FILM
Soms heb je zo van die films die je ooit wel eens kocht omdat die zowat overal te vinden waren (herinner je de tijd toen je bij Bart Smit nog dvd’s kon kopen voor 1 euro) maar die na aankoop om de één of andere reden nooit van je stapel van niet bekeken films is weggehaald. Wie weet is Garden State uit 2004 daar zo’n voorbeeld van, een film die de meeste (laten we daar maar eerlijk over zijn) louter en alleen maar kochten omdat daar ene Natalie Portman in meespeelt, het meisje met de onschuldige looks waar iedereen wel verliefd op wordt. Dat doet ook Andrew, die vertolkt wordt door Zach Braff, die eveneens Garden State regisseerde en schreef. Braff bedacht de rol van Sam met Natalie Portman in gedachten, maar hij had nooit gedacht dat hij haar zou kunnen overhalen. Maar kijk, als je iets niet moet doen in het leven dan is dat het opgeven van je dromen, ook al zit Natalie Portman daar tussen.




Andrew is een compleet verwarde jongen die aan de antidepressiva zit wegens een jeugdtrauma dat hij nooit heeft kunnen verwerken. De jongeman is van New Jersey naar Los Angeles getrokken om er acteur te worden, maar verder dan wat nietszeggende rolletjes in reclamespots is hij nooit geraakt. Geheel onverwachts en tegen zijn zin in wordt hij terug naar het thuisfront geroepen om er de begrafenis van zijn moeder bij te wonen. Zijn oude makkers zijn hem nog niet vergeten, en veel tijd om te rouwen is er niet, want hij wordt van het ene feestje naar het andere uitgenodigd, al was het maar omdat ze niet alle dagen kunnen optrekken met een "filmster". Wanneer Andrew de volgende ochtend bij een psychiater langsgaat, ontmoet hij in de wachtkamer Sam, die, hoewel ze een pathologische leugenaar is, het dekseltje is dat op het potje van Andrew lijkt te passen.

Garden State mag je gerust als het kindje van Zach Braff beschouwen, zelfs in die zin dat een deel van het verhaal autobiografisch is. De film zou een klein project worden met geld van een voormalige hypotheekbankier die er 2,5 miljoen van zijn eigen geld inpompte, maar de naam van Natalie Portman veranderde alles. Tijdens de vertoning op het Sundance-festival werd de film gekocht door Miramax Films en Fox Searchlight (waardoor de titel nu Disney-eigendom is geworden), met als gevolg dat die een veel grotere populariteit kreeg dan oorspronkelijk werd gedacht.




Qua stijl en zeker door de indie-muziek leunt de film zeer dicht aan bij Juno, ook al verscheen die drie jaar later. Een simpel liefdesverhaal, maar dan wel met een hoek af. De film heeft zeker zijn foutjes, en zeker naar het einde toe is de lol er grotendeels af, toch blijft het de moeite om Garden State eindelijk eens die kans te geven waar het al jaren om smeekt. Al was het maar voor Portman….

BEELD EN GELUID
Dit schijfje dateert nog uit de tijd dat Miramax zelf hun dvd’s uitbracht. In de grootwarenhuizen zul je nu deze dvd zeker en vast niet meer vinden, maar een bezoekje aan de rommelmarkt zorgt zeker en vast voor een oplossing. In alle eerlijkheid is deze dvd ook niet meer waard dan een paar euro’s. Het valt allemaal best wel te bekijken, maar de kleuren zijn wat afgewassen, de detaillering net voldoende en het oogt allemaal wat gedateerd. De geluidsband is een Dolby Digital 5.1 die er nooit uit echt uitspringt maar wel een mooie soundtrack bevat met o.a. muziek van The Shins.




EXTRA’S
Er staan geen extra’s op deze disk.

CONCLUSIE
Garden State is een vrij vergeten film. De kans dat de film achteraf blijft nazinderen, is vrij gering, toch is het een titel die je op de één of andere manier gelukkig maakt. Een feelgoodfilm zonder dat die de clichés van het genre gaat gebruiken.