FILM
William Somerset (Morgan Freeman) staat net 7 dagen voor zijn pensionering, wanneer hij zijn opvolger, David Mills (Brad Pitt) moet inwijden in zijn nieuwe baan. Mills, die van zichzelf denkt dat hij al ervaren genoeg is, is net overge­plaatst en met zijn vrouw Tracy (Gwyneth Paltrow) in de buurt komen wonen. David spullen zijn nog niet uitgepakt, of de twee worden geconfron­teerd met een bizarre moord: een man werd gedwongen spaghetti te eten totdat hij er bijna letterlijk van is ontploft. Somerset heeft van het begin af het gevoel dat de moorden boven zijn petje gaan, en hij krijgt inderdaad gelijk wanneer de dader een sadistische seriemoordenaar blijkt te zijn, die in zijn optiek mensen be­straft die hebben gezondigd tegen één van de zeven doodzon­den: gluttony (gulzigheid), greed (hebzucht), sloth (luiheid), lust (wellust), pride (trots), envy (nijd) en wrath (wraak). Terwijl de lijken zich opstapelen, proberen Mills en Somerset het kluwen rond de moordenaar te ontwarren, wat zeer moeilijk blijkt vermits hij geen bruikbare sporen nalaat.




De meesterlijk donkere sferen scheppende regisseur David Fincher mocht zich voor deze trage maar ingenieuze film nog eens verenigen met zijn favoriete acteur Brad Pitt om één van de deprimerendste seriemoordenaarfilms sinds The Silence Of The Lambs te draaien. Deze fijne, goed in elkaar zittende thriller met cachet is misschien maar half zo gruwelijk in beeld gebracht als er wordt gesuggereerd; Fincher weet de kijker goed in zijn greep te houden, niet alleen door de zinloosheid van de serie ultrasadistische moorden die John Doe pleegt, maar vooral door de koele onverschilligheid waarmee de maatschappij in een niet nader genoemde grootstad schijnt te reageren. De visuele stijl sluit daar naadloos bij aan: het is donker, het regent constant, alle slachtoffers van John Doe wonen in door kakkerlakken geïnfesteerde kraakpanden waar de bezetting in brokken van de muur dondert of in koude, levenloze appartementen waar na de doortocht van Doe het donkere bloed en het vet van de muren druipen.




Se7en begint als een niet origineel politieverhaaltje met een oude, een beetje elitaire en net niet gepensioneerde rot in het vak en een jonge ambitieuze go-getter die elkaar naar waarde moeten leren appreciëren, maar de verhaal neemt redelijk snel een duik in de diepste hellekrochten van de menselijke psyche waarin de lelijkste kanten van de menselijke natuur naar boven komen. John Doe wil de maatschappij een geweten schoppen, maar zoals hij het zelf zo lyrisch omschrijft, mensen reageren niet meer als je op hun schouders tikt dus moet je hen in het gezicht slaan met een voorhamer. Met de subtiliteit van een olifant in een porseleinwinkel zoekt en vindt hij uiterst geraffineerde methodes om zijn slachtoffers op gruwelijke wijze om zeep te helpen terwijl zijn polsslag waarschijnlijk niet eens verhoogt, alleen maar om te bewijzen dat niemand in de maatschappij echt onschuldig is. Voor een film met verrassend weinig actie, nog verrassender weinig gore (we zien alleen de politie een paar lugubere moordlocaties opkuisen) en een al bij al ongeloofwaardig scenario levert Fincher kunstzinnige cinema af die het seriemoordenaargenre overstijgt.




Nogal wat krediet gaat naar de twee hoofdacteurs, Brad Pitt die met deze rol eindelijk en verdiend ook aan credibiliteit won bij de critici die eerder niet voorbij zijn ideale schoonzoonsmoeltje durfden kijken, en Morgan Freeman wie het eigenlijk nooit aan credibiliteit heeft ontbroken. De niet in de openingscredits vermelde Kevin Spacey verzet echter als gestoorde freak John Doe die nog niet eens met zijn ogen knippert de bakens evenzeer als de veel meer gelauwerde Anthony "Hannibal Lecter" Hopkins. Dit is natuurlijk voor een deel te wijten aan het feit dat hij pas herkenbaar in beeld komt bij zijn ontmaskering; maar als u denkt dat dàt het hoogtepunt van de film is en u kent de schokkende ontknoping nog niet, zal u wellicht nog even schrikken. De meest tot de verbeelding sprekende bijdrage aan de film komt echter zonder discussie van scenarist Andrew Kevin Walker die na het schrijven van dit script zijn baan in een cd-winkel voorgoed vaarwel kon zeggen.




BEELD EN GELUID
Se7en kwam eerder uit op Blu-ray bij RCV op een kale release, gevolgd door een versie op Blu-ray door Warner die wel van extra's is voorzien. Nu is de film eindelijk uit op 4K, en het is er ééntje om te koesteren. Se7en is van nature uit een zeer donkere film, maar voor de UHD werd het contrast zodanig opgeschroefd dat je veel meer detail ziet, met weliswaar nog zeer donkere en grauwe kleuren, maar ook zeer fijn schaduwdetail. Het beetje grain verraadt bovendien dat de film op 35 mm-film is geschoten, en dat grauwe siert de prent, in die mate dat dit waarschijnlijk de HT-presentatie is die het dichtst bij de cinema-ervaring komt. Fincher heeft hierdoor een paar kleine revisies moeten doen aan de film, zoals een wide shot van Kevin Spacey vervangen omdat het in 4K iets te duidelijk was dat het zijn stand-in was. In plaats van de DTS-HD MA 7.1-track op de Blu-ray krijgen we nu "slechts" een DTS-HD MA 5.1-track, maar deze sluit beter aan bij de theatre-mix die eertijds werd gemaakt, en is algemeen gezien een zeer goede mix, met griezelige sfeerschepping en messcherpe muziek zoals Nine Inch Nails op de opening credits. Daarnaast weet componist Howard Shore ons geregeld op stuipen te jagen.

EXTRA'S
Deze versie komt met één caveat: de bijhorende Blu-ray is de Franse versie, en dus onbruikbaar. Warner beseft blijkbaar niet dat het grootste deel van België Nederlands spreekt. Het bonuspakket op de 4K en op de Blu-ray is nagenoeg hetzelfde. De disk bevat dus, zoals gezegd, nog eens drie audiocommentaartracks, één met David Fincher, Morgan Freeman en Brad Pitt over hun ervaringen tijdens het draaien van Se7en, één met gastheer Richard Dyer, regisseur Fincher, scenarist Andrew Kevin Walker, editor Richard Francis-Burke en producent Michael De Luca over de ideeën die aan de basis van het scenario lagen, één met eerste cameraman Darius Khondji, production designer Arthur Max, editor Richard Francis-Bruce en David Fincher over het beeld, en één met nogmaals Dyer en Fincher, muziekcomponist Howard Shore (o.a. de hofleverancier van David Cronenberg) en sound designer Ren Klyce, over de muziek en de geluidseffecten. De dvd moest het eertijds met één track minder stellen, maar dit euvel is nu verholpen.




Vervolgens krijgen we zes verwijderde scènes (10:11) die je al dan niet kan oproepen met commentaar van David Fincher, en nog eens twee alternatieve eindscènes (5:28) waarvan één daadwerkelijk gefilmd werd (maar buiten de montage niet zo heel veel scheelt met het origineel) en één slechts als storyboard bestaat, ook weer van Finchers commentaar voorzien. Dan krijgen we een vijftal van commentaar voorziene fotogallerijen (41:38) met o.a. de foto's die John Doe in de film maakt van zijn daden, alsook een artistieke toelichting bij de creatie van de notitieboekjes van John Doe. Er is een documentaire Production Designs (8:56), en wie zijn home theatre wil afstellen, kan dit aan de hand van een resem filmpjes Mastering for the Home Theater (23:18). Net als bij Fight Club is er een decompositie van de openingsgeneriek Exploration of the Opening Title Sequence (8:34), waarin door de multi angle-optie de verschillende stadia hiervan naast elkaar kunnen bekeken worden. Desgewenst worden deze van audiocommentaar voorzien door de mensen achter de geluidsknoppen. Als afsluliter is er nog een Theatrical EPK (6:40), eertijds bedoeld om u naar de cinema te lokken.

CONCLUSIE
Se7en is Finchers onbetwist meesterwerk, en deed ook de carrière van Kevin Spacey bijzonder goed. De 4K is qua technische merites zeer voldragen, mijd alleen de versie met de bijhorende Blu-ray want u betaalt voor een Franse versie die u niet kan gebruiken.