FILM
De Mexicaanse advocate Rita Mora Castro (Zoe Saldaña) zit in een uitzichtloze baan, waarin ze moordenaars moet trachten vrij te spreken, wat botst met haar moraal. Plots krijgt ze van een anonieme oproeper de kans om stinkend rijk te worden. De opdrachtgever blijkt de beruchte drugskartelbaas Juan "Manitas" Del Monte (Karla Sofia Gascón) te zijn. Die wil met behulp van de advocate zijn eigen dood in scène zetten, maar wat meer is, hij wil van geslacht veranderen, en Rita moet op zoek naar een chirurg die de operatie wil voltrekken zonder al te veel kritische vragen te stellen. Ze vindt uiteindelijk de joodse dokter Wasserman (Mark Ivanir) bereid om de operatie te doen. Exit Manitas, enter Emilia Pérez. Ook Manitas' vrouw Jessi (Selena Gomez) weet niets van het hele verhaal af. Om het spoor helemaal dood te laten lopen, zet Manitas ook nog eens zijn overlijden in scène, en dwingt zijn vrouw en kinderen onder te duiken in Lausanne, voor in het geval zijn concurrenten achter hen aankomen.




Vier jaar later ontmoeten Rita en Emilia elkaar terug in Londen. Alhoewel hij, pardon, zij nog altijd op een berg drugsgeld zit, mist hij nog altijd zijn kinderen, en weet Rita zover te krijgen dat ze Jessi terug uit Zwitserland haalt en terug laat keren naar Mexico City, waar ze bij "tante" Emilia worden ondergebracht, zogezegd een verre nicht van Manitas waar Jessi nog nooit van gehoord had. Emilia wil haar leven beteren en sticht een VZW die instaat voor opsporingen van vermiste personen die door een drugkartel zijn geëlimineerd, en de ruwe schatting is dat er in Mexico alleen al zo'n 100.000 lopende dossiers zijn. Emilia is intussen een relatie begonnen met Epifanía Flores (Adriana Paz), die eigenlijk blij is dat haar man dood blijkt te zijn, want die gebruikte haar regelmatig als boksbal.




Emilia's grote liefde blijft echter nog altijd Jessi. Wanneer die dreigt te trouwen met Gustavo Brun (Édgar Ramírez), een man met wie Jessi een relatie had tijdens haar huwelijk met Manitas, laat Emilia hem in elkaar slaan. Emilia wordt met de minuut gekker en claimt dat de kinderen van Jessi haar kinderen zijn (wat in zekere zin klopt, maar zij kan dit niet staven zonder haar grote geheim prijs te geven). Gustavo en Emilia zinnen echter op wraak, en laten Emilia kidnappen. Wanneer Rita een enveloppe ontvangt met twee vingers van Emilia én een verzoek om graag zo snel mogelijk 30 miljoen dollar neer te vorken, weet ze hoe laat het is...




Emilia Pérez, gebaseerd op het boek Écoute van Boris Razon, is een zeer onconventionele film, omdat de actie voortdurend onderbroken wordt door musicalnummers. Alhoewel Zoe Saldaña en Selena Gomez een potje kunnen zingen, halen de muzikale nummers, hoe catchy ook, toch wel wat vaart uit de film, die zonder deze intermezzo's waarschijnlijk beter zou geweest zijn. Om deugpuntjes te scoren werd transseksueel Karla Sofía Gascón in de hoofdrol gecast. Haar Oscarkansen werden nog maar net de week waarin ik dit schrijf, behoorlijk gehypothekeerd omdat de transseksueel zich racistisch had uitgelaten, in het bijzonder over de Black Lives Matter-beweging, zodat producent Netflix heeft besloten om haar Oscarcampagne niet langer te promoten. Ook een tweet uit 2021 waarin hij/zij stelt dat "de Oscars meer en meer lijken op een ceremonie voor onafhankelijke protestfilms" zal allicht geen goed gedaan hebben. Uiteraard maakte Gascón uitgebreid zijn/haar excuses, maar het ziet ernaar uit dat het kalf al verdronken is. Of hoe politieke correctheid kan worden neergeslagen met nóg grotere politieke correctheid.




Voor de rest is regisseur Jacques Audiard erin geslaagd om zowat iedereen tegen zich in het harnas in te jagen. De Mexicanen zijn niet blij omdat de hele film aan elkaar hangt van de karikaturen. De holebi-organisaties zijn dan weer niet blij over de manier waarop transseksuelen in de film worden geportretteerd (zonder te grote spoilers weg te geven, Emilia krijgt uiteindelijk de rekening gepresenteerd, want hoe je het nu draait of keert, hij is een drugscrimineel). Muziekliefhebbers klagen dat bijvoorbeeld de lyrics van het nummer Papá getuigen van een verregaand simplisme. Spaanssprekenden hebben dan weer geen goed woord over voor de oorspronkelijk Spaanstalige Selena Gomez, die nu al zo lang in de Verenigde Staten woont dat haar Spaanse accent in deplorabele conditie is. Nogal wat Hollywoodsterren en -regisseurs namen echter de verdediging van de film op zich, en ze hebben een punt als ze zeggen dat Emilia Pérez eens voor de verandering op niets lijkt op wat ze zelf doorgaans bedenken.

BEELD EN GELUID
Wie deze film op 4K wil bewonderen, kan bijvoorbeeld uitwijken naar Frankrijk. Daar zitten er weliswaar Franse ondertitels op de film, maar met de juiste apparatuur kan je die er weer afhalen en vervangen door Nederlandse. Verkeert u zoals ondergetekende in dat geval, dan krijgt u een uitstekende presentatie, waarbij het beeld weliswaar nogal donker is, want drugscriminelen opereren gewoonlijk bij nacht en ontij, maar anderzijds blijven de details wel overeind. Er hangt over de hele film een soort van bruingele waas die de huidtinten net iets te veel doet opschuiven naar het vermoeden dat de ganse cast lijdt aan hepatitis. Waar u de film echter vooral voor moet in huis halen, is de pompende score, als u tenminste liefhebber bent van de musicalnummers die door ene Camille (die niets te maken heeft met de Vlaemsche zangeres) bij elkaar zijn gepend.




EXTRA'S
De documentaire Conversation between Jacques Audiard and Philippe Rouyer (35:40) kan ik wegens mijn gebrekkige kennis van het Frans niet verder becommentariëren. Er is ook nog een Behind the Scenes (11:17), maar dat is een B-roll zonder tekst of uitleg.

CONCLUSIE
Emilia Pérez is niet slecht, ik durf zelfs het woord boeiend in de mond nemen, maar een beetje overhyped, en de goede ideeën zijn slecht uitgevoerd. 13 Oscarnominaties is werkelijk te veel van het goede, alhoewel de woke-politie smult van dit soort films.