In Le Paradis van mevrouw Gaillac vinden ze een thuis en een veilige haven, hoewel ook daar het leven niet altijd rozengeur en mannenschijn is, want Hortense Gaillac is een slavendrijfster en ze heeft een vernuftig systeempje bedacht waardoor de meisjes bijna continue schulden hebben die ze uitsluitend via hun lichamelijke prestaties terug kunnen betalen en waardoor de kans dat ze uit het bordeel vertrekken bijzonder klein is. Véra is mevrouw Gaillacs lieveling. In Parijs staat de al niet meer zo jonge, maar wél van een perfect lichaam voorziene prostituee hoog aangeschreven en de kwaliteit van het geleverde werk plaatst haar probleemloos mijlen boven de concurrentie. Met madame Hortense heeft ze een lesbische relatie, hoewel ze moeder is van een dochter van twaalf die om praktische redenen door haar jongere zusje wordt opgevoed. Maar Véra is niet lesbisch van ingesteldheid en als Le Baron, een gefortuneerde heer van adel, haar voorstelt om met hem in het huwelijk te treden aarzelt ze geen ogenblik. Madame Hortense klapt dicht als ze het nieuws verneemt en ze probeert de onderhandelingen met Le Baron te vertragen, maar uiteindelijk ziet ze haar oogappel naar een kasteel in een buitenwijk verdwijnen, zij het dat Le Baron daarvoor een flinke afkoopsom op tafel legt. Doch de overeenkomst ligt madame Hortense zwaar op de maag en mocht ze het geld niet dringend nodig hebben, was ze beslist niet op het aanbod van de edelman ingegaan. Als ze haar beklag doet bij de aan lagerwal geraakte zakenman Caboche, besluit die om z’n oude vriendin een dienst te bewijzen.
Zwanger worden is niet het beste wat een prostituee kan overkomen, want vanaf het moment dat haar buikje dikker wordt, is ze werkonbekwaam, zeker in Le Paradis, waar alles om stijl, elegantie en uiterlijk vertoon draait. De roodharige Angèle probeert haar situatie zo lang mogelijk te verbergen voor madame Hortense, maar die is uiteraard niet blind en dreigt met ontslag als de baby niet wordt weggehaald. Haar collega’s steunen haar, maar in de loop der weken begint Angèle te beseffen dat ze ofwel uit Le Paradis moet verdwijnen – met een zeer onzekere toekomst als gevolg sinds haar vriend Briche Caboche er met een andere vrouw vandoor is gegaan – of haar toevlucht moet zoeken tot abortus.
De jonge en aantrekkelijke Rose zal evenwel het lot en de toekomst van Le Paradis en z’n bewoners grotendeels bepalen. Zij komt met haar toekomstige echtgenoot naar Parijs omdat ze op zoek is naar haar moeder Florian die ze meer dan tien jaar niet meer heeft gezien. Haar enige aanknopingspunt is Le Paradis waar haar moeder ooit als prostituee heeft gewerkt. Ze praat op straat met een aantal mannelijke klanten en probeert ook Marguerite Fourchon, verantwoordelijk voor orde en rust in het bordeel, aan de tand te voelen, maar ofwel kent men haar moeder niet ofwel wordt haar verblijf in Le Paradis ontkent. Een jonge schilder die haar aanspreekt op straat, belooft Rose om haar in Le Paradis binnen te smokkelen tijdens een feestje als de deur minder streng wordt gecontroleerd, maar wat het onervaren meisje niet weet is dat de vriendelijke jongeman haar als hoer verkoopt aan Marguerite Fourchon. Dat merkt ze pas op het einde van de avond als haar de rekening gepresenteerd wordt voor de (overigens niet) geconsumeerde maaltijd en champagne: 132 francs, een bomgeld anno 1870 die zelfs haar toekomstige echtgenoot op z’n gammele hotelkamertje niet op kan hoesten. Dus blijft er maar een oplossing: het geld terugverdienen in Le Paradis. Madame Hortense organiseert een speciale avond waarop Rose aan de heren van stand verloot wordt als maagd. Met de fenomenale opbrengst van 6000 francs (nu zo ongeveer de prijs van een doorsneeauto) kan de bordeelhoudster haar schulden betalen, maar via allerlei trucjes slaagt ze erin Rose toch aan zich te binden. Dat zal haar evenwel zuur opbreken, want Rose wil per se weten wat er met haar moeder is gebeurd en daartoe zet ze alle beschikbare middelen in.
In acht afleveringen doen de regisseurs Mabrouk El Mechri, Carlo Da Fonseca Parsotam en Jacques Quaniche het verhaal over de meisjes van lichte zeden in het Parijse bordeel Le Paradis van mevrouw Hortense Gaillac en Marguerite Fourchon. Het is een serie naar Amerikaans recept met interessante personages en vernuftig door elkaar gevlochten verhaallijnen die de aandacht ruim 400 minuten gaande houden. Hoofdpersonages zijn uiteraard bordeelhoudster Hortense Gaillac en haar assistente Marguerite, de ene lesbisch, de andere tot veel bereid om aandeelhoudster van het bordeel te kunnen worden, maar het zijn de prostituees Véra en Rose die de aandacht trekken en wier lot in Maison Close omstandig wordt toegelicht. Véra is een prostituee van 35. Ondanks haar hoge status zal ze weldra afgedaan hebben als mooiste en meest bedreven hoer van Parijs, want de veelal oudere heren van stand prefereren jonge vrouwenlichamen en liefst van al jonge maagden om hun lusten bot op te vieren. Vandaar haar poging om met een rijke man (Le Baron du Plessis) een nieuw leven te beginnen, wat Hortense Gaillac, met wie ze jarenlang een zorgvuldig berekende lesbische verhouding heeft, haar uiteraard niet in dank afneemt en die in de aanval gaat. De jonge Rose is haar tegenpool. Zij is amper twintig en wordt tot prostitutie gedwongen waardoor ze haar droom, nl. een huwelijk met de boerenzoon die ze altijd al heeft gekend, in rook ziet opgaan. Maar Rose heeft een sterk karakter, ze is een doorzetster en ze gebruikt haar talent om de zoektocht naar haar moeder (en de waarheid over zichzelf) tot een goed einde te brengen, waarmee ze stinkende potjes openmaakt, oude wonden openrijt en uitgestelde afrekeningen activeert.
Maison Close begint met een flinke portie vrouwelijk naakt en nauwelijks verhullende neukscènes waardoor je even schrikt, maar het is niet meer dan een gedurfde, sexy en perfect geënsceneerde manier om de kijker met visuele middelen in het verhaal te zuigen om vervolgens een aantal interessante karakters ten tonele te voeren en in sommige gevallen zelfs grondig uit te diepen. Daarvoor kunnen de makers rekenen op een keur van goeduitziende en ervaren (maar bij ons totaal onbekende) actrices zoals Jemina West (The Borgias, 2012) als Rose, Valérie Karsenti (Maigret, 2004) als Hortense Gaillac, Anne Charrier (Clash, 2004) als Véra, Catherine Hosmalin (La Rafle, 2009) als Marguerite, en acteur Nicolas Briançon (Les Poupées Russes, 2005) als Paul Gaillac. De verhaallijnen zijn boeiend en interessant en de intriges swingen de pan uit, waarbij af en toe zelfs doden vallen die zorgvuldig worden begraven in een afgelegen bos of gedumpt in de Seine. Bij gebrek aan hedendaagse onderzoeksmogelijkheden en een corrupt politiekorps, komen de daders meestal goed weg. De chantage en het machtsmisbruik die er vaak het gevolg van zijn sturen de serie in verrassende en spannende nieuwe richtingen, maar bovenal wordt een goed inzicht geboden in de bordeelcultuur van de 19de eeuw en de manier waarop men in Frankrijk met dit onderwerp omgaat, nu én toen.
Het bordeel van Hortense Gaillac ziet er aan de buitenkant niet echt duur uit met z’n typisch grauwe gevel en afgebladderde voordeur, maar eens de camera z’n weg heeft gebaand door de nauwe corridor, betreedt de kijker de prachtige overdekte patio waar de opgetutte prostituees de klanten ontvangen. Onder het glazen dak op sierlijke steunpilaren staan kardinaalrode stoelen en banken en van op de eerste etage kan Hortense Gaillac toezicht houden op de gang van zaken. De meisjes worden aangemaand om aan het werk te gaan of met een rukje van het hoofd in de een of andere richting gemanoeuvreerd, de heren laten champagne aanrukken en onderhouden zich met hun vrouwelijk gezelschap op een hoffelijke en vriendelijke manier. Ze worden met monsieur aangesproken, de meisje met madame. Af en toe verdwijnt er een stelletje naar een afwerkkamer op de eerste verdieping, maar Véra heeft luxueuze privévertrekken waar de duurste klanten (meestal advocaten, rechters en politiecommissarissen) in aangepaste omstandigheden worden verwend. In de late uurtjes neemt men vaak niet meer de tijd om zich af te zonderen en wordt de patio het toneel van neukende paartjes, waaraan niemand zich lijkt te storen. Hortense Gaillac sluit zich dan op in haar eigen salon op de eerste verdieping om haar geld te tellen en Marguerite Fourchon zorgt ervoor dat meisjes die wat te veel gedronken hebben onder de wol worden gestopt. De levende have wordt nl. goed verzorgd in Le Paradis, want ze is essentieel voor het voortbestaan van het bordeel. Hortense Gaillac voedt haar meisjes overigens goed op zodat ze met de heren van stand op niveau kunnen converseren over politiek en kunst. Prostituees en klanten worden trouwens zorgvuldig geselecteerd, want Hortense Gaillac levert samen met twee andere bordelen de beste service in Parijs, en de heren willen uiteraard geen schandaal of praatjes en nog veel minder een druiper of zweren.
In Frankrijk is ondertussen Maison Close – Seizoen 2 uitgezonden, een serie van vijf afleveringen waarmee dit bordeelverhaal wordt afgesloten.
