FILM
De dagen dat we in de Benelux alles blindelings omarmden wat uit Scandinavië kwam, is al lang voorbij, met dank aan de niet te stoppen golf van crimiseries die allemaal veel te veel op elkaar leken. Het is misschien daarom dat Rose iets minder succesvol in de zalen liep, aan de vertolking kan het in ieder geval niet liggen want die wordt met brio gespeeld door Sofie Gråbøl, de keiharde rechercheur uit de Deense crimi The Killing.




In de rol van Rose werd het voor Sofie echter iets anders. Ze kruipt in de huid van Inger, die lijdt aan schizofrenie. Meestal betekent dat in filmtaal een personage die aan het moorden slaat, maar in het geval van deze Deense gaat het om een vrouw die introvert leeft, zich niet begrepen voelt en (zoals verwacht) niet kan aarden met de samenleving, wat tot nogal bizarre situaties kan leiden. Haar goedgelovige zus (Lene Maria Christensen) en haar slaafse echtgenoot denken dat ze het tij kunnen doen keren door Inger mee te nemen naar een uitstap naar Parijs. De twee kiezen voor de formule van de autocar, wat betekent dat je rekening moet houden met al de anderen die in de bus zitten, en met een schizofrene passagier erbij levert dat hilarische, maar ook hartbrekende situaties op.




Niels Arden Oplev, die we kennen van films als The Dream (Drømmen), Ser Du Månen, Daniel en Kapgang maar ook van Millennium naar het werk van wijlen journalist Stieg Larsson met Naomi Rapace, beweegt zich niet zo maar op glad ijs. De film vormt misschien inhoudelijk wel een stijlbreuk met zijn eerder werk, maar qua verhaal weet hij maar al te goed waarover hij spreekt, want het relaas van Inger is gebaseerd op zijn eigen zieke zus Maren Elisabeth, die ook een memorabele busreis naar Parijs maakte. Een autobiografie met een lach en een traan die nog het best te omschrijven valt als een feelgood-movie, want hoewel de materie zwaar is, kiest Niels Arden Oplev voor een zeer luchtige, bij momenten zelfs zeer komische aanpak.




Deze roadmovie, die - maar dat had je verwacht - het mooiste van Parijs laat zien, loopt vooral lekker in het eerste uur. Helaas weet de filmmaker dat hij het publiek naar huis moet sturen met een goede afloop, en het is pas dan dat de toevalligheden net iets te veel met elkaar botsen om logisch te kunnen zijn, maar gelukkig stort Rose niet in elkaar als een kaartenhuisje of hoe we deze fijne Deense tragikomedie alsnog als tip bombarderen.

BEELD EN GELUID
Deze titel verscheen op Cherry Pickers. Omdat de film zich zo goed als volledig on the road afspeelt - het gaat om een reis - krijg je een bijzonder gevarieerd beeldenpalet dat weinig of geen donkere scènes bevat. De detaillering is naar dvd-normen meer dan voldoende. De geluidsband is een Deense - of zo je wil een Franse - Dolby Digital 5.1 waar je niet al te veel van moet verwachten.




EXTRA'S
De enige extra is een trailer.

CONCLUSIE
Rose is leuk met een schitterende Sofie Gråbøl, maar naar het einde toe wordt het allemaal net iets te voorspelbaar om indruk na te laten.