FILM 
"Look, for thirty shillings a week and all found, you can't expect Mary Poppins." (Patience Collier als Mrs. Monty Levin)

Bij ons is Marty Feldman weliswaar een bekend gezicht door zijn niet al te goed uitgelijnde ogen (een gimmick die in iedere film tot vervelens toe werd herhaald), maar op zijn rol als Igor in Mel Brooks' Young Frankenstein na (hij zat ook in diens Silent Movie), is het voor de meeste mensen vrij moeilijk om een film van hem aan te halen waarin hij de hoofdrol speelt. Dat was in zijn thuisland Engeland wel eventjes anders. In de jaren '80 was hij te zien in Yellowbeard (hij stierf er op de set), en in het begin van de '70's had je ook The Bed Sitting Room en Every Home Should Have One. Deze laatste was in 1970 één van de meest populaire komedies in de Britse cinema’s en wie er interesse voor heeft, is hij ook op Blu-ray beschikbaar.

Every Home Should Have One is een film die compleet politiek incorrect is en de woke-gemeenschap zou doen walgen. Maar toch is de film in de eerste plaats een satire (of hij grappig is, is weer een andere zaak) en het was vooral Mary Whitehouse die de kop van jut was. Deze Britse dame was oerconservatief en trok hard van leer tegen de Britse media die ze ervan beschuldigde dat ze de vrouw exploiteerden. Deze moraalridder werd de oprichtster van de National Viewers' and Listeners' Association waarmee ze ten strijde trok tegen de BBC. Een gewezen lerares seksuele voorlichting (jawel!) die uit christelijke overtuiging vond dat ze de wereld moest gaan veranderen. Een onverdraagzaam figuur die keer op keer in conflict raakte met de voorstanders van de seksuele revolutie, het feminisme en de LGBT-community.

Feldman is Teddy Brown, een reclamejongen die van zijn baas de onmogelijke opdracht krijgt om de Mrs. McLaughlin's Frozen Porridge een sexy imago te geven. Dat is allesbehalve naar de zin van zijn vrouw die zelf moet zorgen voor haar ontluikende tienerzoon die met het verzamelen van gedragen vrouwenonderbroekjes een nieuwe hobby heeft ontdekt, en die ook samenspant met de plaatselijke dominee die van oordeel is dat de reclamecampagnes zonder bloot moeten worden gemaakt. Van het één komt het ander, Teddy Browns nieuwe motto is "Think Dirty" en dat neemt hij maar al te letterlijk op.

Het probleem is niet zo zeer het onderwerp. We kunnen best wel tegen een stootje, zelfs in het Me Too-tijdperk, alleen is Every Home Should Have One gewoonweg strontvervelend en te gedateerd. Feldman heeft wel een zeer leuk smoelwerk, maar het gekke bekkentrekken blijft maar duren en ook laat men de man om de haverklap met zijn bakkes alsmaar tegen een deur aanlopen dat het op den duur gewoonweg gênant is om naar te kijken. Net zoals in een Louis De Funès-film draait alles rond Marty Feldman en zijn fratsen, en de acteur heeft veel te weinig in zijn mars om een hele film te dragen. En dan heb je nog de grappen. Een auto die omgebouwd wordt tot een rijdende tube tandpasta dat bestuurd wordt door dwergen (de tandpasta heet Snow White) is dan ook het soort humor waar je het moet mee zien te doen.

Every Home Should Have One was één van de weinige films die Jim Clark maakte als regisseur. Vooral als editor genoot hij faam en voor de editing van The Killing Fields uit 1984 van Roland Joffé kreeg hij zelfs een Oscar en een BAFTA. Hij deed dat ook voor The Mission, Marathon Man van John Schlesinger en het abortus-drama Vera Drake van Mike Leigh.

BEELD EN GELUID
Deze komedie werd uitgebracht door Network, een Brits label dat zich vooral toelegt op het uitbrengen van eerder obscure Britse titels. Het gaat om vrij goedkope releases die je onder de tien euro kan scoren en kwaliteitsgewijs zijn die meer dan de moeite waard. De detailvoering is verbluffend mooi en voor een film die qua kleuren (ook al stamt hij uit 1970) een '60's-vibe heeft, schept dit alleen maar voordelen (en in ons geval wat punten). De geluidsband is een LPCM Mono waar technisch niets op aan te merken valt, en ook nog eens een leuke soundtrack bevat met frivole (compleet onbekende) Britpop-achtige liedjes in Donovan-stijl. De disk heeft Engelse ondertitels.

EXTRA'S
Behalve een trailer en een inlay-card met daarop beknopt het verhaal van deze film, moet je hier niets zoeken.

CONCLUSIE
Every Home Should Have One is een Britse sekskomedie (zonder dat je ook maar iets ziet) die leuk was voor zijn tijd, maar nu aanvoelt als gedateerd en zelden grappig is.