Once you become famous, there is nothing left to become but infamous. (Don Johnson)

Wat zou een leven zonder dromen zijn? Volgens een bekende schlager zijn ze wel meestal bedrog of ziet Freud ze louter als een beleving van de verdrongen dagelijkse driften, toch bestaan ze in de eerste plaats om de saaie realiteit van het dagelijkse leven te ontvluchten. De beste dromen zijn dan ook deze die de realiteitszin overstijgen, want wat heb je nu aan een droom waarin je piekert over één of ander excellijstje waaraan je daags voordien hebt zitten zwoegen? Neen, in dromen gaan we het liefst op zoek naar gebeurtenissen die eigenlijk niet kunnen. Zo is het leuker je Spiderman te wanen die de sensuele lippen van Kirsten Dunst kust, een Britse spion te zijn die Famke Janssen van de dood redt of gewoonweg te denken dat je een archeoloog bent die met een lederen zweep het opneemt tegen de schurken van nazi-Duitsland. Als klein broekventje beleefde ik mijn wildste dromen wanneer ik door de kille ruiten zat te staren naar voorbijrijdende politiewagens. In mijn kinderlijke fantasie waren flikken immers cool. Ze waren de ultieme vorm van echte mannelijkheid, ook al stonden mijn ingebeelde helden in sterk contrast met de echte politiemannen die op straat met uitgestrekte armen het verkeerskluwen ontrafelden. Op televisie hadden we wel Starsky en Hutch of Poncherello en Baker, de twee vrolijke motoragenten uit CHiPs, toch waren mijn dromen net iets gewaagder.

Mijn stoute fantasieën werden waarheid toen in de Benelux Veronica de avonturen van James “Sonny” Crockett en Ricardo “Rico” Tubbs uitzond. Deze twee flikken zorgden voor grote veranderingen in zowel de televisie- als de modewereld, ook al was dit nooit de oorspronkelijke bedoeling geweest van bedenker Anthony Yerkovich. Later besloot men wel om de stijl van Miami Vice als neo-noir aan te duiden, maar bij aanvang wilde Anthony niet meer dan de lotgevallen van twee agenten vertellen, net zoals hij dat in zijn vorige reeks Hill Street Blues deed. Die stijlverandering kwam tot stand toen de producers bemerkten dat de MTV-cultuur nood had aan een hippe serie. In die tijd liep er immers geen Jack Bauer rond die dochterlief Kim moest bevrijden of was er geen sprake van The Sopranos; wel moest de televisiekijker wekelijks zijn hoofd breken over het feit of Sue Ellen uit Dallas van de drank kon blijven of niet. Best leuk natuurlijk, maar wij wilden echte helden en geen flauwe oliebaronnen. Niemand die daar beter kon voor zorgen dan Sonny en Rico. Na een paar afleveringen uit het eerste seizoen was er plots een ommezwaai merkbaar, want het zwaartepunt was niet langer de plot van het verhaal, maar wel de mode en de muziek.

De blikvanger uit Miami Vice was zonder twijfel Don Johnson. De blonde Don Juan was zeker niet de eerste keuze, want aanvankelijk werd er aangeklopt bij Nick Nolte en Jeff Bridges, maar deze twee hadden in de jaren 80 een vrij succesvolle filmcarrière en ze voelden er niks voor om hun roem op het spel te zetten voor een onbekende serie. Ook Larry Wilcox (inderdaad, Baker uit CHiPs) werd aangesproken, maar uiteindelijk viel de keuze toch op Johnson. Een niet voor de hand liggende keuze, want de series waarin hij eerder speelde waren één voor één flops. Na het opdoeken van Miami Vice zou Don Johnson nooit meer hoge toppen scheren in de televisie- en de filmwereld, maar toch wist hij als geen ander zijn stempel op de jaren 80 te drukken. Voor sommigen zal hij wel altijd een onuitstaanbare macho blijven, maar toch zorgde hij voor heel wat trends die het straatbeeld zouden sieren. Dankzij hem was het cool om Armani-pakjes met een T-shirt te dragen waarbij je natuurlijk niet de espadrilles zonder sokken mocht vergeten. In de VS ging het zelfs zo ver dat hij de zogezegde five o’ clock shadow introduceerde, een moeilijke term die niet meer betekent dan het dragen van een onverzorgd stoppelbaardje. De Amerikaanse meisjes vielen als bosjes voor Don Johnson en ook in Europa sierde de blonde god vele tienerkamers. Johnson probeerde het zelfs in de muziek. Zijn lp Heartbeat zal wel eeuwig door de critici gekraakt worden, toch is het een plaat die fans van rockpop uit de jaren 80 met plezier uit de platenkast blijven halen.

In de serie had Don Johnson alles waarvan een man maar kan dromen. Hij reed met een Ferrari, had vrouwen bij de vleet, mocht zich te pletter zuipen, schoot op alles wat bewoog en beleefde in 40 minuten meer avontuur dan de meeste stervelingen in een heel mensenleven! De kers op de taart kwam toen hij in de vierde reeks Caitlin huwde, gespeeld door één van de meest adembenemende babes uit de jaren 80: Sheena Easton. Dat de droomvrouw na drie afleveringen neergekogeld werd, moest je er maar bijnemen. Ook in het dagelijkse leven had Don Johnson geen klagen, want ooit stond er op zijn identiteitskaart dat hij gehuwd was met die andere 80’s-babe, Melanie Griffith. Een geheel ander type was Sonny’s partner Rico. Deze erudiet van het duo verkoos een ouderwetse Cadillac Coup De Ville boven een Testarossa en moest meer dan eens Sonny wat levenswijsheid bijbrengen.

Het vrouwelijk schoon werd geleverd door de wulpse Olivia Brown (Big Booty Trudy) en Saundra Santiago (Gina Navarro). Gelukkig voor de mannelijke kijkers werkten de twee vrouwen regelmatig undercover in het prostitutiemilieu, waardoor je deze twee schoonheden vaak in schaarse kledij op het scherm zag rondhuppelen. Aan de zijlijn van het gebeuren stond de goklustige Switek (Michael Talbott) die in zijn gifgroen busje de luistervink van het team was. De ploeg zelf werd op strakke wijze bijeengehouden door de stoïcijnse Martin Castillo (Edward James Olmos) die meestal in een aflevering niet meer dan vier lijntjes te zeggen had, maar zijn ijskoude blik sprak boekdelen.

Ook al werden heel wat soapelementen in de serie gestoken, toch waren de verhaaltjes zelf van ondergeschikt belang. Ieder scenario was in een paar zinnen samen te vatten, als het al samen te vatten viel. De makers wilden in de eerste plaats een decadente sfeer creëren die zijn inspiratie uit de videoclipwereld haalde en waarbij fel neonlicht de meester van het decor was. Een schot in de roos waardoor Miami meteen een heel andere dimensie kreeg, tenminste in onze fantasieën. De serie was een productie van Michael Mann en net als in zijn latere films was de serie doorspekt met brutaal geweld en onvoorspelbare scenario’s waarin de bad guy niet noodzakelijk in het zand moest bijten. In 2006 regisseerde Michael Mann geheel tegen de verwachtingen in een filmversie met in de hoofdrollen Colin Farrell en Jamie Foxx. Vele fans van het eerste uur waren ontgoocheld in Manns nieuwe aanpak, maar de regisseur reageerde laconiek door te stellen dat zij die maar niet genoeg van de serie kunnen krijgen, gewoonweg maar de dvd-box in hun speler moeten stoppen. De filmversie is meer dan geslaagd, alleen is Miami Vice Don Johnson en Philip Michael Thomas, en niemand anders! 
 
Uiteraard speelde ook de muziek een zeer belangrijke rol in de reeks. Je had weliswaar de bekende deuntjes van Phil Collins, Glenn Frey of U2, maar daarnaast was er ook plaats voor alternatieve artiesten als The Mission, Dead Can Dance of The Church. Vaak kon je de artiesten zelf zien acteren waarvan Frank Zappa en Phil Collins wellicht de bekendste uit de grote hoop zijn. De huiscomponist was Jan Hammer die voordien furore maakte in de jazzwereld en die met zijn synthdeuntjes de serie een nog groter elan gaf. Uit de vele ontelbare melodietjes is wellicht het prachtige Crockett’s Theme het hoogtepunt. In het vijfde seizoen, dat trouwens een aanfluiting van de serie was, verliet Hammer het zinkend schip en werd hij vervangen door Tim Truman die de synthesizers inruilde voor schreeuwerige gitaren. Het was echter jammer genoeg niet alleen op muziekvlak dat de serie aan kwaliteit inboette. Zo kon je bijv. in de voorgaande seizoenen wekelijks een gastster zien. Wesley Snipes, Liam Neeson, Julia Roberts, Bruce Willis of Ben Stiller zijn slechts enkele ronkende namen, maar op het einde van het vijfde luik had geen enkele acteur daar nog zin in. Na vijf seizoenen was het concept volledig uitgemolken en ook de televisiestations hadden geen interesse meer in de avonturen van de twee agenten, waardoor Miami Vice begraven werd. Meer zelfs, één van de laatste afleveringen werd helemaal gedraaid zonder Sonny en Rico.
Op een paar schoonheidsfoutjes na, blijft Miami Vice ontegensprekelijk één van de beste series ooit. Vroeger moest een filmfanaat leven van alleen maar herinneringen, of in het beste geval de grijsgedraaide videobanden nog eens bovenhalen, maar gelukkig bestaat vandaag de dvd. Wie zin heeft om nog eens 125 afleveringen lang onder te duiken in het woelige misdaadleven van Miami, weet wat hem de komende honderd uur te doen staat.