SERIE
Christiane Felscherinow. Een naam die maar weinig mensen kennen, maar eens je haar familienaam reduceert tot een simpele F., dan wordt het een heel ander verhaal. In 1978 verscheen het boek Wir Kinder Vom Bahnhof Zoo waarin een jonge Berlijnse heroïneprostituée haar trieste verhaal door Kai Hermann en Horst Rieck liet optekenen. De twee journalisten van het Duitse weekblad Der Stern hadden het jonge meisje ontmoet bij een rechtszaak waarbij ze terecht stond voor haar drugsverslaving. Het boek sloeg in als een bom, en kreeg in 1981 een tweede leven door de verfilming van Uli Edel. Een vertolking die zo goed gespeeld werd door Natja Brunckhorst dat je de actrice vaak met het personage ging vereenzelvigen. De film kreeg nog een extra steuntje in de rug door de soundtrack van David Bowie die er ook zelf in te zien was en wiens naam destijds synoniem stond voor God. De film was (en is) nog altijd cult en ook al bevind je er onmiddellijk mee op glad ijs, gaf Amazon Prime toch de opdracht aan Philipp Kadelbach (bekend van Unsere Mütter, Unsere Väter) om er een achtdelige serie van te maken.




Er zijn drie compleet verschillende facetten die afwijken van het boek en de film, en laten we maar eerlijk wezen, die ook de fans van het origineel helemaal niet zullen appreciëren. Er is het verhaal dat niet strookt met dat van het boek, er is de rol van de muziek die in de serie meer een achtergrondsfunctie krijgt terwijl dat in de film prominent was en er is de hippe stijl die in sterk contrast staat met het grauwe beeld van zowel de film als het boek.

De kern van het verhaal blijft natuurlijk hetzelfde: een jong meisje Christiane (Jana McKinnon) dat op school een voorbeeld is maar door het gekibbel van haar ouders (en de scheiding) in een heel ander milieu terecht komt en daar kennis leert maken met de wereld van de drugs. Een wereld waarbij iedereen voor zichzelf moet vechten en waar alles draait rond dat bevrijdende shot van de heroïne. De nevenpersonages (van Alex tot Babsi) zijn hetzelfde zoals in het boek (of zo je wil de film), maar in het origineel weten we weinig of niets over hun verleden en in de serie gunnen de makers zich de artistieke vrijheid om erzelf wat over te verzinnen. Soms lukt dat, zoals in het geval van Alex (Jeremias Meyer), maar in het geval van Babsi (Lea Drinda) die destijds de geschiedenis inging met het trieste feit dat ze de jongste junkie-dode in Duitsland was, werkt dit niet. En waarom men de oorspronkelijke naam van haar vriendje Detlef in Menno (Michelangelo Fortuzzi) moest veranderen hebben we ook het raden naar.




Mede door de waanzinnige populariteit van David Bowie in het begin van de jaren '80 was Christiane F. één van de weinige Duitse films die ook bij ons scoorden, en we gaan ervan uit dat een groot deel van het doelpubliek van deze serie ook degene zijn die de film uit 1981 zagen. En natuurlijk is de vraag, hoe zij daar zullen mee omgaan. Iets wat je op voorhand met argusogen bekijkt (en dat zullen de meeste fans wel doen), heeft immers maar weinig kans op slagen. 

Allereerst is er het probleem met Bowie die eigenlijk bijna even belangrijk was als het hoofdpersonage van Christiane. Niet alleen omdat Christiane in het boek een zeer zware obsessie voor de zanger heeft, maar ook omdat hij in de film zelf te zien was en ook omdat zijn muziek de film bijna (positief) domineerde. Bowie was a way of life, en dat had men in de film perfect begrepen. In de reeks probeert men de iconische scene tijdens het Bowie-concert na te bootsen door er een Bowie-imitator in te zetten en dat werkt niet. En met alle respect, Philipp Kadelbach heeft echt niks van Bowie begrepen. In de film (en het boek) is het de Berlijn-trilogie (Low, Heroes en Lodger) die de donkere sfeer (Bowie was toen zelf een junk) bepaalt. In Wir Kinder Vom Bahnhof Zoo gebruikt men gewoon wat flarden van (verkeerd gekozen) Bowie-songs, waardoor men nooit de perfecte en morbide sfeer van weleer weet te benaderen.




De grootste afknapper is dat men het verhaal laat afspelen in 1978 (wat dus klopt met het boek), maar men gaat dit zowel qua muziek als decoratief gaan mengen met dingen van nu. De serie speelt zich net zoals het boek af in de discotheek Sounds, maar daar wordt in de serie loeiharde techno gedraaid. In 1978 was er nog geen sprake van dit soort muziek, maar men gooit dit wel samen met de Bowie-muziek. Goed en zelfs origineel geprobeerd, maar ook dit lukt niet. Of toch niet voldoende om de personages serieus te nemen. En ook over hun valt er het één en ander te zeggen. 

Een ander struikelblok waar je je immers flink zeer kan aan doen is dat men van deze junkies een veel te hippe bende heeft gemaakt. We hebben niets tegen het feit dat iemand er cool uitziet, maar wie verslaafd is aan de spuit en verplicht wordt om zijn eigen lichaam in de toiletten van de stations te gaan verkopen, ziet er vies uit en gaat gebogen door het leven. Af en toe doet men dat wel, zo doen de scenes met de dierenhandelaar die als hobby junkies van drugs voorziet, je denken aan het vuilste uit Der Goldene Handschuh (één van de beste Duitse films in jaren). Maar het personage van Babsi bijna onuitstaanbaar, ook al wordt het zeer goed vertolkt. Dat kan je ook van hoofdrolspeelster Jana McKinnon zeggen, een actrice van wie we wel eens zeer veel zouden kunnen horen.

Is Wir Kinder Vom Bahnhof Zoo dan de moeite van je tijd niet waard? Toch wel, alleen was men (voor één keer) wat beter bij het originele bronmateriaal gebleven want door het net iets te gelikt te maken, verdwijnt meteen heel wat van de intensiteit van dit al bij al droevig relaas.




BEELD EN GELUID
Wir Kinder Vom Bahnhof Zoo verscheen bij ons op Lumière, en dat met hun typische box waarin een reeks zit van acht afleveringen die netjes verdeeld is over twee disks. Zoals steeds een uiterst verzorgde release, hoewel het allemaal veel te kunstmatig aanvoelt, maar dat heeft uiteraard niets te maken met de technische aspecten van deze serie. De details scoren voldoende, ook al is dit een hippe serie die schreeuwt om een Blu-rayversie, maar in België moet je nu eenmaal tevreden zijn met wat je hebt. Het geluid is een meer dan degelijke Dolby Digital 5.1 met Duitse dialogen en vooral veel spetterende muziek waar gelukkig ook nog een paar fragmenten van Bowie-songs op te horen zijn.

EXTRA'S
Je vindt geen extra materiaal op deze release.

CONCLUSIE
De achtdelige Duitse serie Wir Kinder Vom Bahnhof Zoo probeert om via een hip padje, en een andere vertelstructuur, het verhaal van de Berlijnse junkie Christiane F. nieuw leven in te blazen, maar men raakt niet verder dan “interessant om eens te zien”. De smerigheid die de film zo kenmerkte is hier totaal verdwenen, en dat is geen pluspunt.