FILM
Bij ons zijn het de heiligen die voor de feestdagen zorgen, maar in Amerika is het vadertje staat die bepaalt wanneer de Amerikanen collectief feest mogen vieren. Bij ons is 14 juni een dag als een ander, maar in de Verenigde Staten wordt dan Flag Day gevierd omdat het dag is dat de Amerikaanse vlag officieel werd aangenomen. Het is een aanleiding om nationalisten in de meest gekke outfits te zien rondlopen dat duidt op hun toewijding voor de stars en stripes. Nu goed, behalve de datum heeft deze nieuwe film van Sean Penn niet zo veel te maken met de feestdag, behalve het slot dan.




Het mag duidelijk zijn dat de hoogdagen van Sean Penn voorbij zijn. We zagen hem in een kleine (maar wel fantastische) rol in Licorice Pizza, of hij kwam in het nieuws door volop zijn steun uit te spreken aan de Oekraïense bevolking, maar aan de bioscoopkassa bleef het akelig stil. Flag Day, zijn eerste geregisseerde film waarin hij zelf de hoofdrol speelt, kende nauwelijks een release in de bioscopen. Om het allemaal nog wat erger te maken, maakten de critici, net als van The Last Face uit 2016, brandhout van zijn film. De tweevoudige Oscarwinnaar kende als regisseur betere tijden. In 1991 stond hij voor het eerst achter de camera voor het gelauwerde The Indian Runner, met Jack Nicholson deed hij het twee keer (The Crossing Guard en The Pledge, overigens beide sterk ondergewaardeerd) en natuurlijk was er in 2007 Into the Wild.




Flag Day behaalt nooit het niveau van bovengenoemde titels, toch is de geuite kritiek lichtjes overdreven. Het grote struikelblok voor velen was dat Penn voor Flag Day zijn eigen dochter en zoon koos voor de rollen. Zoon Hopper zie je nauwelijks, maar dochter Dylan draagt bijna de hele film en komt meer in beeld dan Penn zelf. Dat de jongedame niet over hetzelfde acteercharisma van haar vader beschikt is duidelijk, maar stellen dat ze niet kan acteren is niet meer dan jaloers natrapwerk. Als Penn hier één fout maakte, dan was het de beslissing om zijn dochter zowel een tiener als een dertiger te laten vertolken.

De film is gebaseerd op de memoires van de journaliste Jennifer Vogels en belicht haar leven tussen 1975 en 2002 in Minnesota. De film begint met een beeld uit de gevangenis, waarbij een geëmotioneerde Dylan met haar vingers de perfect nagemaakte dollarbiljetten voelt. De maker van het goedje was haar vader. Eens we dit weten worden we teruggekatapulteerd naar de opmerkelijke jeugd van Dylan.




Als kind wordt Jennifer heen en weer geslingerd tussen haar vader en moeder. Deze laatste (Katheryn Winnick) is een zatte dweil waar niks mee aan te vangen valt, terwijl haar vader (Sean Penn) een klaploper is die geen enkele job kan houden. Toch kiest Dylan voor haar vader als haar stiefvader bij haar in bed wil kruipen, wat door de moeder beantwoordt wordt door "schat, je bent in de verkeerde kamer." Als Dylan ziet hoe de tanden uit de bek van haar vader worden geslagen wanneer hij zijn gokschulden niet kan betalen, zet de jonge vrouw alles op alles om haar vader opnieuw het rechte pad op te krijgen.




Op acteervlak kun je Sean Penn niks kwalijk nemen, ook Dylan Penn niet, ofschoon de film de kijker meermaals verliest. Dat komt ofwel door te saaie stukken of door bepaalde scènes te overgieten met misplaatste poëzie, hoewel Flag Day een kijkbeurt waard is en het ons niet eens zou verwonderen mocht deze film binnen een paar decennia opgerakeld worden onder het mom van "deze was toch nog zo slecht niet".

BEELD EN GELUID
We weten niet echt of het de bedoeling was van Sean Penn om deze film die zogezegd uit retrobeelden bestaat met opzet een korrelig beeld te geven of niet. Feit is wel dat je maar zelden de indruk hebt dat je naar een film in HD kijkt, want zowat iedere scène bevat filmgrain en is qua detaillering aan de matige kant. De geluidsband is een standaard DTS-HD MA 5.1 met muziek van Eddie Vedder (en die ook de soundtrack van Into The Wild schreef) en Glen Hansard.




EXTRA’S
Er staat geen enkele extra op deze disk.

CONCLUSIE
Het is bon ton om brandhout te maken van Flag Day, en dan vooral van de acteerprestaties van Dylan Penn. Laat je echter niks wijsmaken. De film heeft weliswaar last van een paar zwakke momenten, maar is als drama beklijvend genoeg om een kans te verdienen.