Ik schrijf gewoonlijk columns als ik om de één of andere reden pissed off ben, en vandaag is het weer eens zover. Miekes, houd U vast, want de Werner komt uit zijn kast! Mijn DVD-hobby is slecht voor mijn gezondheid, want ik krijg soms zodanig zure oprispingen wanneer iets me niet zint, dat mijn arts me prompt geheelonthouding zou voorschrijven, mocht hij het weten. (In het geval U mijn huisarts bent: klik *nu* op het kruisje rechts bovenaan. Dank U) En er zijn een hoop dingen waar ik me aan zou kunnen ergeren: verkeerde beeldformaten (scoort hoog), PAL-speedup, merken dat de DVD die je net hebt gekocht voor een te hoge prijs, net bij die of die supermarkt in de aanbieding gaat... Nu ben ik echter eens voor de verandering in mijn existentiële eer aangetast; zowaar verschillende keren kort na elkaar, en dat doet pijn...

Zoals mijn vrienden en zelfs enkele vage bekenden wel weten, leid ik een dubbelleven. Overdag probeer ik een zekere schijn van ernst op te houden terwijl ik nietsvermoedende eerstejaarsstudenten op de universiteit de beginselen van de wiskundige analyse tracht bij te brengen, en af en toe spui ik dan nog eens een onderzoeksartikeltje over zaken die absoluut niets met film te maken hebben, zoals categorische topologie of fuzzy set theory. 's Nachts echter verandert de Bruce Wayne in mij in Batman. Ik onderga zelfs fysiek een transformatie, i.e. ik zet mij in pyjama en sloffen, mijn equivalent van een Batsuit, maar dan zonder Batman Forever-tepels, en begin dvd's te kijken tot mijn oogkassen bloeddoorlopen zijn. De dvd-microbe heeft me eind jaren '90 te pakken gekregen, en mijn immuniteitssysteem is intussen in stukken en brokken uit elkaar gevallen. Ik ben van film gaan houden. Niet als een geheime minnares, maar als een openlijke liefde die ik van de daken wil schreeuwen. En ik typ reviews, niet omdat ik een kenner ben, maar omdat ik een liefhebber ben van film. In een filmschool heb ik nog nooit één voet gezet, ik heb zelfs niets genoten wat in de verste verten op een artistieke opleiding lijkt. Integendeel, ik ben wetenschapper, en de abstracte materie waar ik me mee bezig houd, heeft op familiefeestjes al menig wenkbrauwen doen fronsen en al even menig familielid verafschuwd de gordijnen in doen kruipen. Gelukkig kan ik ook nog over andere dingen meepraten. Niet over sport, want dat interesseert me niet. Niet over Thuis, Familie of Big Brother, want ik kijk amper TV. Maar mee kunnen spreken over film is bijvoorbeeld altijd een succesnummertje; ik heb dan nog het bescheiden geluk dat er mensen zijn die mijn schrijfsels lezen, niet op de één of andere stof vergarende blog, maar op een redelijk goeie (kuch kuch) besprekingssite. En ik vind dat wij (DVD Info is teamwork!) best wel eens wat trots mogen zijn op wat we doen. En of we het nu goed doen of niet kunnen we natuurlijk niet meten, maar onze "kijkcijfers" liegen niet...

Maar dan komt die existentiële blubber weer bovendrijven: wat is als ongeschoold filmcriticus mijn mening nu feitelijk waard? Ik vraag niet dat iemand het eens is met mijn visie. Integendeel, ik hou van een flink potje discussiëren met eerlijke argumenten. En ik geef het toe: ik heb soms een nogal afwijkende smaak. 2001 A Space Odyssey kan ik niet pruimen omdat het voor mij één langgerekte drugtrip van een overroepen cineast is. Van Amèlie Poulain val ik in slaap - en ik vind Audrey Tautou een lelijke vrouw, doch dit terzijde; geef mij maar Angelina Jolie als Lara Croft. Na Crouching Tiger Hidden Dragon heb ik mezelf gezworen om in de toekomst nog zo weinig mogelijk Aziatische films te bekijken. Ik sla mezelf voor het hoofd dat ik geld heb gegeven aan een kalkoen als War Of The Worlds. Disney's Snow White vind ik onbekijkbare troep, zeker in vergelijking met pakweg Treasure Planet. En aan Schindler's List kijken ben ik om de één of andere reden nog altijd niet toegekomen - maar ik beloof beterschap, want ik heb 'm tenminste intussen al aangeschaft. Anderzijds ben ik een complete sucker wanneer het over films met veel speciale effecten gaat. Mijn favoriet aller tijden is The Lord Of The Rings-trilogie - ik weiger nog steeds om die als drie aparte films te beschouwen. Ik ga uit mijn dak bij Jurassic Park - jawel, óók bij deel 3. Ik vind X-Men zowat de meest geslaagde comic-verfilming ooit. Star Wars Episode I: The Phantom Menace kon mij zeer bekoren, en wie dat al stijve dialogen vindt, is bijvoorbeeld nog nooit in een operagebouw binnengeweest, tijdens een voorstelling wel te verstaan - en dat wordt dacht ik toch ook beschouwd als high art? En ik heb van de zomer enorm veel pret beleefd aan films als Batman Begins, The Island en Fantastic Four. Te veel heiligschennis in uw oren? Okee, dan ga ik nog wat door. Ik vind Unbreakable de beste Shyamalan-prent, omwille van de zeer originele insteek. Ik vind Reloaded en Revolutions zeker niet slechter dan de originele Matrix-film. Ik ga desnoods uren aanschuiven om naar de nieuwste Harry Potter te kijken. Ik heb het zelfs aangedurfd om Bicentennial Man van Chris Columbus ooit voor inhoud een tien gegeven, omdat de film me echt raakte.

Ben ik dan zo'n cultuurbarbaar? Ik dacht het niet. Dancer In The Dark en Breaking The Waves van Lars von Trier kunnen me elke keer weer met verstomming doen slaan, alhoewel ik Dogville zwaar vond zuigen. Voor tedere Engelse tragikomedies als Brassed Off heb ik een heel klein hartje. Van Scandinavische films zoals Lukas Moodysson's Lilya 4-Ever of Fucking Amal kan ik intens genieten. Toen The Virgin Suicides enkel op huurdvd uit was en niet op koopdvd heb ik verschillende keren op het punt gestaan om een huurversie per ongeluk "zoek" te maken, maar mijn eerlijkheid - of mijn platbroekerij - heeft me ervan weerhouden. Ik heb mijn blaas bijna beschadigd door La Meglio Gioventù in één ruk uit te willen kijken. En Spartacus, van diezelfde overroepen cineast, kan ik niet uitkijken zonder een krop in de keel te krijgen. Misschien kan ik me op gebied van film maar best vergelijken met een omnivoor. U leest het goed: een varken, dus. Ik ben een varken, zo'n lekker vet exemplaar wat ze zo poëtisch "buiten categorie" plegen te noemen. Ik vreet alles, wat me niet aanstaat braak ik even ongegeneerd weer uit, en als ik me goed voel met in de modder te rollen, laat ik me niet tegenhouden, door niets of niemand. En ik kom vierkant voor mijn idee uit, zonder blad voor de mond te nemen. Staat het me aan, dan zeg ik het, stoot het me af, dan zeg ik het ook.

Zo surfte ik laatst eens door mijn fiche op de YMDB, U weet wel, zo'n database waarin je je favoriete films kan aangeven en kijken welke gebruikers de hoogste overeenkomst qua smaak hebben. Ik ben er geregistreerd als filmcriticus - gezien de honderden schrijfseltjes die ik voor DVD Info heb neergepend mag ik me denk ik terecht die titel toebemeten, alhoewel ik er open en bloot voor uitkom dat de artistieke waarde van een film voor mij een bijkomstigheid is. Zoals Russell Crowe het toepasselijk in Gladiator declameerde voor een volle arena: "Are you not entertained?" Mijn enige criterium waarmee ik mijn waarde-oordelen uitspreek, is of een film me plezier en vreugd' heeft geschonken. Stom criterium, maar het werkt wel! En het mooie is: het criterium kan worden toegepast op zowel dure blockbusters als op meer artistiek gerichte films. Minority Report kan me bijvoorbeeld bekoren, terwijl ik bij War Of The Worlds tegen de deur wil lopen omwille van de opeenstapeling van fouten tegen de interne logica van de film. Anderzijds heb ik er geen problemen mee als Will Smith in Independence Day hoogstpersoonlijk een dodelijk gevaarlijke alien afrost. Waarom niet? Omdat het me entertaint. Masochisten zijn zij die naar de bioscoop trekken met de instelling om eens een avondje wreed af te zien.

En dan vind je toch op YMDB iemand die mijn lijstje met films bekritiseert als volgt: "doesn't look like a list from a movie critic, this is being polite... X2, monters (sic) inc, jurassic park, pirates of.., atlantis, lara croft, bicentennial, unbreakable, x-files, hearts in atlantis, These are all at best.... and I say AT BEST... mere average to really BAD movies..."

Pardon? Heb ik dat juist verstaan? "Polite?"

Een goede filmcriticus is dus iemand die alleen maar arty-farty drollen bekijkt waar het gemiddelde publiek zijn neus voor ophaalt, om vervolgens ermee eens te kunnen uitpakken hoe een intellectueel hij of zij wel is? Zo iemand die week in, week uit naar een obscure arthouse-bioscoop trekt, en het geheel ervaart als één langgerekte sessie in een SM-bordeel, met dat verschil dat er hier geen stopwoordje is waarmee de film voortijdig wordt afgebroken? Ongetwijfeld is mijnheer uit hetzelfde soort criticus-hout gesneden dat ervoor gezorgd heeft dat in bepaalde, elkaar wederzijds masturberende kringen, waarvan de leden enkel maar fungeren als nuttige idioten om elkaar in de belangstelling te houden, geld genoeg is gevonden om musea vol met onnozeliteiten te proppen en het te verkopen als high art? Een foto van een mosselpot, een niet vliegend vliegtuig van een Antwerpse plaatslager, een zuilengallerij volgeplakt met hesp én gratis bijpassend ongedierte? Als mijnheer een toneelcriticus was, ging die waarschijnlijk alleen maar naar stukken waarin de acteurs zichzelf vol overtuiging insmeren met hun eigen excrementen als allerindividueelste expressie van hun allerindividueelste emoties? Wat ze voor mijn part mogen doen, als ze daar zin in hebben. Een restaurantcriticus zou dus altijd de slijmerige oesters met halfgechambreerde Chateau Petrus moeten verkiezen boven een smakelijk en volgens de regels van de kunst gebakken eerlijk pakje frieten? En een literatuurrecensent zou zich enkel mogen verrukken over obscure, half-magisch realistische schrijfsels over gefrustreerde ex-werknemers uit het Russisch staatscircus die een nieuwe reden van bestaan hebben gevonden in het tellen van de stoeptegels in hun straat?

Zo ben ik niet. Zo wil ik niet zijn. Ik lees al eens graag - alhoewel steeds minder - een boek, maar Blake En Mortimer of zelfs DirkJan is voor mij óók literatuur. Toen ik in Noorwegen op vakantie was, ben ik ook naar het Munch-museum geweest, maar in Londen heb ik Tate Gallery maar wijselijk links laten liggen; ik heb zoals de meeste van mijn generatiegenoten een natuurlijke aversie voor moderne kunst gekregen omdat ik nog ben opgegroeid met de dagelijkse verplichte portie Kunstzaken op TV. En bij gebrek aan het geld voor Chateau Petrus - waar ik overigens geen nee zou tegen zeggen, mocht iemand hem mij aanbieden - zal ik het met een Duveltje moeten stellen.

En dan nog krijg ik af en toe schuine opmerkingen of rare blikken op diverse fora omdat ik deze of gene film toch wel best goed vond - of juist niet, dat hangt er natuurlijk vanaf. Voor mijn eigen mentale evenwicht heb ik besloten om vanaf nu iedereen die een denigrerende opmerking maakt over mijn filmsmaak, uit te lachen. Vanachter mijn toetsenbord, dan riskeer ik tenminste geen peer op mijn - toegegeven, soms grote - kweek. Dus vanaf nu, bezint eer ge begint! Val mij dus niet meer lastig met opmerkingen over mijn smaak; onzekerheid of ik U hier al dan net hardop het zitten uitlachen tot ze het drie huizen verder hebben gehoord, zal uw deel zijn. Discussieer met mij, ja; voer argumenten en tegenargumenten aan. Zeg me dat jouw mening anders is, en vooral waarom dat zo is. Vertel me wat jouw smaak is. Wat jouw smaak niet is. Wat je in bepaalde films tegensteekt. Wat je juist enorm aantrekt. Maar zeg me niet dat ik het met je eens moet zijn! En zeg me vooral niet dat ik beter maar zou stoppen met het schrijven van filmrecensies. Houdt U van pizza's? Ik vraag U toch ook niet om in de toekomst nooit meer een opmerking te maken over de grootte van de stukjes ananas op uw Hawaii Speciaal? Of er komt een dag waarop we we allemaal onze mond moeten houden, zelfs al wordt U een pizza ratto guasto geserveerd, uit schrik over wat een ander zou denken over U!

De verleiding wordt dan groot om van de delete-optie op YMDB gebruik te maken, om de lelijkste belediging die je mij kan maken ("U bent geen filmcriticus!") niet meer te moeten aanschouwen. Maar langs de andere kant is het misschien beter om de entry op de weblog te houden. Dan kan ik er nog eens naar kijken als ik twijfel of al dit werk de moeite wel waard is.

En dan besluiten dat het het inderdaad allemaal waard is.

---

In oktober 2011 kregen we een reactie op deze column, die we u niet willen onthouden.We hebben geen brievenrubriek, maar Alexander was zo vriendelijk om een zeer onderbouwde mening te formuleren, dat we het te mooi vonden om er niets mee te doen:

Sinds een aantal weken bezoek ik steeds vaker de site dvdinfo.be waar u de eindredacteur van bent. Mijn oog is daarbij gevallen op een bijzonder interessante column die u op 26 augustus 2005 hebt gepubliceerd. Ik weet niet of u er destijds veel reactie op gekregen hebt, maar ik vind de thematiek die erin behandeld wordt nog steeds even relevant. Om eerlijk te zijn, spookt de inhoud al dagenlang door mijn hoofd. U hebt in mij iets wakker gemaakt en ik voel de behoefte om op een eerlijke en gefundeerde manier op uw column te reageren.

Voor ik daaraan begin, lijkt het me echter nuttig dat u weet van wie de reactie precies komt. Zo kunt u een beter beeld schetsen van mij en mijn achtergrond en mijn bemerkingen beter situeren. Ik ben Alexander, een student van 21 jaar en ik heb de pech of het geluk (mijn mening daarover varieert soms) dat ik erg creatief ben. Ik hou mij bezig met het schrijven van verhalen, onafhankelijk van het medium. Film spreekt hierbij uiteraard het meest tot de verbeelding en dit interessegebied is recent het meest bij mij in ontwikkeling. Maar ik heb ook een boon voor literatuur en  voor theater. Toch lees ik weinig, ga ik weinig uit en ben ik in het bezit van bijzonder weinig dvd’s. Ik ken ook uitzonderlijk weinig van film en zelfs het etiket liefhebber vind ik te veel eer. Toch ben ik erg geïnteresseerd in hoe films worden gemaakt en heb ik zowat alle dvd’s die in mijn plaatselijke bibliotheek ter beschikking zijn al geleend. Ik kijk daarbij erg aandachtig naar de extra’s, vooral de audiocommentaren.

Laat ik nu maar meteen kleur bekennen: ik ben het grondig met u oneens. Doch, ik wil met u een serieuze, eerlijke en fundamentele discussie voeren. Daaraan wil ik ook toevoegen dat ik respect voor zowel u als uw mening heb. Maar ik ben het dus helaas niet met u eens. De stelling waartegen ik vooral wil ageren is uw uitspraak dat ‘de artistieke waarde van een film voor u een bijkomstigheid is’. Even verder vermeldt u dat  ‘uw enige criterium waarmee u uw waardeoordelen uitspreekt, het feit is of een film uw plezier en vreugd heeft geschonken of niet’. Voor mij zit dat precies omgekeerd. Ik vind de entertainmentwaarde van films een (weliswaar leuke) bijkomstigheid en hetgeen ik het belangrijkste acht, is de artistieke meerwaarde van een film. De hamvraag is natuurlijk: waarom? Wel, voor mij is de artistieke waarde hetgeen waarmee een film zich onderscheid. Een realitysoap kan ook entertainend zijn, maar heeft voor mij niets met kunst van doen. Film wel. Film blijft een kunstvorm. Als u entertainment wilt, typt u in youtube de zoekterm ‘funny video’s’ in. Dan gaat u kijken naar een comedian of dan speelt u een spelletje tetris op de computer. Mijn gok is dat een avondje mens erger je niet of monopoly met heel de familie u meer plezier en vreugd zal bezorgen dan een uitstekende film die u op uw ééntje kijkt.

Er zit iets ergs ambigue in uw argumentatie. Langs de ene kant zegt u dat u weinig tv kijkt. Geen soaps, geen reality, dat is immers lage cultuur. Entertainment voor het plebs. Langs de andere kant durft u het aan om te zeggen dat  Dirkjan literatuur is voor u en dat een portie frieten hetzelfde mag beoordeeld worden als de meest gesofisticeerde keuken. Hier maakt u mijns inziens toch een denkfout. Een portie frieten is weliswaar enorm lekker, misschien zelfs voor sommigen lekkerder dan ingewikkelde keuken, maar het punt is nu juist dat het geen kunst is om een pakje frieten te maken. Er is enige kunde voor nodig, enige vakkennis, maar de energie, de vakkunde, de kunst die in ingewikkelde, gesofisticeerde keuken wordt gestopt is vele malen groter. Doch dit heeft uiteraard te maken met de artistieke waarde van een product. Iets wat u juist onderkent.

Om een film te maken heeft men vakkennis nodig en talent. Men moet zich een beeldtaal eigen maken. Daarom hebben artistieke opleidingen een artistieke toelatingsproef. Men moet bewijzen dat men wat in zijn mars heeft. Uw criterium, entertainment, kan echter iedereen aan. Iedereen kan iets amusants of ontroerends filmen. Daar is geen kunde voor nodig. Dat is geen kunst. Het is ook de reden waarom Hitchcock een genie genoemd wordt. Niet omdat de verhalen van zijn films topentertainment van de bovenste plank zijn, maar omdat de man iets kan dat niet veel mensen konden in die tijd. Omdat hij bepaalde talenten had. Om diezelfde reden noem ik Stanley Kubrick een visueel kunstenaar, een meester in zijn vak. 2001: A Space Oddesey is dan ook eerder een kunstwerk dan een stukje entertainment. Het is overigens ook niet mijn favoriete film. Het is vooral technisch heel sterk. Ik vond Stanley in het begin ook maar niets, maar ik heb mijn mening herzien om de eenvoudige reden dat ik nu beter begrijp met wat hij bezig was. Ik heb eerst de serie The Shining gezien die gemaakt is door een voor mij onbeduidende regisseur. Vervolgens heb ik The Shining gezien van Stanley Kubrick. Ik kon met mijn eigen ogen zien wat een gewone film/serie was en wat het standpunt is van een meester in zijn vak. De film van Kubrick is visueel heel anders. Meer doordacht. Meer dynamisch. Meer gedurfd. Meer prikkelend. Meer kunst. Kortom: méér. Dat is de artistieke meerwaarde. Een toegevoegde waarde die iemand die alleen let op entertainment totaal ontgaat. Het gaat hier immers niet over kwaliteit in de zin van meer pixels op het beeld.

In dat opzicht is het ook perfect te begrijpen dat Hugo Claus hoger op de ladder staat dan DirkJan. Een amusante strip kan door iedereen gemaakt worden. Hetgeen Hugo Claus doet kan men hoogstens proberen na te apen, claimend dat het erop lijkt. Zo is het ook met films. Dat is het onderscheid tussen hoge en lage cultuur: de artistieke waarde. Niet de entertainmentwaarde. Wat overigens niet wil zeggen dat er in soaps niks artistiek zit. Integendeel: meer dan in sommige films. Om even de provoceren: het scenario van Jurassic Park is even makkelijk uit iemands mouw te schudden dan een verhaallijn in Thuis. Op entertainmentwaarde scoren beiden dus even hoog. Ik wil echter beweren dat de regisseur, Spiegberg, juist door de inbreng van tonnen artistieke waarde, de film Jurassic Park naar een topniveau brengt.

Een film maken vereist nogal wat vakkennis. Misschien is het daarom aannemelijk om ook te beweren dat films beoordelen op de kritische manier die ze verdienen, dient te gebeuren door iemand die er ook iets van kent. Dat is, besef ik, een controversiële uitspraak. Er zijn ook onmiddellijk argumenten beschikbaar om het tegendeel te beweren. Toch wil ik even aandacht schenken aan mijn bewering. Het toeval wil ik dat ik namelijk nogal veel recensies lees van zogenaamde professionals en daar ongelooflijk veel van bijleer. Bijvoorbeeld, om maar iets te noemen, dat Lars von Trier in zijn meest recente film, Melancholia, op een bijzonder elegante en onopvallende manier de 180 gradenregel overtreedt waardoor die gevestigde waarde in Hollywood op de helling komt te staan. Is dat belangrijk? Op het eerste zicht is het inderdaad redelijk banaal en gaat het zeker de beoordeling van een film niet beïnvloeden. Toch heeft Lars von Trier hier kritiek op Hollywood gegeven en  ik zou het bijzonder triest vinden, mocht geen enkele filmcriticus dat opgemerkt hebben. Filmmakers communiceren met hun film op allerlei manieren omdat ze het medium vanbinnen en vanbuiten kennen. Ze leggen hun ziel bloot, proberen een mooie film te maken. In het beste geval is hun ambitie om een meesterwerk te creëren, om kunst te produceren. Als entertainment dan het enige criterium is, lijkt me dat bijzonder flets.

De entertainmentwaarde alleen is me ook te relativistisch, te subjectief. Als je als topchef te maken hebt met een recensent die alleen spaghetti lust, dan hoop ik stiekem toch dat het lekker zijn van het gerecht niet het enige criterium is. Dat de recensent ook zegt van: “Ik lust het niet, maar ik zie dat je er iets van kunt.”  Omgekeerd hoop ik ook dat diezelfde topchef niet de hoogste punten krijgt van de recensent als die spaghetti maakt, iets wat toevallig de beoordelaar zijn lievelingsgerecht is. Zo vind ik zelf de Harry Potter boeken (en films) geweldig, maar ik besef ook het geen Literatuur is met de grote L. Zo ben ik zelf al fan geweest van talloze films die door critici altijd weer de grond worden ingeboord.

Zijn alle serieuze critici die lang gestudeerd hebben dan cultuursnobs? Moeten ze dat zelfs zijn? Mijn antwoord zal u verrassen: critici zijn inderdaad cultuursnobs en ja, dat is zelfs hun taak. Ik zal u proberen uit te leggen waarom ik dat vind.

Een goede criticus doet voor mij twee zaken: mij informeren en mij onderwijzen. (Mij zaken bijbrengen die ik niet wist) Daarbij is het vrij normaal dat critici minder aandacht besteden aan blockbusters. Immers, die kent iedereen, die gaat iedereen zien en daar hebben we in principe geen informatie over nodig. Als we toch eens een recensie opzoeken van een film die we sowieso al uitstekend vinden, verwachten we een kritische stem. Iemand die ons buikgevoel van waarom we het goed vinden precies onder woorden brengt op een unieke manier of die juist een alternatieve hypothese poneert zodat we onze eigen mening daaraan kunnen toetsen er iets van kunnen bijleren.
Belangrijker vind ik echter de functie van de recensent inzake kleinere films. Hij/zij informeert ons: kijk, die film bestaat en is het bekijken waard! Hij/zij zegt waarom. Kleinere film, vaak films die het accent meer op het artistieke leggen en de entertainmentwaarde volledig uit het oog verliezen (wat ook niet goed is, volgens mij) verdienen naar mijn mening ook de aandacht van de criticus. Het is daarom dat de recensent een snob is: hij kijkt op een andere manier naar film en heeft systematisch aandacht voor films die bij door allerlei oorzaken minder onder de aandacht komen. Zijn/haar taak is immers die onderbelichtte films meer in de vitrine te zetten.

Ik persoonlijk heb een zwak voor films die alleen op dvd uitkomen en nooit in de cinéma zijn verschenen. Ik heb ook een zwak voor ingewikkelde films. Het soort dat mijn ouders na een kwartier afzetten omdat ze niet kunnen volgen. Ik hou van een ingewikkeld scenario met een teveel personages, vooral als het ook nog eens mijn ziel raakt. Ben ik nu een snob?  Ik gebruik recensenten als een selectiegids. Ik word bijvoorbeeld ook verwittigd als een film met een zeer goedkope en banale titel als Knocked Up een klein  kunstwerkje blijkt te zijn in zijn genre, zonder pipi en kaka-humor. Logisch dus dat mensen verbaasd opkijken als een criticus een populaire film in zijn lijstje zet met een hoog entertainmentgehalte. Hoe goed die film ook mag zijn, mensen verwachten van de criticus een meer gesofisticeerde smaak. Mensen verwachten films waarvan ze nog nooit gehoord hebben. Ze willen bijleren. Dan doen ze niet als men zegt dat X-Men 1 en 2 goede films zijn. Ze zijn niet onder de indruk als men zegt dat bicentennial man een ontroerende film is. Dat wisten ze al. Vertel eens iets nieuws.

Nu ik toch op dreef ben: Amélie Poulain is één van mijn lievelingsfilms. Ik vind het een door en door romantische film die alleen al door het kleurgebruik meer poëzie uitademt dan elke andere film in zijn genre. Het is een gevoelige film die erg visueel en kunstig in beeld is gebracht. Grappig, charmant, vrolijk en optimistisch. Ik word waarlijk blij als ik de film zie. Maar inderdaad: door en door artistieke waarde.  Voor iemand die op sensatie en entertainment belust is (even uit de tent lokken) gaat de film tergend traag. Sterker nog: de film gaat eigenlijk helemaal nergens over. Arty farty zegt u? Misschien wel. Als we dan toch helemaal subjectief worden: ik vind Audrey Tautou een prachtvrouw en Angelina Jolie een lege doos met te dikke lippen.

Mijn argumenten zijn bij deze bijna op. Ik wil me op voorhand al excuseren voor het feit dat ik niet erg coherent overkom en dat ik met mijn alinea’s alle kanten opzwier. Ik ben het absoluut niet gewoon om mijn mening te verkondigen. Ik wil nogmaals bedrukken dat ik veel respect voor uw site en uw persoon heb. Als ik u ergens gekwetst heb of zelfs maar onnodig heb opgewonden, dan spijt me dat ten zeerste. Het liefste zou ik hebben dat u met mij in een intellectueel uitdagende discussie treedt, want over smaken en kleuren moet men discussiëren. Ik daag u uit om al mijn argumenten onderuit te halen en te bewijzen dat entertainment het hoogste goed is om na te streven in films. Daar zijn tenslotte waarlijk argumenten voor te vinden. Op de muur van het Paleis binnenin staat in grote letters “Theater moet niets behalve boeien.” Dat geldt zeker ook voor film. Als een film niet boeit, blijft er niets over. Pleiten voor entertainment met hoofdletter E, in plaats van Kunst met een grote K?  Ik blijf desondanks argumenteren dat de reden waarom iets boeit vaak schuilt in het artistieke. Dat is volgens mij de reden waarom u voor film kiest en niet voor games of voor televisie. (Alle drie immers mediums die audiovisueel zijn)

Ik dank bij voorbaat voor het lezen van deze mail.

Vriendelijke en enthousiaste groeten

Alexander