DVDInfo.be - Besprekingen

:: BESPREKINGEN ::

D-WAR (BLU-RAY)

Bespreking door: Werner - Geplaatst op: 2010-04-11

FILM
Vijfhonderd jaar geleden streden op het slagveld in Korea twee grote slangen, Imoogi, om het recht om als draak ten hemel te stijgen. Daartoe hadden ze echter de één of andere toverspreuk van de jonge vrouw Narin (Hyojin Ban) nodig. De jonge ridder Haram (Hyun Jin Park), die zijn gevoelens voor haar niet meer kon verbergen, stierf liever samen met haar de verdrinkingsdood dan in de handen te vallen van de slechte slang Buraki.

Los Angeles, heden. Journalist Ethan Kendrick (Jason Behr) heeft in zijn jeugd een schub van een draak gezien en een redelijk seniele antiquair (Robert Forster) heeft hem verteld dat Ethan de reïncarnatie is van Haram. Ethan gaat op zoek naar een zekere Sarah Daniels (Amanda Brooks), die volgens hem de nieuwe Narin is. Sarah, te herkennen aan een tatoeage van een draak, zit in de psychiatrie, ten prooi aan waanideeën over een grootse ramp die de wereld te wachten staat. Ze krijgt nog gelijk ook: Buraki valt Los Angeles aan en richt er een schade aan waarover elke verzekeringsmaatschappij haar nek zou breken. Tegen de tijd dat het leger de grote middelen inzet, wordt Los Angeles overspoeld door uit de mist verschijnende Koreaanse troepen met in hun ruiterij monsters met raketwerpers en vuurspuwende draken. De Amerikaanse weermacht wordt zonder al te veel moeite stuk geblazen...

Een oorlog tussen draak en mens, die ons een Reign Of Fire-déjà-vu gaf, waarin de strijdkrachten van Buraki wel lijken op een hallucinatie van George Lucas, waardoor we er een Star Wars Episode I déjà-vu aan overhielden, wordt op het nippertje voorkomen door een vliegende monnik die ons een Crouching Tiger, Hidden Dragon-déjà-vu teruggaf. In het heden terroriseert een monster een binnenstad, waarbij we een Godzilla-déjà-vu krijgen en die heeft het gemunt op een jonge weerbare vrouw die dan ook nog eens Sarah heet, die "voor haar eigen bestwil" in een psychiatrische instelling is opgesloten, maar tegelijk de sleutel tot het verzet blijkt; onwillekeurig krijgen we hier een Terminator 2-déjà-vu. Na héél wat omzwervingen, onder meer naar een hypnotherapist die Sarah laat zweven en ons met een Exorcist-déjà-vu opzadelt, waarbij ze achtervolgd wordt door een reuzeslang die herinneringen oproept aan Harry Potter, waardoor we getrakteerd worden op een Harry Potter And The Chamber Of Secrets-déjà-vu, worden onze helden uiteindelijk toch overmeesterd en naar de Mordor-achtige hoofdverblijfplaats van Buraki gebracht, waarbij dan weer een Lord Of The Rings-déjà-vu zich aandient bij het zien van de decors.

En dan nu: hoe verdedig je in godsnaam de artistieke keuzes? "Keuzes" is wat veel gezegd, want zowat alle plotelementen zijn uit andere, recentere films gejat. Met 32,000,000 dollar was het budget ruim voldoende voor een film waaraan acteurs en scenarioschrijvers samen zo'n 4,214 dollar en 13 cent overhielden (optimistisch geschat) en een monsterbudget voor speciale effecten overbleef. En als deze guilty pleasure nu één kwaliteit heeft, dan is het toch wel de overdonderende scène in de tweede akte waarin de Koreaanse legers de frontale aanval inzetten op de Amerikaanse homeland security en die laastste rake klappen krijgt ook. Een grotere cultstatus dan een samoeraï op een raketwerpend dinorijdier dat het opneemt tegen een tank voorzien van mitrailleurgeweer, is haast niet te bedenken. Een gigantische curryworst speciaal die helikopters uit de lucht plukt en doet neerstorten en die tegelijkertijd bowling speelt met een bus... deze scenes zouden in een grootse Hollywood-blockbuster van Michael Bay niet misstaan. Bloed! (of toch: weinig bloed!) Explosies! Instortende gebouwen! Een heel apocalyptisch leger vol lelijke monsters.

Maar dan is er nog dat andere probleem: het scenario. Dat zit vól gaten: plotseling zich in "Mordor" bevinden, toch nog een gezellige strandwandeling maken terwijl Buraki het stadscentrum in puin en as legt, Buraki die gemakkelijk per auto kan worden verschalkt, maar vervolgens weer opduikt terwijl de hoofdrolspelers een cola drinken, maar vooral dat niemand zich vragen stelt bij de massa's vernielingen die Buraki aanricht vooraleer hij aan de wereld geopenbaard wordt - de enige die het wel gelooft, omdat hij Buraki in de zoo olifanten heeft zien opeten, vliegt met een dwangbuis de cel in... Zonder veel moeite iemand uit het bevolkingsarchief kunnen plukken vanop... een krantenredactie. De lijst inhoudelijke fouten is eindeloos.

En ook dan zouden we nog de andere kant op kijken als het geheel tot iets zou dienen, een doel, een moraal, een zedenles, een boodschap die de film draagt. Als er in deze film wijsheid zit, dan is het het soort wijsheid dat u bij het volgende bezoek aan uw Koreaans restaurant ook in de fortune cookie vindt. Nee, het alibi van deze film is enkel en alleen de middenscène, de aanval van de samoeraitroepen uit Korea op Los Angeles, niks meer en niks minder. Al de rest is vulsel dat de surrealistische strijd de één of andere reden moet geven. Of die reden geloofwaardig is, is van ondergeschikt belang en for the record, ze is het inderdaad niet.

Met een zéér groot inlevingsvermogen en de capaciteit om de meest dwaze premissen in de axiomatiek van het verhaal op te nemen, valt er dan tenminste in D-War van een joekel van een actiescène te genieten. In verhouding tot het budget is het inderdaad indrukwekkend wat daar allemaal aan pyrotechnologie is verbrast. Dát alleen maakt het de moeite waardom de film toch te bekijken. Huyng Rae Shim is zeker een man om in het oog te houden, want als hij eens voor de verandering een fatsoenlijk scenario in handen zou krijgen, dan zou er wel eens iets heel moois uit kunnen voortkomen.

BEELD EN GELUID
D-War heeft een aardige beeld -en geluidskwaliteit, waarin de speciale effenten nog redelijk overeind blijven en er een iets betere scherpte en een beter contrast waar te nemen zijn dan op de dvd. De tweede act zag er op dvd redelijk goed uit, maar vooral de finale confrontatie waarmee de film eindigt, ziet er in HD iets gedetailleerder en strakker afgelijnd uit. De geluidseffecten ondersteunen de actie ten volle, klinken breed en ruimtelijk, maar ook wat hard en onsubtiel.

EXTRA'S
Als u de trailers waarmee de disk verplicht opstart niet meerekent (en waarom zouden we dat doen?) bevat deze film geen bonusmateriaal.

CONCLUSIE
Huyng Ray Shim heeft een aardig Hollywood-debuut afgeleverd dat een ongelofelijk hoog pulpgehalte heeft, maar toch aardig wegkijkt en die vooral de minder veeleisende kijker, die gewoon graag op vrijdagavond een reuzenslang Los Angeles in puin ziet leggen, zal bevallen.