FILM
Objecten of wezens die doden. Het is sinds de geboorte van de cinema één van de meest geliefde onderwerpen. In de jaren '50 hadden we een overvloed aan allerlei dieren die door atoomproeven gemuteerd waren, en eens de jaren '70 hun intrede deden, bleek alles goed genoeg om als creature feature te dienen, tot zelfs onschuldige wormen toe! Maar een op hol geslagen autoband daar had nog niemand aan gedacht, behalve de Fransman Quentin Dupieux, die van absurditeit zijn beroep maakte.




In zijn jongere jaren maakte Dupieux vooral elektronische muziek onder het pseudoniem Mr. Oizo. Met zijn single Flat Beat uit 1999 (de videoclip met het grappige gele knuffeldier) scoorde hij een gigantische hit, waarmee hij in één adem genoemd werd met kleppers als Daft Punk of Laurent Garnier, die de man overigens ontdekte. Maar tegenwoordig staat muziek bij hem op een laag pitje en houdt hij zich volop bezig met het maken van films. Twee jaar geleden verscheen Mandibles met onder meer Roméo Elvis in de cast, een zeer grappige en vooral absurde komedie over een gigantische strontvlieg die overal mee op stap gaat.

Rubber was zijn derde film en ook degene die hem op de filmkaart bracht en daar zowel het Cannes- als het horrorpubliek mee aansprak. Of beter gezegd, een deel daarvan, want hoewel het concept vrij grappig is, weet Dupieux dit geen 84 minuten vol te houden, al was het maar omdat een rubberband geen emoties heeft. Wel heeft het ronde ding met Robert een eigen naam. Het object komt plotseling tot leven en begint zelfstandig over de weg te rollen. Eerst moet een blikje bier eraan geloven. Ook een schorpioen gaat eraan, en wat later zelfs een konijn, maar wanneer de autoband voor een flesje bier staat, snapt die zijn eigen beperkingen. Er zo maar over rijden lukt niet meteen, maar de autoband ontdekt zijn telekinetische gaven en net zoals in Scanners van David Cronenberg ontploffen er dingen door er zich op te concentreren. Het blijft niet bij bierflesjes, want al gauw wordt ook het hoofd van een dienstmeisje herleidt tot rood moes.




Over de zin van Rubber hoef je je geen vragen te stellen. Sheriff Chad (Stephen Spinella) vertelt dit in het begin aan zowel de kijkers als aan een groep mensen die zich in de woestijn van Californië hebben verzameld om het gruwelspektakel van de autoband te bewonderen. Volgens de sheriff hebben de meeste dingen in het leven geen reden, ook in de films niet. Er is geen reden waarom E.T. een bruine huidskleur heeft of waarom een onbekende in JFK van Oliver Stone op de Amerikaanse president begint te schieten. Daarom moet je (alweer volgens diezelfde sheriff) Rubber zien als een eerbetoon aan alle dingen die geen reden hebben. Eens je je door dit gelul hebt geworsteld, volg je nadien een autoband die hoofden laat exploderen, en om het helemaal mesjogge te maken reïncarneert de band op het einde van de film in een moorddadige driewieler.




We kunnen het zelf nauwelijks geloven dat we erin geslaagd zijn om deze onzin op papier neer te pennen. Niet dat er iets mis is mee met absurditeit, getuige de genialiteit van Monty Python, maar Rubber is gewoon vervelend, en behalve het ongewone is er niks grappigs of unieks aan. Sommigen hebben het over een cultklassieker, wij zagen dat geen seconde, wel de ultieme verveling, ook al is het concept an sich en de uitwerking ervan voor één minuutje best wel aardig om te zien.

BEELD EN GELUID
Bij ons werd deze film uitgebracht op Zeno Pictures en is verkrijgbaar op zowel dvd als Blu-ray. Het was destijds een titel die je in iedere Mediamarkt kon vinden voor 1 euro. Meer is de film niet waard, maar dat geldt zeker niet voor de technische kwaliteiten want deze dvd, die zich voor het overgrote deel buiten afspeelt, heeft een loepzuiver beeld met natuurlijke kleuren. De geluidsband is een 5.1 met weinig effecten (op de explosies na) en een score die het midden houdt tussen funky scores en het techno-gedreven John Carpenter-achtige geluid van Mr. Oizo.




EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze dvd.

FILM
Een autoband die een seriemoordenaar wordt. Het idee is leuker dan de film zelf, want na tien minuten heb je het echt wel gehad met deze flauwekul die geen seconde (op het begin na) grappig is.