FILM
Kunstgalerijhouder Andy Goodrich (een briljante Michael Keaton) staat van de éne dag op de andere met de rug tegen de muur wanneer zijn vrouw Naomi (Laura Benanti) zich laat opnemen in een verslavingskliniek om haar hang naar benzodiazepines te bestrijden. Ongeveer iedereen wist dat ze aan slaappillen verslaafd was, behalve Andy zelf. Hij rijdt als een bezetene naar de kliniek, maar geraakt uiteraard niet voorbij de receptioniste. Met de verantwoordelijkheid over twee jonge kinderen, de negenjarige tweeling Mose (Jacob Kopera) en Billie (Vivien Lyra Blair) heeft Andy nog maar één optie: de hulp inroepen van zijn 36-jarige dochter uit zijn eerste huwelijk, Grace (Mila Kunis), met wie hij op zijn zachtst gezegd maar een slappe band heeft. Grace is zelf zes maanden zwanger, maar ze stemt toch toe om haar vader in nood uit de puree te helpen. Andy heeft bovendien nooit een hoge dunk gehad van Pete (Danny Deferrari), Grace's echtgenoot, nochtans een neus-keel-oorspecialist.




En dat is niet het enige probleem. Andy's galerij draait met verlies, en de enige manier om financieel het hoofd boven water te houden, is een grote klant binnenhalen. Hij hoopt dan ook om via dochter Lola (Carmen Ejogo) de catalogus binnen te halen van Teresa Thompson, een recent overleden schilderes die nogal wat succes had. Wanneer Lola uiteindelijk kiest voor een andere galerij, moet Andy stilaan beginnen te overwegen of het niet welletjes is geweest en dat de tijd is aangebroken om op pensioen te gaan...




Goodrich is een zeer mooie en menselijke film over de gevaren van het workaholic zijn. Andy's toewijding aan zijn werk is ten koste gegaan van de relatie met zijn vrouw en zijn dochter, hij staat op het punt dezelfde fout te maken met zijn jongere tweeling, en door de omstandigheden wordt hij min of meer gedwongen om eens na te denken wat er nu belangrijk is in het leven. De film is allesbehalve spektakel, maar zeer doorleefd, met vooral Michael Keaton die geweldig op dreef is als loveable loser. De moraal wordt er bovendien niet te dik opgesmeerd opdat het te belerend zou worden, en we kunnen allemaal min of meer met Andy's tegenslagen sympathiseren, zeker omdat hij het type is dat altijd opstaat en weer probeert. Regisseuse Hallie Meyers-Shyer heeft overigens de film exclusief geschreven met Michael Keaton in het achterhoofd, en ze heeft daarbij qua acteur al zeker de juiste keuze gemaakt, in die zin zelfs dat ze heeft verklaard dat de film in de prullenbak zou zijn beland, mocht Keaton nee hebben gezegd.




Goodrich is dus een goed geregisseerde auteursfilm, die misschien in de helft even problemen heeft met het tempo, met wellicht iets te lange dialogen tussen vader en dochter, maar dit wordt goed opgevangen door de feelgood-finale waarin uiteraard - anders verkoopt dit soort films niet - alles netjes in de plooi valt en iedereen nog lang en gelukkig verderleeft. Deze film over ouderschap deed me overigens spontaan denken aan Boyhood van Richard Linklater, minus dan de gimmick dat de film twintig jaar in de steigers heeft gestaan, en dat is geen slechte referentie.

BEELD EN GELUID
We krijgen van Dutch FilmWorks deze film aangeboden in het oorspronkelijke 2.39:1-formaat. De kleuren zijn levendig, en vooral in de kunstgalerij van Andy wordt er vlot gespeeld met primaire kleuren zonder dat de veelal ruwe schilderijen een pastiche van zichzelf worden. Het contrast is aardig en de scherpte laat zich onder meer opmerken in de diverse rommel die in Andy's bureau rondslingert. De DTS-HD MA 5.1-track is meer dan adequaat voor een film die het vooral van de dialogen moet hebben, en als er één winnaar bij is, dan is het wel de uitstekende soundtrack van Christopher Willis, die vermengd wordt met onder meer fragmenten uit de soundtrack van Casablanca.




EXTRA'S
Het is vervelend dat de disk opstart met moeilijk te skippen cross-promotionele trailers. Hint aan Dutch FilmWorks: maak die optioneel!

CONCLUSIE
Goodrich is een feelgoodfilm die minder zoutloos is dan deze op het eerste zicht lijkt, en vooral een uit het leven gegrepen verhaal vertelt waarin nu eens werkelijk niets aanstootgevends in terug te vinden is, maar desondanks boeit.