FILM
Op het einde van de jaren '90 werd Lock, Stock And Two Smoking Barrels van Guy Ritchie een soort van voorbeeld hoe een Britse (of in dit geval Ierse) misdaadfilm eruit moest zien. Hip en flashy. Het aantal miskleunen van de copycats die volgden was amper bij te houden, en één van de slechtste uit het genre is ongetwijfeld Ordinary Decent Criminal van Thaddeus O'Sullivan. Een naam die je niet per se dient te onthouden, want de man was vooral een uitblinker in het maken van middelmatige films waar geen mens van wakker lag. Vaak met een cast die bestaat uit een resem onbekenden, maar in het geval van Ordinary Decent Criminal was dat toch eventjes anders.




Over de keuze van Kevin Spacey valt te twisten. Niet omdat hij tegenwoordig persona non grata is, want aan de cancelcultuur doen we toch niet mee, wel omdat hij als Ierse gangster compleet miscast is. Voor de rest merken we Peter Mullan op, maar ook Colin Farrell en dan nog wel in een onbeduidend rolletje als chauffeur. Voor Farrell was de film het begin van een droomcarrière, want Kevin Spacey liep zo hoog met hem op dat hij hem aanbeval bij Joel Schumacher, met wie hij zelf A Time To Kill had gemaakt, waardoor Farrell zijn eerste grote rol kreeg in het succesvolle Tigerland.

Spacey vertolkt de rol van Michael Lynch, één van de meest beruchte criminelen uit Dublin, en ondanks zijn lang strafblad een populaire bink, al was het maar omdat hij er steeds in slaagt om de politie om de tuin te leiden. Van zo’n man houden de Ierse tabloids wel, en ook één die kan pronken met het feit dat hij twee vrouwen heeft, en dan nog wel twee zussen (Linda Fiorentino en Helen Baxendale). Alles loopt fout wanneer hij en zijn bende een beroemd schilderij van Caravaggio stelen en hiermee ook de IRA op hun nek krijgen.




Ordinary Decent Criminal was allesbehalve een succes, en in Amerika zelfs nooit uitgebracht. Wel heeft de film een soort van cultstatus gekregen die te danken is aan de score van Damon Albarn, de frontman van Blur en later Gorillaz. Kwatongen beweren wel eens dat dit het beste is aan de film is, in ieder geval is het beter dan het ellendige scenario van Gerard Stembridge dat geen steek houdt. Geintjes die niet grappig zijn en een veel te hoge voorspelbaarheid. Veel had te maken met het feit dat het script grondig herschreven moest worden, want in feite was het bij aanvang de bedoeling dat het een biopic was over de Ierse misdaadbaas Martin Cahill, die in het Ierse misdaadmilieu berucht was als The General. Toen alles geschreven was, bleek dat John Boorman al een film over hem aan het maken was met Brendan Gleeson. Het gevolg is dan ook dat Ordinary Decent Criminal qua inhoud tamelijk veel gelijkenissen heeft met The General.

BEELD EN GELUID
Dit is een zeer oude uitgave van Universal, en dat zie je aan het kaftje alleen al. Het is een film met veel buitenopnames en hoewel het er allemaal wat gedateerd uitziet, valt het best mee om naar te kijken. De geluidsband is een 5.1 die weinig of niet opvalt, behalve de soundtrack dan.




EXTRA'S
Of Universal nu een grapje met ons uithaalt of niet is niet geheel duidelijk, maar op deze disk vinden we twee interviews, eentje met Helen Baxendale en een ander met Linda Fiorentino en ze duren beide nog geen minuut.

CONCLUSIE
Ordinary Decent Criminal is een film die op de trein van Guy Ritchie wil springen, maar bij elke beweging ontspoort.