FILM
Straight Time uit 1978 is wel bekend in cultmiddens, met dank aan Quentin Tarantino die deze film uit 1978 aanhaalde als één van zijn grootste inspiraties, toch blijft het raden waarom deze titel nooit in het lijstje staat van de allerbeste films uit de jaren '70. Het is een film van ruim twee uur die door zijn perfectie zo aan je voorbij raast, waarin Dustin Hoffman met verve onderstreept dat hij alle rollen aankan, van onopvallend onderdeurtje tot meedogenloze bandiet.




Hoffman speelt Max Dembo, die na een gevangenisstraf van zes jaar voor diefstal voorwaardelijk vrijgelaten wordt. De man wil wel het rechte pad op, maar er is niemand die buiten op hem wacht. Zijn vrienden die nog overgebleven zijn zitten zelf tot in hun oren in de misdaad zoals Willy, een perfect gecaste Gary Busey. En dat weet ook zijn reclasseringsambtenaar Earl Frank (een zoals altijd fantastische M. Emmet Walsh, die hier weer volop de kansen krijgt om het varken uit te hangen) die hem nauw in het oog houdt en hem het liefst van al opnieuw achter de tralies wil zien. Een man moet nu eenmaal zijn job doen. Dembo probeert het geluk toch te zoeken, en dat denkt hij gevonden te hebben in Jenny Mercer (Theresa Russell), een medewerkster van een uitzendbureau die hij ontmoet terwijl hij een baan zoekt. Voor één keer lijkt het geluk aan zijn kant te staan, hij krijgt een klusje in een lawaaierige conservenfabriek en hij slaagt er zelfs in om de knappe Jenny mee te krijgen voor een etentje.




Aanvankelijk wilde Dustin Hoffman de film regisseren, maar dat lukte niet echt. Zijn enige werk als regisseur kwam pas in 2012 met het eerder lauw onthaalde Quartet. Het echte regiewerk van Straight Time kwam van Ulu Grosbard, die Dustin Hoffman de roman No Beast So Fierce van Edward Bunker gaf om te lezen. Hoffmann raakte erdoor gefascineerd en vond dat hier een film in zat. Bunker was een gedetineerde die zijn memoires schreef terwijl hij in de gevangenis zat. Hoffman bezocht hem verschillende keren om zo meer grip te krijgen op zijn personage. Voor Bunker werd dit een meevallertje, want doordat hij hiermee in een positief daglicht stond, kon hij ook rekenen op een vervroegde vrijlating. Zijn personage was meermaals een voorbeeld in Hollywood, want ook Quentin Tarantino - die nooit zijn bewondering voor Straight Time onder stoelen of banken stak - liet Robert De Niro - wiens personage ook net uit de gevangenis komt - naar deze film kijken voor het maken van Jackie Brown.




Ook Michael Mann was bij de film betrokken. Toen was hij nog iemand die volop achter de schermen van Hollywood stond en voor Straight Time meewerkte als technisch adviseur, maar ook een van de drie schrijvers was die meehielp aan het schrijven van het script. Mann bezocht eveneens Edward Bunker meermaals in de Folsom-gevangenis, en hij werd later het referentiepunt voor het personage van Neil McCauley (alweer Robert De Niro) in Michael Mann’s Heat uit 1995. Straight Time is in alle aspecten een naadloze, ongelooflijk spannende film met karakterkoppen die je in zo wat iedere kwalitatieve '70’s film tegenkwam, van de onvolprezen M. Emmet Walsh tot Harry Dean Stanton. De cinematografie van Owen Roizman, die voor The French Connection, The Exorcist, Network en later voor Tootsie (alweer met Hoffman) met Oscarbeeldjes gelauwerd zou worden, is nagenoeg perfect.

BEELD EN GELUID
Warner Archive is al jaren bij de Blu-rayverzamelaars een huis van vertrouwen. Sinds kort kun je de releases in de UK vinden. Die zijn sowieso steeds regiovrij, maar toch een pak goedkoper. De transfer is in alle opzichten geslaagd met heerlijke '70's-kleuren en zonder één seconde iets wat lijkt op een foutje. De geluidsband is een Engelse DTS-HD MA 2.0 die voorzien is van Engelse ondertiteling.




EXTRA'S
Zoals zo vaak bij Warner Archive zijn de bonusfilmpjes niet veel soeps. Op deze disk vind je een trailer, en een audiocommentaar van Dustin Hoffman en Ulu Grosbard. Tenslotte is er nog Straight Time: He Wrote It For Christmas, wat een korte featurette uit de oude doos is.

CONCLUSIE
Ook al werd Straight Time gedraaid op het einde van de jaren '70, ademt de film de sfeer uit van de grote meesterwerken die in het begin van dit decennium zijn gemaakt. Op alle vlakken een must.