Parisien en economiestudent Xavier (Romain Dirus) meldt zich op aanraden van zijn vader bij een oude vriend voor een job op het Ministerie van Financiën. Hij krijgt er te horen dat de kennis van de Spaanse taal een voorwaarde is om aan de slag te gaan. Daarom besluit hij om een jaartje naar Barcelona te verkassen als Erasmus-student. Z’n vriendin Martine (Audrey Tautou) ziet hem niet graag vertrekken, maar Xavier beweert dat Barcelona niet zo ver is en dat ze hem regelmatig kan komen bezoeken. In de Catalaanse hoofdstad neemt hij aanvankelijk z’n intrek bij een stel dat hij op het vliegtuig heeft leren kennen, hij een hersenchirurg en zij, Anne-Sophie (Judith Godrèche), een naïeve en bloedmooie jonge echtgenote zonder veel om handen. Uiteindelijk vindt Xavier een kamer in een appartement waar een zestal Erasmus-studenten woont en dat hij L’Auberge Espagnole doopt wegens de vele nationaliteiten en talen van de medebewoners. Daar zal hij een jaar lang kennismaken met en genieten van de bonte Europese cultuur, een unieke ervaring die het hem na afloop moeilijk maakt om naar Parijs terug te keren.

 

 

L’Auberge Espagnole is een prettig gestoorde film over jonge mensen die in het buitenland – ver van hun eigen taal en cultuur – samen proberen te overleven. Ze hebben heimwee naar huis of ze lieten een vriend of vriendin achter met de belofte na hun studiejaar terug te keren om hun oude leventje voort te zetten, maar o.a. voor Xavier is het verblijf in Barcelona ook een volwassenwordingproces. Voor het eerst in zijn leven ziet hij een stuk van de wereld dat hem onbekend is, waar andere gewoonten en gebruiken heersen en waar de confrontatie met andere mentaliteiten en culturen voor een unieke ervaring zorgt. Na een teleurstellend bezoekje van zijn vriendin Martine en een verwijtend telefoontje omdat hij voor haar verjaardag niet naar huis is gekomen, verlegt hij zijn interesse naar Anne-Sophie met wie hij een overspelige relatie begint. Haar onschuld en haar onbeholpenheid trekken hem aan, zij is net zo verloren in deze vreemde omgeving als hijzelf, twee kwetsbare scheepjes op een grote oceaan.

 

 

Regisseur Cédric Klapisch die eerder al bewees dat hij een goed verteller is (Chacun Cherche Son Chat (1996) en Les Poupées Russes uit 2005), maakt van L’Auberge Espagnole een vermakelijke komedie met aantrekkelijke personages, spitse dialogen en heel veel humor. Twee uur lang houdt hij de toeschouwer probleemloos aan z’n stoel gekluisterd met bizarre voorvalletjes, puntige karaktertekeningen, amoureuze tussendoortjes, studentikoze grappen, openhartige ontboezemingen en vooral veel vriendschap en warmte tussen jongeren die op een anekdotische en chaotische manier met elkaar omgaan. L’Auberge Espagnole is een gemoedelijke Toren van Babel waar de verschillen en vooroordelen van Europeanen tegenover elkaar op een minzame en hartverwarmende manier worden uitgegomd zonder dat ook maar iemand z’n eigenheid moet opofferen. Dat ervaart de Engelse gast William (Kevin Bishop), het broertje van Wendy (Kelly Reilly), wanneer hij de Duitse medestudent Tobias (Barnaby Matschurat) voor schut zet met een pijnlijke imitatie van Adolf Hitler. Maar L’Auberge Espagnole is vooral ook een ode aan de verdraagzaamheid: het Waalse meisje Isabelle (Cécile de France) heeft bij haar acceptatie als nieuwe medestudent niet verteld dat ze lesbisch is. Als haar vriendinnetje op bezoek komt en met slaande deuren weer vertrekt, is het voor de rest duidelijk dat ze haar geaardheid bewust verzwegen heeft. Maar uiteindelijk legt iedereen er zich bij neer, van homofoob gedrag is geen sprake.

 

 

Romain Duris (De Battre Mon Coeur S’est Arrété, 2005) neemt de rol van hoofdpersonage Xavier voor zijn rekening, een eerder melancholische en stille jongen, een buitenstaander die zich in het studentenappartement goed in z’n vel voelt, die de dingen meer ondergaat dan dat hij ze stuurt en die z’n verbazing over de gebeurtenissen via een vrij verwarrend (maar grappig) commentaar aan de toeschouwer meedeelt. Xaviers leven is helemaal een beetje een warboel net zoals z’n omgang met vrouwen waarin hij een kei meent te zijn, wat de lesbische Isabelle hem vrij snel uit het hoofd praat. Audrey Tautou (als Martine) zal niemand ooit betrappen op een misser, maar in L’Auberge Espagnole is ze nauwelijks sympathiek en kan ze bijgevolg niet rekenen op het medeleven van de kijker. Judith Godrèche (Anne-Sophie) is het domme blondje in een rol die niet veel vuurwerk toelaat. Wél helemaal op dreef zijn Kelly Reilly (als Wendy) en Cécile de France (als de lesbische Isabelle). Het zijn twee stevige en uiterst grappige rollen die de band met de toeschouwer smeden, want elke scène waarin de dames hun opwachting maken is een pareltje.

L’Auberge Espagnole is een mooie film met vibrante en oververzadigde kleuren. De fragmenten in Parijs spelen zich af onder een bewolkte hemel, de opnamen in Barcelona stralen van het zonlicht. De eerder donkere opnamen in het studentenappartement worden gecompenseerd door felgekleurde details in het decor en in de kleding van de acteurs waardoor deze film bijna voortdurend een feest is voor het oog. Gelukkig is er geen sprake van beschadigingen of van andere ongerechtigheden die het kijkplezier bederven. De soundtrack is veelzijdig, met heel veel verschillende muziekfragmenten en subtiele achtergrondgeluiden die via de achterste kanalen door de kamer worden gestuurd. De DTS-track is iets ruimer dan de 5.1-geluidstrack, maar het verschil is eerder klein.

L’Auberge Espagnole is een prettige, grappige en onderhoudende film die het vooral bij een jong en opgeleid publiek goed zal doen en bij liefhebbers van Barcelona in het bijzonder. Het scenario is aantrekkelijk, het tempo is vlot en de personages zijn modern, eigentijds en cool. De fotografie is wondermooi, de montage gedurfd en de film blijft boeien tot de allerlaatste minuut.