FILM
Censuur is niet alleen het paradepaardje van Poetin, ook de fatsoenlijke Britten konden er in de jaren '80 behoorlijk weg mee. De oerconservatieve Thatcher maakte zich maar weinig zorgen over het feit dat de Britse bevolking de armoede amper de baas kon, wel lag ze wakker van de vele horrortitels die in de opkomende videotheken als zoete broodjes over de toonbanken gingen. Mede door de impuls van de activiste Mary Whitehouse (het soort huisvrouw die je niet in je keuken wil) werd een lijst aangelegd van films die verboden waar voor het Britse oog. In totaal belandden 72 films op de zogenaamde video nasties en videotheekhouders die het huurverbod aan hun laars lapten, riskeerden zware celstraffen. Thatcher deed er immers alles aan om de Britten te doen geloven dat de ontsporing van de samenleving te wijten was aan de horrorfilms. De films die niet op het lijstje stonden, mochten wel verhuurd worden, maar wel nadat de keuringscommissie er alle bloederige taferelen had uitgeknipt. Jaren na datum had de censuur alleen maar het omgekeerde effect, want ook al gaat het niet altijd om kwalitatieve pareltjes, zijn al deze verboden vruchten voer voor cultfanaten die de films überhaupt willen zien, al was het maar om te weten waar de Britse kwezeltjes zich destijds aan stoorden.




De uit Wales afkomstige Prano Baily-Bond besloot er een film over te maken, wat Censor werd. Het werd een film die het vooral zeer goed doet bij het horrorpubliek, en dat heeft de regisseuse vooral te danken aan de liefde voor de horrorfilm die ze aan de dag legt. Die passie gaat zover dat Prano Baily-Bond niet lang stilstaat bij de uitleg waar de video nasties voor stonden. Echte griezelfanaten kennen dit verhaal wel op hun duimpje, maar voor de doorsnee filmliefhebber is het een feit waar hij of zij niets over weet, en daardoor zou Censor wel eens deels zijn doel kunnen missen. Het voordeel is dan weer dat de doorgewinterde griezelfan gespaard is gebleven van de zoveelste uiteenzetting van wat deze censuur inhield. Het is dan ook nooit goed.

Wie wel goed haar job doet, is Enid (Niamh Algar), wiens werk erin bestaat om elke gruwelfilm met een notitieboekje te bekijken om dan na afloop te beslissen of de film op de verboden lijst terecht komt, of dat hij toch mag verhuurd worden, mits een bezoekje van de allesvernietigende schaar. Enid is een grijze muis die door het leven gaat zonder al te veel vrienden. Gaandeweg komen we te weten welk trauma haar leven heeft veranderd, en het krijgt ook een verregaande invloed op haar werk.




Wie denkt dat hij met Censor een gorefilm in handen heeft, is eraan voor de moeite. Bepaalde scènes zijn best wel bloederig, maar choquerend wordt het nooit. Eerder herken je hier de arthouse-achtige stijl van Peter Strickland in of de adembenemende atmosfeer van die andere hedendaagse Britse horrorklassieker, Saint Maud. Dat klinkt misschien hautein, maar zo komt de film helemaal niet over. De film is best spannend, zeker naar het einde toe, en voor de rest is Censor een heerlijke trip naar het verleden, die vooral de cinefielen die de hoogdagen van de videotheken zelf hebben beleefd, zal plezieren. Censor is een film over waanzin, met als slot een Zulawski-achtige wending die nog lang zal nazinderen en prachtig in beeld werd gezet door het imponerende camerawerk van Annika Summerson. Subtiel wordt er ook gezinspeeld op het feit of horror nu wel of niet een slechte invloed heeft op het echte leven, en vooral: wat doe je als degene die de censuur bepaalt, zelf compleet over de schreef gaat?

BEELD EN GELUID
Technisch bekeken kun je hier niks verkeerd over zeggen, wel is het zo dat regisseuse Prano Baily-Bond met veel plezier met het VHS-concept speelt, waardoor je moedwillig heel wat streepjes over je scherm ziet verschijnen die we in de jaren '80 met onze videorecorder alleen maar weg konden toveren door met de trackingknop te gaan prutsen. Qua kleurenpalet zit je in een eerder schizofrene situatie. De scènes die beelden uit de horrorfilms moeten voorstellen, hebben brutale, flitsende giallo-kleuren, terwijl degene die zich in Enids privéleven afspelen eerder somber van aard zijn. De film bevat wel een paar donkere scènes maar nergens is er sprake van filmgrain en blijft alles vrij helder. De geluidsband is een verzorgde DTS-HD MA 5.1 die (maar dat had u al lang begrepen) het moet hebben van zijn schrikeffecten.




EXTRA’S
Helaas is dit wederom een uitgave zonder enige extra’s. Wie meer achtergrond wil over deze opmerkelijke film kan bij het Britse Second Sight terecht, alleen zul je er het viervoudige aankoopbedrag moeten voor over hebben.

CONCLUSIE
Censor is wederom zo’n briljant pareltje die alleen maar opgemerkt werd in het undergroundcircuit. Het is een horrorfilm die gelukkig ver verwijderd is van het Hollywoodpad, en het donkerste haalt uit het tijdperk van de video nasties. Wel is dit een film die qua stijl meer bij Peter Strickland dan bij pakweg Jesse Franco aanleunt.