FILM
Als je het over een heroïsche film hebt waarin jachtpiloten afgeschilderd worden als patriottische helden waar je je hele hebben en houden op kan vertrouwen, dan kan dit niet zonder dat je bij Top Gun: Maverick uitkomt. Zelfs vriend en vijand moeten dit jaar smalend toegeven dat Tom Cruise niet alleen zijn fans opnieuw naar de cinema loodste, maar dat hij ook de blockbuster van het jaar op zijn conto mag schrijven. Als je bepaalde commentaren op IMDb of Letterboxd moet geloven, dan is dit vehikel van Michael B. Chait beter dan de Tom Cruise-film. In ieder geval goed geprobeerd, maar na een spectaculaire opening van zo’n twintig minuten heb je al vrij vlug door dat hier niets van aan is.




Wolf Hound, die in bepaalde landen is uitgebracht als Operation: Wolf Hound, begint met een geschiedenislesje voor dummies waarin kijkers eraan herinnerd worden dat in 1944 de Tweede Wereldoorlog nog lang niet afgelopen was en dat je in Frankrijk achter iedere hoek wel op een nazi kon botsen. Nazi’s zijn nooit te vertrouwen, ook in dit verhaal niet, want alles draait rond de KG 200, wat een speciale eenheid is die de piloten van de geallieerden verrast door hen aan te vallen met vliegtuigen die vliegen onder bevriende vlag. Of hoe je je vijand om de tuin kan leiden met een valse vlag, de Russen weten er tot op vandaag nog alles over.




Wat volgt is een sterk stukje actiefilm waarin de Joods Amerikaanse gevechtspiloot David Holden (James Maslow) er alles aan doet om een groep piloten uit het vizier van de nazi’s te houden. De scène is zo spectaculair, spannend en zo goed in beeld gebracht dat je eventjes begint te zweven door te denken dat Wolf Hound wel eens even goed zou kunnen worden als die film van Cruise, maar helaas wordt het gauw duidelijk dat zowat het hele budget in de eerste twintig minuten is gestopt.




De film verandert daarna op alle vlakken, en helaas ook qua toon. Je merkt vanaf het prille begin dat deze oorlogsfilm het niet zal moeten hebben van zijn acteerprestaties, maar toch wijst alles erop dat je een degelijke (en zelfs accurate) actiefilm te zien zal krijgen. Dat iets te veel gehoopt eens de nazi’s in beeld komen. Michael B. Chait denkt dat het clever is om van de Duitsers Tarantino-achtige figuren te maken die over hun eigen overdreven accent vallen, maar helaas houdt dit grapje amper een seconde stand, en zeker geen anderhalf uur. Wat volgt zijn eindeloze gevechtsscènes die onderbroken worden door dwaze dialogen en schabouwelijk acteerwerk, waarin de Britten veel te kleurloos zijn. De enige bevrijding die je op het einde van deze ellenlange rit kan toejuichen, is die van jezelf.

BEELD EN GELUID
Na bijna tienduizend filmbesprekingen (jawel!) op onze site zijn we het er vooral over eens dat het quasi onmogelijk is om een objectief oordeel te vellen over een film, en dat geldt zeker en vast voor de beeldkwaliteit. Want kijk, deze Blu-ray is technisch bekeken quasi perfect, met niet het minste mankement, alleen oogt die spuuglelijk. Als het puur over detailvoering hebt dan scoort deze film op alle vlakken, dat zie je in de huidtrekken, de uniformen of de vliegtuigen. Alleen is dit een film die zijn actie zoekt in de CGI, en alles lijkt zo artificieel dat het lachwekkend wordt, zelfs het vuur lijkt niet eens op echt vuur. De DTS-HD MA 5.1-track levert een stevig geluid dat een perfecte balans opzoekt van de dialogen, de geluidseffecten (schieten dus) en de veel te heroïsche (bijna) lachwekkende score die niet meer voorstelt dan een flauw John Williams-aftreksel.




EXTRA’S
Er staan geen extra’s op deze disk, en dat is maar goed ook.

CONCLUSIE
Op het net vind je genoeg zielen die je ervan proberen te overtuigen dat dit actievehikel veel beter is dan Top Gun: Maverick, maar eens je je met moeite door deze twee lange uren hebt gewrongen besef je al gauw dat dit je reinste promotalk is waar je geen letter serieus moet van nemen.