Het zal voor Susan Murphy (Reese Witherspoon) nog een memorabele huwelijksdag worden. Ze wordt door een meteoriet geraakt en begint prompt daarna te groeien tot een huizenhoge reuzin. Zo'n enormiteit kan het leger niet laten lopen en dus wordt ze gevangengenomen door generaal W.R. Monger (Kiefer Sutherland), die haar opsluit met nog enkele gigantische wezens die in de loop van de geschiedenis brokken hebben gemaakt: het hagedisachtige wezen Missing Link (Will Arnett), de altijd op diabolische uitvindingen belust Doctor Cockroach (Hugh Laurie), de blauwe hersenloze blubber B.O.B. (Seth Rogen) en Insectosaurus, een radioactief gemuteerd rupsje dat nog tien keer groter is geworden dan Susan na kernproeven. In principe worden de vijf 'monsters' geacht om tot het einde hunner dagen in de cel weg te rotten; maar dan heeft de regering van Amerika plots een probleem. Er staat namelijk een gigantische killer robot op het aardoppervlak die het leger maar niet klein kan krijgen. De generaal belooft de monsters hun vrijheid indien ze de robot kunnen verslaan. Dat lukt, maar nadat ze vrij is gelaten komt Susan te weten dat haar verloofde Derek Dietl (Paul Rudd) tóch eigenlijk een slijmbal is. Bovendien zijn de problemen nog niet overgewaaid, want de alien die de robot heeft gestuurd, de boosaardige Gallaxhar (Rainn Wilson), is van plan de wereld te onderwerpen en de paar gelukkigen die hij niet zal doden als proefkonijn te gaan gebruiken voor zijn pijnlijke experimenten. Ai ai...

Alarm Phase Spock! Deze Dreamworks-film kan er zich tenminste op beroepen dat de makers niet te veel op populaire cultuurreferenties proberen te rekenen om een film af te leveren die inhoudelijk op zichzelf kan staan. Er hangt een vage zweem van Area 51-complottheorieën in het scenario, maar dat is het dan ook. Monsters Vs. Aliens is een door de bank genomen brave animatiefilm die misschien veel sciencefictionachtig geweld bevat - het type waarbij een gigantische robot Golden Gate Bridge in stukken schiet - en een paar melige grappen, zoals Bob die probeert een trilpudding te versieren die hij verkeerdelijk voor een vrouwelijk specimen van zijn soort aanziet, maar die eigenlijk weinig echt stuitend materiaal bevat dat de film ongeschikt zou maken voor kinderen. Wat absurdere scènes, zoals die waarin de president op Close Encounters Of The Third Kind-wijze syntesizer speelt voor de aliens en tot ieders verrassing Axel F. uit Beverly Hills Cop meespeelt, ze houden ook de interesse van de volwassenen levendig. Een echte sleeper hit als Kung Fu Panda is de film niet geworden, daarvoor zijn de personages te vrijblijvend, de intriges te doorzichtig, maar vooral de plot te steriel; de film is in de cinema's uitgebracht om nog maar eens een 3D-film op het publiek los te laten, wat tot gevolg heeft dat de vorm prevaleert op de inhoud. Ironisch genoeg bevat de disk geen 3D-versie van de film, maar wel van een afgeleid kortfilmpje, waarvoor er ook vier brilletjes bij zitten. Zelfs zonder de 3D-gimmick is Monsters Inc. een fijne CGI-animatieactiefilm; er is werk in het project gestopt en dat maakt dat de film technisch boven de concurrentie uitsteekt, alhoewel Pixar in vergelijking Mozart is en Dreamworks een ijverige student die net Mijn Eerste Pianoboek heeft gelezen, weliswaar met goed gevolg, maar op een virtuoze manier de gevoelens van de kijker bespelen is niet voor iedereen weggelegd.

BEELD EN GELUID
D'r kan sowieso niet veel fout gaan bij een CGI-animatiefilm. De kleuren zijn rijk en vibrant, het schaduwdetail is gefinetuned, alhoewel de openingsscène iets lichter had mogen zijn. D’r is op het scherm enorm veel te beleven: van de details op de instortende Golden Gate Bridge over het van kleur veranderende en rijk geschakeerde haar van Susan tot de kleurverschillen op de huid van Link en de bubbeltjes in Bobs blubber. De haartjes op Insectosaurus kunnen qua design, kleurverschillen en fijne textuur wedijveren met die van Sully uit Monsters Inc. Ook de gigantische robot heeft duidelijk gebruiksporen op zijn metalen omhulsel, wat het geheel zeker op groot scherm nog een beetje larger than life maakt. De Dolby TrueHD 5.1-track start nogal matig, alhoewel er zelfs details in zitten zoals het piepen van de deuren van het kerkje in de juiste richting, maar eens de poppen aan het dansen gaan en het geheime laboratorium van de monsters wordt geopenbaard, krijgen we een schoolvoorbeeld van sounddesign over ons heen. Het gaat er bij momenten weinig subtiel aan toe en scènes zoals die waarin het leger tracht om de robot van Gallaxhar klein te krijgen verzuipen in het geweld. Langs de andere kant zijn er echt geen dode momenten in de film: zelfs wanneer Susan op het dak van het benzinestation zit, kraakt het onder haar gewicht en horen we hoe het metaal ombuigt. Ook hier is het weer het oog voor detail dat de film boven de middelmaat laat uitstijgen.

 

EXTRA'S
De extra's op een Dreamworks-release zijn meestal maar een mager beestje en dat is hier helaas niet anders, zij het dat de Blu-ray iets rijkelijker bedeeld is dan zijn dvd-compagnon en zij het dat er beterschap inzit voor de Blu-rayliefhebbers. In een audiocommentaar horen we regisseurs Rob Letterman en Conrad Vernon met producente Lisa Stewart over het maken van de film keuvelen, maar deze inspanning wordt tenietgedaan door de Animators' Corner, een uitgebreide picture-in-picture-track waarin we fragmenten uit het tekenfilmlab zien, projectontwikkelingen, storyboards, interviews en veel meer. De track is een veel waardevollere aanvulling dan het in vergelijking magere commentaarspoor. Het derde onderdeel dat u synchroon met de film kan afspelen is een trivia track met niet altijd even interessante informatie, zeker niet voor de volwassen kijker.

In het kortfilmpje Bob's Big Break (13 min.) zien we Doctor Cockroach, Link en vooral Bob die trachten te ontsnappen aan de gevangenis. Het is een soort prequel van de film. Het filmpje is afgewerkt in zowel 2D als 3D, wat de aanwezigheid van vier anaglyfische brilletjes verantwoordt. Opdat u de brilletjes nog eens zou kunnen bovenhalen, is er nog het spelletjee Paddle ball in 3D voorzien. Het spel is niet goed te spelen met een afstandsbediening en lijkt ons eerder iets voor een platform als Nintendo Wii. In drie karaoke music party-nummers (5 min.) zien we Ginormica, B.O.B. en Roach en Link respectievelijk een stukje uit I Will Survive, More Than A Woman en Born To Be Wild zingen. De drie verwijderde scènes bevatten wat ruwe afgewerkte scènes die het uiteindelijk niet gehaald hebben (5 min.), waarvan één 3D-scène.

De "ernstigere" (nu ja) extra's volgen daarna. Eerst en vooral in de vorm van twee making-of-featurettes. In de eerste documentaire "Modern Monster Movie Making" (17 min.) krijgen we een rondleiding achter de schermen van de tekenfilmstudio, met interviews met cast en crew en natuurlijk een staaltje van de software waarmee de 3D-effecten worden gegenereerd. De documentaire "Tech of Monsters Vs. Aliens" (6 min.) boomt nog wat door over de technische moeilijkheden die er bij een 3D-versie ontstaan, zoals het amorfische karakter van B.O.B., maar eigenlijk zijn de beide docu's langgerekte reclamespots voor sommige merken computerhardware. Dan volgt de al bijna even traditionele Dreamworks Animation video jukebox waarin je een tiental muziekvideo's van andere Dreamworks-releases kan beluisteren, alhoewel het meer op een langgerekte indoctrinatiespot lijkt om u (opnieuw) naar de winkel te laten hollen om nog meer Dreamworks-titels in huis te halen.

CONCLUSIE
Monsters Vs. Aliens is niet de beste uit de Dreamworks-stal, maar staat garant voor een avondje licht verteerbare kolder. De extra's hebben een te hoog karaokegehalte.