FILM
De moeraslanden van North Carolina worden opgeschrikt doordat twee agenten het lijk van Chase Andrews (Harris Dickinson) vinden, die kennelijk van een uitkijktoren is gestort. Al snel doet de theorie de ronde dat hij niet is gevallen, maar geduwd, en iedereen kijkt met beschuldigende blikken naar het "moerasmeisje" Kya Clark (Daisy Edgar-Jones), dat sinds dat ze op haar tiende verlaten is geworden door haar abusieve vader - een voortreffelijke Garret Dillahunt - helemaal alleen in een hut in het moeras is opgegroeid. Terwijl ze in de gevangenis op haar proces wacht, krijgen we in flashback te zien hoe het zover is kunnen komen, en begint de vraag te nijpen of ze nu al dan niet de moord heeft gepleegd.




Veel meer wil ik qua plot niet weggeven over deze magistrale Where The Crawdads Sing, een verfilming van het boek van Delia Owens. Het verhaal is een heerlijk broeierig moordmysterie in de stijl van Mystic River, met op het einde een twist die je niet dadelijk had zien aankomen. Het is een gelaagd verhaal waarbij de waarheid niet altijd is wat je denkt dat ze is, met zeer uitmuntend acteerwerk en daarbovenop de mysterieuze setting van de moeraslanden die mooi in beeld is gebracht. Naast het moordmysterie is er ook de filosofische vraag of iemand die zo goed als volledig afgesneden is van de buitenwereld, kan opgroeien tot een volwaardig lid van de maatschappij. De film is daardoor veel meer dan een eenvoudig rechtbankdrama en kruipt onder de huid. Spijtig genoeg ontstond er een zekere controverse omdat de twee zwarte personages in de film, een winkeleigenaar en zijn vrouw, te stereotiep en te dociel zouden worden afgebeeld, maar uiteraard moet dat in deze film niet anders zijn, want per slot van rekening speelt het leeuwendeel van de prent zich af in de jaren '50, en gaan we op het altaar van de wokeness uiteraard de historische juistheid niet slachtofferen. Er zijn er natuurlijk altijd die op elke slak zout willen strooien. Actrice Reese Witherspoon heeft alleszins als producente haar schouders achter deze verfilming gezet; het is een ode geworden aan de kracht van vrouwen die in een masculiene wereld moeten zien te overleven. De boodschap wordt er tenminste niet ingeramd, en dit maakt van Where The Crawdads Sing een evenwichtig werkstuk dat nog een paar dagen nazindert.




BEELD EN GELUID
Heel af en toe worden we eens gelukkig wanneer een niet-Nederlands ondertitelde versie plots toch heruitgegeven wordt met Nederlandse ondertitels, maar die gelegeheden zijn op één hand te tellen. De disk is voor de rest identiek. De fotografie focust zich vooral op het moerasland en op de hut van Kya, die een goede textuur hebben en rijk voorzien zijn van details, maar hier en daar ook een beetje aan de noisy kant zijn. Toch krijgen we een mooi zwartniveau, eerder gedesatureerde kleuren die aan de realistische kant zijn, en voor de rest totaal geen artefacts van betekenis. De geluidstrack is uitgevoer in DTS-HD MA 5.1, en af en toe hoor je wat vogels door de surrounds vliegen. Kya is een natuurmens en leeft innig verbonden met de flora en fauna die haar omringt, en afgezien van de achtervolgingsscène waarin de politie haar tracht op te pakken en het getier van haar abusieve vader is dit eerder een ingetogen film die het moet hebben van sfeerschepping.




EXTRA'S
Adapting a Phenomenon (9:35) gaat onder meer over hoe regisseuse Olivia Newman heeft getracht de basiselementen vna het boek van Delia Owens zo goed mogelijk te respecteren, wat blijkbaar aardig gelukt is. In Creating the World (6:10) gaan we op zoek naar de decors van de film, met veel opnamen in de buitenlucht. Women in Focus (5:46) brengt ons een eerder feministisch getinte boodschap met zowel de vrouwelijke hoofdrolspeelster als de regisseuse in het brandpunt. Er zijn 15 verwijderde scènes (17:57) en tot slot ook nog een Lyric video (2:55) van Taylor Swift van het nummer Carolina.

CONCLUSIE
When The Crawdads Sing is een heerlijke en empathische film die nu eindlijk ook in onze contreien wordt uitgebracht tegen een vriendelijk prijsje. Nog van dat.