FILMS
Bridget Jones is uitgegroeid van een fictief figuur uit de pen van schrijfster Helen Fielding tot zowaar een rolmodel voor de 21ste eeuw, in het bijzonder voor vrouwen rond de dertig die nog niet aan een lief zijn geraakt. Deze mooie verzamelbox voor de feestdagen, in een slipcase met daarin een digistack, allemaal in de vorm van een dagboek, is een samenraapsel van de reeds eerder verschenen Bridget Jones's Diary en zijn overmijdelijke sequel, Bridget Jones: The Edge Of Reason. Waarschijnlijk omdat het nu éénmaal de tijd van het jaar is, doet Universal er nog een bonusdisc met extra features bij. Even recapituleren waar het nu weer overal om ging:

Bridget Jones's Diary
Met nieuwjaar vóór haar 33e verjaardag besluit Bridget Jones (Renée Zellweger) het roer van haar leven volledig om te gooien, want ze is bang dat, als ze nu geen werk maakt van het zoeken naar een geschikte man, ze gedoemd zal blijven om als eenzame vrijgezel haar dagen te moeten slijten. De laatste confrontatie op het kerstfeestje van haar moeder, met de anders niet in haar geïnteresseerde familieleden die als nieuwsgierige horzels rondom haar flaneren om te vragen of ze al eindelijk een vriendje heeft, waren er te veel aan. Om de ramp compleet te maken probeerde haar moeder haar nog te koppelen aan Mark Darcy (Colin Firth), een succesvolle advocaat met een voorliefde voor kitcherige pull-overs aan wie ze nog een jeugdtrauma heeft overgehouden omdat ze als kleuter nog in haar blootje door zijn zwembad is gelopen. Bridget is niet bijzonder aantrekkelijk, rookt, drinkt en heeft serieus te kampen met overgewicht, maar gewapend met haar goede voornemens trekt ze ten strijde tegen de rest van de wereld. Met haar gewaagde maar compleet smakeloze outfits trekt ze de aandacht van haar baas Daniel Cleaver (Hugh Grant, of wie anders), een rokkenjager met een bijzonder negatieve reputatie. Bridget beleeft met hem de tijd van haar leven, maar komt er al snel achter dat hij haar fenomenaal bedriegt. Dan staat plots Mark Darcy weer in haar leven, en ze bekennen dat ze het toch wel goed met elkaar kunnen vinden, eens ze over enkele oppervlakkige bijkomstigheden zoals lelijke dassen heen kijken. Mark koestert echter nog een diepe haat tegen Daniel, en wanneer op Bridgets verjaardagsfeest plots beide heren aan de deur staan, ontaardt dit in een legendarische knokpartij.



De intussen beroemde boeken van Helen Fielding moesten een statement zijn voor de generaties ongetrouwde vrouwelijke dertigers, die inderdaad bleken te bestaan, om niet bij de pakken te blijven zitten. De feministische boodschap is echter in de film grotendeels verwaterd, en Bridget Jones's Diary is een conventionele romantische chick flick geworden, maar dan wel één met bijzonder aanstekelijke dialogen, pagina's lange droge Britse humor en een schitterende cast, waar bij je vanaf het begin weet dat Grant niet en Firth wél de ware voor Bridget is, maar toch nog tot vlak voor het einde er onduidelijkheid blijft over Bridgets uiteindelijke keuze. We kunnen er niet omheen dat deze rol psychisch, maar vooral fysiek, enorm veel heeft gevergd van hoofdactrice Renée Zellweger, die haar mannequin-taille heeft moeten inruilen voor een maatje meer middels een dieet van meeneemchinees, vettige frituursnacks en sausjes van een bedenkelijke afkomst. Renée Zellweger leeft zich dan ook totaal in de rol in, waardoor ze meermaals bejubeld werd als dé ideale voorstelling van de Jones die Helen Fielding voor ogen moet hebben gehad. Ze had overigens al bedankt voor een sequel: de lichamelijke beproeving om overtollige kilo's aan te kweken en die er vervolgens weer te laten afgaan, wenste Zellweger volgens de gespecialiseerde pers geen tweede keer meer te ondergaan, dank u. Desondanks kroop het bloed waar het niet gaan kon, en volgde drie jaar later de sequel toch. Maar daarover verderop meer.

Hoe dan ook, tussen het koren van de romantische comedy's zit er enorm veel kaf, maar door de Britse inslag, die deze film erg vergelijkbaar maakt met die andere twee Hugh Grant-successen, Four Weddings And A Funeral en Notting Hill verzandt de film tenminste niet in de maar al te vaak voorkomende absurde (sommige mensen menen "grappige") situaties, maar blijft het geheel zeer herkenbaar en menselijk. De nevenplots, zoals Bridgets moeder die een mid-life crisis doormaakt en haar lieve, trouwe man inruilt voor een gebruind zonnebanktype dat een teleshoppingprogramma presenteert, zijn goed uitgewerkt, maar redelijk voorspelbaar - alhoewel we het ons niet kunnen voorstellen dat een trouwe echtgenote, zelfs in de mid-life crisis, haar man zou laten staan voor Jo Met De Banjo. Merk overigens ook de markante bijrol op van schrijver Salman Rushdie als zichzelf.

De film is gemakkelijk een 8 waard, maar toch krijgt deze maar een 7. En ik weet dat we een héél oude koe uit de gracht gaan halen, maar toch: deze versie is op één welbepaald ogenblik overdubd omdat het woord "cunt" voor de BBFC te zwaar was, en werd vervangen door "cow". Dit is in die zin absurd omdat het in de rest van de film zowat honderd keer meer profaniteiten regent (één van de nevenpersonages vloekt zelfs non-stop) waardoor deze beslissing zéér arbitrair is, en dit absoluut irrelevant is in de toekenning van een leeftijdscertificaat. Vreemd genoeg kan je de originele "cunt" nog horen in de audiocommentaar, wat de ingreep helemaal onverklaarbaar maakt. We weten dat dit een belachelijk detail is, maar vandaag is het dit, morgen een head-butt uit The Matrix en overmorgen knippen ze alles weg wat in de ogen van de censors aanstotelijk is. Bij releases als The Mummy Returns en The Matrix werd dit elegant opgelost door aparte versies voor de UK en voor de rest van Europa uit te brengen - wat de idiote Britse censors beslissen gaat ons per slot van rekening niet aan. Wat deze release betreft zijn ze een stap te ver gegaan, en wie de ongecensureerde versie wil, moet uitwijken naar regio 1. Wij kunnen daar maar één standpunt tegen innemen: Een cut of substitutie in een film, hoe klein ook, is een aanslag op de artistieke vrijheid van de kunstenaar. Wat zouden de critici zeggen als de Taliban morgen besluit een baard op de Mona Lisa te schilderen? Waarom schreeuwt iedereen moord en brand bij het vernietigen van de Boeddha-beelden van Bamiyan? Het wordt tijd dat instellingen als de BBFC, die bevolkt worden door censors die het éne onverwerkt jeugdtrauma na het andere uitwerken op een argeloos publiek, definitief wordt afgeschaft. Wij kunnen alleen ons hoofd buigen in plaatsvervangende schaamte en een punt aftrekken.



Bridget Jones 2: The Edge Of Reason
Zoek dekking, want Bridget Jones (Renée Zellweger) is back! Het mollige, manisch depressieve schaapje dat in Bridget Jones's Diary na haar dertigste nog wanhopig op zoek was naar een leuke man, heeft na veel omzwervingen - denkt ze toch - de ideale match gevonden in de ietwat saaie maar zeer presentabele mensenrechtenadvocaat Mark Darcy (Colin Firth). Terwijl mammie (Gemma Jones) en pappie (Jim Broadbent) Jones in de achtergrond de huwelijksklokken al horen luiden, omdat een relatie van acht weken (!) voor Bridget een absoluut record is, beginnen de twee tortelduifjes zich voor het eerst te ergeren aan elkaars kleine kantjes. Bridget maakt zich genant belachelijk op een belangrijk galabal met het soort advocaten dat vindt dat armoede de schuld is van de armen zelf, bij een als romantisch uitje bedoelde skitrip loopt heel Oostenrijk blijkbaar ook vol met Marks collega's, en als klap op de vuurpijl verdenkt Bridget Mark ervan een affaire te hebben met zijn stagiaire, Rebecca (Jacinda Barrett). Enfin, ons Bridget gaat weer eens serieus over de rooie, zet Darcy aan de deur en stort zich als een wanhopige opnieuw op de sigaretten en de ijskreem. En alsof een mens in één keer nog niet genoeg misère op de hals kan halen, moet Bridget ook nog eens met de gladde rokkenjager Daniel Cleaver (Hugh Grant) op reportage naar Thailand; een reisje dat haar nog lang zal heugen.

Same Bridget. Brand new diary.

Of was de tagline toch beter geweest "Brand new director. Same lame jokes"? Eerlijk gezegd hielden we ons hart vast toen deze sequel van de veelbesproken roman van Helen Fielding werd aangekondigd, maar de schade blijkt achteraf nogal mee te vallen. Bridget Jones 2: The Edge Of Reason teert - zoals te voorspellen was - grotendeels op dezelfde grappen en situaties als de eerste film: Renée Zellweger incarneert de van oorsprong fictieve columniste Bridget Jones, die zowaar het rolmodel moet vormen van alle vrouwen boven de 30 die er níet uitzien als Ann Ceurvels. Met de belevenissen van Bridget uit haar eerste dagboek, waarbij ze heen en weer wordt geslingerd tussen de gladde charmeur Daniel Cleaver en de oersaaie droogstoppel Mark Darcy, konden veel vrouwen zich blijkbaar identificeren, alhoewel mijn respect voor het zwakke geslacht beneden niveau zou zijn als ik ook maar zou durven te stellen dat een lelijk eendje uit pure wanhoop zo klutzy is als Bridget. Ook in haar tweede dagboek zien we hoe Bridget haar dikke kont voor de nationale televisie voor een groothoeklens houdt, hoe Daniel Cleaver in zijn onverzadigbare sekshonger soms eens voor een verrassing komt te staan aangaande het geslacht van zijn scharrel-van-de-dag, hoe Mark Darcy nog altijd de doodstraf zou verdienen als het dragen van sjofele pull-overs strafbaar zou zijn, en hoe de twee heren op hoogst onbeschaafde manier kiezen voor een potje knokken en plein public; ik denk niet dat ik de plot verraad als ik ook nog eens stel dat if anything, de apotheose van de eerste film nog eens wordt herhaald. Na veel trekken en duwen werd Renée Zellweger nog eens bereid gevonden om na de obligate vermageringskuur na de eerste film opnieuw in de huid van Bridget te kruipen; een aparte clausule in haar contract, waarin ze nog eens een extra bonus zou ontvangen per kilo die ze zou bijkomen, zal ongetwijfeld haar beslissing hebben beïnvloed. Alhoewel het karakter van Bridget Jones een zeker rolmodel moet uitstralen, wordt Zellweger in sommige scènes in de tweede film toch meer een karikaturaal typetje dat haar voorspelbaar nummertje komt afdraaien. Zo zie je als kijker op voorhand de rampen aankomen die logisch volgen uit het feit dat Bridget gelogen heeft over haar voorgaande - niet bestaande - ski-ervaring. Er dient wel gezegd te worden dat in Hollywood dit soort van komische vrouwenrollen, in tegenstelling tot in Groot-Brittanië, nog steeds niet als geheel vol wordt aanschouwd, en Helen Fielding met haar Bridget Jones-creatie zeker wat dat betreft krediet verdient.



De film straalt overigens nog meer Britse flair van de goede soort uit door de combinatie van een uitstekend stel Britse acteurs (Broadbent, Jones, Firth, Grant) te combineren met Londen op zijn meest idyllisch. Regisseur Beeban Kidron weet bovendien enkele mooie staaltjes camerawerk af te leveren, zoals een bijzonder knappe pan-beweging wanneer er wordt uitgezoomd van bij Bridget die net Mark heeft gedumpt, waarbij verschillende ramen in de straten van Londen oplichten met daarachter gelukkige koppeltjes. De een formele verklaring van Universal die bij de oorspronkelijke release zat, waarbij ze zich op voorhand excuseerden voor de inhoud van de film omdat een groot deel ervan zich in Thailand afspeelt, in net de streek die eind 2004 getroffen werd door de immers wereldberoemd geworden tsunami, is verdwenen. Afgezien van de nogal karikaturale manier waarop het Thaise vakantieoord wordt afgeschilderd - compleet met het voor Cleaver o zo begeerde sekstoerisme - en de plechtige belofte dat de filmmaatschappij een deel geld heeft geschonken aan het getroffen gebied, zal hopelijk iedereen met een beetje verstand zich toch realiseren dat de opnames reeds uit 2003 dateren, en als je je voor elke potentiële natuurramp op voorhand moet indekken, je beter géén films meer maakt. Dit alles in het achterhoofd houdend moeten we toch stellen dat een deel van de magie die de eerste film zo deed uitsteken boven de gemiddelde romantische komedie-prut, ons geen tweede keer kon bekoren. Laten we het erop houden dat Bridget Jones 2 bekijkbaar is, wat meer is dan we bij het idee van een sequel hadden durven dromen. Maar zeker nu op het einde van deze film alles netjes in de plooi valt - wat bij een film in dit genre eigenlijk hoort - hopen we dat Helen Fielding nu eens elders haar boontjes te week legt, en dat niemand op het onzalige idee komt om een derde deel te maken. Of Renée Zellweger zal gedoemd worden om tot haar zestigste Bridget Jones te spelen, en dat wensen we iemand met haar talenten niet toe.



BEELD EN GELUID
Zoals de meeste Universal-releases zijn de technische specificaties van deze discs voortreffelijk. Het beeld van de eerste film, op origineel 2.35:1-formaat is zeer scherp - met zelfs soms een beetje de neiging naar edge enhancement, heeft stabiele kleuren en vertoont nergens ook maar het minste spoortje van foutjes of artefacts. De layer change is bijna niet merkbaar. Het Engelse 5.1-geluid is maar aan de gewone kant, ook omdat de film het niet moet hebben van geluidseffecten, behalve dan Hugh Grant die in zijn sportwagen voorbijknalt. De surroundeffecten worden dus slechts minimaal gebruikt, wat niet wegneemt dat muziek en dialoog erg goed in balans met elkaar zijn, zoals het hoort. Soms is het wel vervelend dat de ondertitels bovenaan de pagina worden geplaatst, om niet te interfereren met de schrijfsels uit Bridgets dagboek, die van tijd tot tijd over het scherm heen worden geschreven. Ten opzichte van de eerder besproken Australische versie zijn de Franse, Italiaanse en Spaanse audiotracks verdwenen, en hebben deze plaats gemaakt voor een vijftiental nieuwe ondertitelingssporen.

Ook de tweede film krijgt een anamorfische transfer op formaat 2.40:1 mee. Eerlijk gezegd moeten we toegeven dat we niet overdonderd zijn door de beeldkwaliteit. In veel van de scènes, zoals het advocatenfeest of de opnames in de boeddhistische tempel in Thailand, ontbreekt er enerzijds detail, en is er anderzijds flink wat aliasing te zien. Ander scènes, zoals die waarin Bridget de bedelende Mark aan haar deur uiteindelijk binnenlaat, heeft een softe uitstraling, waarbij de kleuren niet echt vibrant kunnen genoemd worden, en er flink wat ruis aanwezig is. De goede geluidstrack maakt echter veel goed. Zelfs voor een dialoog-gedreven film als Bridget Jones 2, worden de surrounds optimaal benut, vooral in scènes met Bridgets vrolijke ski-ongelukjes en de scènes in de Thaise gevangenis. De obligate regenscène klinkt heerlijk ambient, en alhoewel het subwoofergebruik minimaal is, klinkt de al even obligate knokpartij tussen Cleaver en Darcy redelijk impressionant. De soundtrack bestaat ditmaal voornamelijk uit afschuwelijke nineties-covers, waaronder Jamelia die van Stop van Sam Brown een karikatuur maakt, Mary J. Blige die zowat de slechtste cover aller tijden van Elton Johns Sorry Seems To Be the Hardest Word neerzet, en de één of andere idioot die het wel een verstandig idee vond om Jamie Cullum een versie van Everlasting Love te laten brengen. En om het nog wat erger te maken worden ook enkele namaak-muziekprodukten zoals Robbie Williams en Beyoncé Knowles toegevoegd. Als dat uw ding niet is (zoals bij mij het geval is), af en toe de oren dichthouden. We zullen mild zijn en de bijzonder slechte keuze van songs niet in mindering brengen in de score voor het geluid, en ons focusen op de technische kwaliteit van de soundtrack. Anders zaten we namelijk met een nul die we moesten verantwoorden.



EXTRA'S
De twee eerste discs van deze release bevatten dezelfde extra's die al op de eerste installment te vinden waren. Wat een constante op beide films is, zijn de slechte geanimeerde menu's: zowel op de eerste als op de tweede disc zijn die uiterst langdradig, op disc 1 navigeren ze helemaal niet gemakkelijk en op disc 2 ontwikkelt zich een zinloze bewegende fotomontage met portretten van de drie hoofdacteurs, waar maar geen einde aan schijnt te komen. Uiteindelijk vinden we daar dan bij de extra's drie secties, Bridget Jones, Daniel Cleaver en Mark Darcy.

De extra's op disc 1 zijn geen van allemaal Nederlands ondertiteld, wel gelukkig in het Engels. De DVD bevat vreemd genoeg géén theatrical of andere trailer, wel een bijna tien minuten durende klassieke making of promo-featurette, en een commentaartrack van regisseur Sharon Maguire. Bridget Jones is ontstaan als een columniste die enkel in het brein van Helen Fielding bestond maar toch regelmatig originele stukjes aan de krant bezorgde. Om die hype nog wat aan te zwengelen zijn er stukjes van die originele columns toegevoegd aan de disc, maar we vinden dat deze de film zelf noch meer-, noch minderwaarde bieden. Anders is het gesteld met een reeks bijzonder mooi afgewerkte verwijderde scènes, met onder meer een vertederend jeugdfilmpje van Mark en Bridget als kleine kinderen - de fameuze in de film beschreven scène met het zwembadje, en een hilarische scène met Hugh Grant en Bridget Jones die in bed... naar TV aan het kijken zijn. De DVD bevat uit de rijke soundtrack nog twee videoclips, namelijk Killin' Kind van Shelby Lynne en het mooie Out Of Reach van Gabrielle. Voor het eerst in mijn leven ben ik tevens blij dat een bepaalde extra uiteindelijk *niet* op DVD is verschenen, en dan heb ik het over die onnozele clip van die al even onnozele ex Spice-girl Geri Halliwell met haar inferieure cover van It's Raining Men.

Disc twee dan. In Bridgets sectie vinden we eerst en vooral een audiocommentaartrack terug van regisseur Beeban Kidron, die vooral het verschil beklemtoont tussen de eerste film en haar film. In The mini break to Austria (4 min.) krijgen we een paar korte shots die op lokatie in Oostenrijk zijn geschoten, waaronder korte interviewfragmenten en beelden van op de set. De interessantste brok in deze sectie zijn nog de vier verwijderde scènes, samen goed voor 13 minuten, met onder meer een alternatieve openingsscène. In de sectie van Daniel Cleaver vinden we eerst en vooral A smooth guide to exotic Thailand (4 min.), qua concept ongeveer hetzelfde als de Oostenrijk-reportage, maar ditmaal in Thailand. Surprise surprise. In een andere featurette, The big fight (5 min.), vernemen we of Hugh Grant en Colin Firth elkaar in werkelijkheid ook naar het leven staan. Wat dacht U zelf? Ook daar geen verrassingen. Cleavers sectie sluit af met de Who's your man! Quiz, een gedrocht dat zo uit de Flair kon geknipt kon zijn, duidelijk gericht op het vrouwelijk publiek, die aan de hand van enkele antwoorden op multiple choice-vragen te weten komen wie hun ideale man is, Mark Darcy of Daniel Cleaver. Er is ook een mogelijkheid om deze vragen tijdens de film te laten stellen, die daar dan een twintigtal keer voor onderbroken wordt. Een gimmick, meer niet. Mark Darcy's sectie dan bevat eerst en vooral een korte featurette Mark and Bridget: Forever? (5 min.), ook al in dezelfde stijl van de voorgaande featurettes. Bij de volgende, apart geplaatste verwijderde scène, Bridget Jones interviews Colin Firth, hoort een anekdote. In het boek dat Helen Fielding schreef als sequel op Bridget Jones's Diary kwam er een scène in voor waarin Bridget als reportster de acteur Colin Firth moest gaan interviewen. Dit stelde uiteraard enkele praktische problemen, aangezien Mark Darcy in de film net door Firth vertolkt wordt. Na veel heen-en-weeroverleg werd de scène uiteindelijk geschrapt uit de definitieve cut, maar ze is wél, op verzoek van de vele fans, geschoten. Hoe ze het castingprobleem hebben opgevangen, moet U zelf maar zien. Tot slot worden ook nog eens de speciale effecten bij de hierboven reeds uitgebreid beschreven Lonely London-scène (3 min.) toegelicht door visual effects-producent Alex Hope.
In een aparte sectie vinden we dan nog cross-promotionele trailers voor Wimbledon en Meet the Fockers.

Op disc 3 bevinden zich dan - en dat zou U dan moeten overhalen om uw oude versies in te ruilen voor deze book collection - een reeks nieuwe extra's, gepresenteerd als een potje bladeren in haar dagboek vol knipsels. De eerste bijdrage is een 22 minuten durende documentaire Bridget Jones, Cultural Icon? waarin wordt nagegaan of het fictieve karakter voor Britse vrouwen werkelijk een rolmodel is waar ze zich aan spiegelen, en dan in het bijzonder in de edele kunst van het daten. Beeban Kidron, regisseur van de tweede film, toont ons in een volgende sectie nog 3 verwijderde scènes uit de tweede film, waarin onder meer de vriendenkring van Mark en Bridget en Bridgets ouders meer in de schijnwerper komen. Met Bridget's Big Night (17 min.) krijgen we een luchtige featurette over de première van de tweede film op Leicester Square voorgeschoteld, een m'as-tu vu rode loper-evenement, World Tour Of The Premieres is daarentegen een fotomontage op muziek van slechts één minuutje. Laatste featurette is een interactieve kaart van Londen. Hier kan je navigeren naar het appartement van Bridget, waar je een zelf samenstelbare "Pop Surprise Juke-box" vindt met de liedjes (én beeldfragmenten) uit de films, alsook een fotoalbum "What's Good To Wear" met Bridget's meest exuberante en vooral beter niét te imiteren uitspattingen op garderobegebied. Op Tower Bridge vinden we twee fotogallerijen (één per film) en wat historische informatie over Tower Bridge zelf. In The Wine Bar krijgt U wat informatie over diverse soorten wijn, maar inhoudelijk overstijgt de informatie nog niet eens een beginnerscursus. Bridget's kantoor bevat een kleine quiz, waarbij je de juiste quote bij de juiste acteur moet plaatsen. De grand tour van Londen eindigt uiteraard in Hyde Park, waarover je, net als Tower Bridge, wat historische randinformatie krijgt. Wat ons tegensteekt is dat ook op deze derde disc de navigatie redelijk stug is.

CONCLUSIE
Deze Bridget Jones's Diaries is een mooi alternatief voor de twee losse releases, met bovenop nog wat extra bonusmateriaal. De transfers van de films zijn gelijk aan de losse releases, alhoewel er enkele anderstalige dubbings zijn afgestript, en van het extra bonusmateriaal zijn eigenlijk alleen de documentaire Bridget Jones: Cultural Icon? en Bridget's Big Night de moeite waard.