FILM
De artistieke renaissance waar fans van Woody Allen op hoopten na zijn tijdelijke verhuis naar Engeland, blijkt na drie films in het koninkrijk al een vervlogen droom. Als Cassandra's Dream immers één ding bevestigt, is het dat de Amerikaanse regisseur zoals wel vaker de voorbije twee decennia vooral doorslagjes maakt van zijn eerdere successen. Dat zou op zich nog geen probleem zijn, maar deze prent is zo'n ontzettend flauwe bedoening dat peppillen geen overbodige luxe zijn voor wie haar helemaal tot het einde wil uitkijken. Ter illustratie: in zelfs zijn slechtste films dringen doorgaans een handvol leuke vondsten, oneliners en karaktertrekjes door, maar Cassandra's Dream is één grote woestijn voor Woody Allens woordkunsten. Dat positioneert deze prent vlakbij het nadir van het oeuvre van de New Yorker, die wellicht niet toevallig na deze productie andere - Spaanse - horizonten opzocht.

Naar goede gewoonte wist de cineast wel een degelijke cast te verzamelen op basis van zijn nog min of meer intacte reputatie als een ideale regisseur voor acteurs. Bovenaan de sterrenlijst staan Ewan McGregor en Colin Farrell. Zij spelen twee broers - Ian en Terry - die graag hogerop willen in het leven en zich tot die tijd boven hun stand bluffen. Ian leent luxewagens om indruk te maken op knappe grieten en droomt van een carrière als hoteleigenaar in Amerika. Terry gokt op honden en speelt poker om genoeg geld te verzamelen voor een huis voor hem en zijn vriendin. Wanneer Terry op een slechte avond 90.000 pond verspeelt, moet hij de hulp inroepen van zijn rijke oom Howard (Tom Wilkinson). Die wil beide broers een financiële reddingsboei toegooien, op één voorwaarde: zij moeten een ex-collega uit de weg ruimen die met gevoelige informatie Howards bedrijven aan de rand van de afgrond kan brengen.
Welk drama daar ook uit had kunnen voortvloeien, Woody Allen doet er niks mee. Het duurt eeuwen voor hij de expositie achter de rug heeft, hij spendeert veel te veel tijd aan het getalm van de twee protagonisten en eenmaal zij besluiten de moord op bestelling uit te voeren, strompelt de prent naar een voorspelbaar, emotieloos einde. Structureel is Cassandra's Dream een wrak: de cineast breit veelal een aantal zinloze scènes aan elkaar om de prent op speelfilmlengte te krijgen maar haalt zo compleet het tempo uit de vertelling. Zijn scherpe pen is eveneens afgebot, want de dialogen die Allen hier aan zijn vertolkers voedert, balanceren vaak op het randje van het genante. Een andere regisseur zou dat gebrek aan kwaliteit in het script nog kunnen verdoezelen met visuele flair, maar Allen is niet het type cineast dat beelden boven woorden verkiest.

Opgezadeld met een ondermaats scenario, kunnen ook de acteurs het zinkende schip niet van de ondergang redden. Ewan McGregor worstelt voortdurend met hoe hij zijn personage vorm moet geven. Het gevolg is een karakter dat vlees noch vis is en daardoor de kijker nooit kan bekoren. Colin Farrell brengt het er beter vanaf, maar een gebrek aan evolutie nekt hem uiteindelijk. Tom Wilkinson geeft voor het eerst in tijden weinig meerwaarde aan een film. Sally Hawkins en Hayley Atwell vertolken de vriendinnen van de hoofdpersonages, maar krijgen van Allen geen scènes aangereikt om echt hun tanden in te zetten.

Dat alles maakt dat Cassandra's Dream emblematisch is voor Woody Allen in het nieuwe millennium: een rommeltje van halfslachtige ideeën dat voorborduurt op oude successen maar daar geen nieuwe spin aan kan, wil of durft geven. Het is zelfs angstaanjagend dat iemand die ooit briljante films afleverde op zijn oude dag de ene miskleun na de andere maakt, terwijl andere, nog oudere cineasten - Clint Eastwood, Sidney Lumet - net wel een tweede adem lijken te hebben gevonden. Misschien moet Woody Allen maar eens denken aan zijn pensioen. Hij zou er - op basis van Cassandra's Dream - niet alleen zichzelf maar ook zijn publiek een groot plezier mee doen.
BEELD EN GELUID
Beeld noch geluid zijn van de hoogste kwaliteit op deze dvd. De transfer oogt over het algemeen iets te donker, terwijl ook de hoeveelheid grain opvalt. Contrasten zijn oké, maar de scherpte fluctueert en de kleuren komen niet volledig tot hun recht. De soundtrack mag dan officieel vier kanalen tellen, in werkeljkheid worden vooral de frontspeakers aan het werk gezet. Dialogen worden degelijk door de boxen geleid, maar veel dynamiek is er niet te bespeuren, ook niet in de generisch muziek van Philip Glass.

EXTRA'S
De enige extra's zijn Trailers voor Cassandra's Dream en drie andere Allen-films.

CONCLUSIE
Cassandra's Dream is een van de slechtste films die Woody Allen ooit maakte. Een plot die niet overtuigt, dialogen die nimmer vuur vatten en slaapwandelende vertolkers maken de prent een lange, oncomfortabele zit. Beeld en geluid overtuigen evenmin. De bonussectie bevat louter trailers.