze transfer doet het qua beeldkwaliteit ondermaats, zeker als je weet dat dit een film is uit de grote Paramount-studio’s en die toch in 1982 één van hun grootste hits was. De hele film heeft een korrelige sfeer en de kleuren blijven altijd in het vale steken. Dat past evenwel perfect bij de gritty sfeer die de film uitstraalt (vandaar een zes op tien), maar of een upgrade van dvd naar Blu-ray nu echt in de bucket list moet is een andere zaak. Misschien kan je dat wel doen voor de geluidsband, want die is voorzien van een vrij energieke Dolby TrueHD 5.1 met heel wat geluidseffecten.

EXTRA'S
Het is wel best straf dat een bioscoopsucces als 48 Hrs. door Paramount op Blu-ray de wereld ingestuurd wordt zonder ook maar één extraatje!

CONCLUSIE
48 Hrs. is weliswaar een classic uit de '80's waarbij Eddie Murphy meteen aangeeft dat er met hem rekening zal moeten gehouden worden. Wel wordt deze film vaak verkocht als komedie maar dat is het zelden, wel een taaie, bikkelharde en vrij racistische topper van Walter Hill.