FILM
Of het nu met haat of liefde omringd wordt, feit is dat niemand kan ontkennen dat Gaspar Noé één van de meest originele filmmakers van de afgelopen jaren is. Iemand die steeds de controverse opzoekt. Een uit de hand gelopen feest in Climax, Love die aanschuurt tegen de porno of het ongemakkelijke Irreversible waarbij verkrachting centraal staat. Controversiële onderwerpen, maar steeds visueel verbluffend verpakt. Zeven jaar na Irreversible maakte de Argentijnse filmmaker zijn opvolger: Enter The Void.




Net zoals in zijn laatste film Vortex staat ook in Enter The Void de dood centraal. Geen dood door aftakeling en dementie maar door het noodlot, het onvermijdbare fatum van iemand die op een slappe koord danst en er zoals te verwachten valt van afdondert. Gaspar Noé koos voor Tokyo als speelterrein, een perfecte setting voor een film die draait rond hallucinaties. Dat was ook datgene wat de Argentijn er toe aan zette om deze film te maken. Toen hij op een avond met een paar paddo's op naar de film noir Lady In The Lake uit 1947 van Robert Montgomery zat te kijken, was daarmee het concept van Enter The Void geboren. Een trip die drie uur duurt en geen seconde te lang aanvoelt en die tijdens de première in Cannes werd beloond met een staande ovatie van 15 minuten.

Het begint al bij de opening credits die in een sneltempo als pop art op je worden afgevuurd. Tijd om te lezen, laat staan om te laten bezinken, is er niet. Onmiddellijk zijn we in het gezelschap van de jonge Oscar (Nathaniel Brown), een Amerikaan die samen met zijn zus Linda (Paz de la Huerta) naar de Japanse hoofdstad is komen wonen. Zij komt aan de bak als danseres in een nachtclub, terwijl hij de kost verdienen met dealen. Maar na amper tien minuten loopt het al fout af wanneer de jonge kerel genadeloos door de politie in een toilet van een discotheek wordt neergeknald. De overledene stijgt uit zijn lichaam, zweeft boven Tokyo en aan de hand van flashbacks komen we te weten hoe het allemaal zo ver is kunnen komen. Terwijl hij op weg is naar het bevrijdende licht in de tunnel kijkt hij toe hoe zijn omgeving reageert op zijn dood.




Enter The Void is een visueel spektakel waarin Gaspar Noé met de camera probeert weer te geven hoe hallucinaties eruit zien. Net zoals één van de personages het zo treffend zegt, voelt deze film aan als Tokyo op een lsd-trip. Maar Noé choqueert. Niet alleen door weerzinwekkende beelden zoals het tonen van een dode foetus die in een schaal ligt, maar ook door de expliciete seksscènes. Een film die het nihilisme aansnijdt, want in de 160 minuten wordt de levenswijsheid beperkt tot neuken en trippen. Het grootste deel van de dialogen werd zelfs geïmproviseerd door de cast zonder dat Gaspar Noé wist waarover men het had, want zelf begreep hij toen amper Engels, maar wel een mindfuck (volgens Noé is het gewoon een psychedelisch melodrama) die één van de meest beklemmende films ooit is.

BEELD EN GELUID
Deze trip schreeuwt om een groot scherm en een Blu-ray, maar wij hadden hier nog een oud dvd-schijfje liggen van het ondertussen ter ziele gegane Nederlandse Living Colour Entertainment. Nieuw zul je de dvd in deze uitgave nog moeilijk kunnen vinden, en als je dat doet, dan geef je er maar beter niet al te veel geld aan uit, want hoewel het allemaal best te bekijken valt, ontbreekt hier elke vorm van detaillering, en dat is toch wel bijzonder jammer voor een film die bijna volledig in het teken staat van de visuele effecten. De geluidsband is een stevige 5.1 die vooral gedomineerd wordt door technomuziek en onheilspellende, experimentele industriële klanken.




EXTRA'S
Er staat geen enkele extra op deze dvd.

CONCLUSIE
Enter The Void is Gaspar Noé ten voeten uit. Een trip en wel nog één die net geen drie uur duurt met Tokyo als speelterrein. Het is beslist niet het soort film dat voor iedereen geschikt is, maar wie open staat voor dit soort lekkers weet niet wat hem overkomt.