FILM De feestbeesten op het luxecruiseschip Poseidon zijn nog volop aan hun eindejaarsbacchanaal bezig als een tsunami het schip letterlijk ondersteboven keert. Gevangen in een luchtbel terwijl het schip geleidelijk zinkt, probeert Robert Ramsay (Kurt Russell) door het labyrint van gangen en schachten de speelzaal te bereiken waar zijn dochter Jennifer (Emmy Rossum) vastzit.
Laten we om te beginnen voorzichtig stellen dat deze film niet dadelijk een intellectuele uitdager is. Na amper tien minuten, waarin zeer oppervlakkig de tien kleine negertjes geschouwd worden, die op het punt staan één voor één een jammerlijke verdrinkings-, verbrandings- of een andere dood te sterven, wordt de bemanning door elkaar geschud door de monstergolf (ik heb dit woord niet verzonnen, de vertaler van dienst wel) en kan het spektakel beginnen. Het lijkt de lottotrekking wel: een goed en melig gezelschap en een fles whisky waaruit iedereen die correct voorspelt wie de volgende is die naar de haaien gaat een glas krijgt voorgezet, zijn onontbeerlijk bij het consumeren van deze film, maar voorzie vooral genoeg whisky voor het geval dàt. In het stereotiepe gezelschap zitten naast de heroïsche ex-brandweerman (Kurt Russell dus), zijn dochter (Emmy Rossum) en haar verloofde Christian (Mike Vogel) o.m. een failliete zakenman die net zelfmoord wilde plegen (Richard Dreyfuss), een verstekelinge (Mia Maestro), een zuiplap (Kevin Dillon), een moeder (Jacinda Barrett) met kind (Conor James), een beroepspokerspeler (Josh Lucas), een paar minder belangrijke stukken cannon fodder als een keukenhulpje (Freddy Rodríguez), en zowaar zou een mens zweren dat de zangeres die de nieuwjaarsavond van muziek moet voorzien Stacy Ferguson van de Black Eyed Peas is. Voorwaar een mooie carrière voor iemand die begonnen is met de stem van Sally Brown in de Peanuts-tekenfilms. Rien ne va plus et bonne chance!
Soit. Hiermee is eigenlijk alles, maar dan ook alles, gezegd wat er over de film te zeggen valt. Voor de beleving van dit actiespektakel is het van secundair belang wie van de dappere (?) helden de eindmeet haalt; belangrijker is op welke gore manier het volgende slachtoffer aan zijn of haar vroegtijdig verscheiden komt. Geëlektrocuteerd, fijngemalen in een schroef, gespiest onder een neervallende lift... een schipbreuk is voorwaar geen lolletje! Het hele concept deed met sterk denken aan Deep Blue Sea, maar dan zonder de haaien en zonder Saffron Burrows.
Wel is het een beetje vreemd dat we op de aftiteling van deze film op de regisseursstoel de naam van Wolfgang Petersen terugvinden. Petersen wilde natuurlijk overduidelijk een remake van de klassieker The Poseidon Adventure makan, maar dan naar maatstaven van de 21e eeuwse filmindustrie. De man heeft bovendien iets met boten, getuige de uitstekende claustrofobische thriller Das Boot en het klamme drama The Perfect Storm, dat alvast met deze film gemeen heeft dat de actiescènes spectaculair in beeld zijn gebracht, maar ook dat meeste leden van de cast kunnen worden vervangen door een hond met een hoed op, waarbij niemand het verschil zou zien. Maar toch. Is dit dezelfde man die ons de spectaculaire sandalenfilm Troy heeft geschonken? Petersen maakt één kapitale fout en dat is dat ongeacht hun gelikte schoonheid, z'n actiesequenties in het niet verdwijnen als gevolg van een gebrekkige uitwerking van de personages waardoor de kijker niet kan meeleven met hun kleine en grote drama's. Wie was het ook weer die zijn of haar zus ging opzoeken? Wie had er zelfmoordneigingen? Wie was er heimelijk verliefd? Na het bekijken van de film moet ik het bijna op internet opzoeken en da's toch de foute aanpak. Met minder dan 100 minuten had de eerste act beslist wat langer mogen zijn en de personages meer uitgediept als gevolg van een paar uitbarstende conflicten of zo. Dan was er nog sprake geweest van een clichéfilm, maar dat hoeft geen scheldwoord te zijn. Petersen heeft de acteurs ontdaan van hun menselijkheid , en ze laten verworden tot stukken machinerie die je emotioneel niet kan onderscheiden van een buitenboordmotor. Wie bij het overlijden van één van de slachtoffers ook maar één traan plengt, is feitelijk zelf rijp voor het ziekenhuis wegens obsessionele affectieve gevoelens voor voorwerpen. Met andere woorden: al goed dat de boot is gezonken, want anders was er gewoon niets gebeurd...
BEELD EN GELUID De Blu-ray van Poseidon biedt meer detail dan zijn dvd-evenknie, maar het geheel is en blijft nogal soft, wat, gecombineerd met het ontbreken van licht in een zinkend schip, voor een soms duister en verwarrend beeld zorgt. Elementen zoals de huidtinten en niet te vergeten de verwondingen worden dan weer wel accuraat getoond. Het kleurenpalet is breed en vangt alle mogelijke schakeringen van de reflectie van water op metaal. Jammer genoeg valt het zowat een hele film lang op dat de hele Poiseidon een fake is en nergens geloof ik dat de beklemmende sets méér zijn dan een decor in een veilige studio. De ruisreductoren zijn gelukkig niet in overdrive gezet en het rauwere randje doet de film uiteindelijk meer goed dan kwaad. De DTS-HD MA 5.1-mix is een garantie voor een leuk avondje subwoofervertier. Om de haverklap lijken de achterste speakers zich met water te vullen, zodat het lijkt alsof je lekker knus in je stoel verdrinkt. Ook in de diverse explosies, waarbij vervolgens een deel van het metaal gaat kraken, zit voldoende richting en geloofwaardige subtiliteit. De dialogen zijn goed verstaanbaar, zo lang de personages niet letterlijk het water aan de lippen hebben staan, want daarna klinkt alles als blub-blub-blub.
EXTRA'S
Mijne heren, mijne dames, Voor de vervaarlijke extra's moet u deze disk alvast niet aanschaffen. De documentairePoseidon: A Ship On A Soundstage (23 min.) is de enige die ook op de dvd terug te vinden was. Dit semi-elektronisch perskit wordt af en toe toch wat afgewisseld met technischere aangelegenheden aangaande het maken van de film. In de documentaire A Shipmate's Diary (12 min.) maakt een jonge afgestudeerde filmmaker die de rol van productieassistent speelt een documentaire over het leven op en vooral naast de set. Onder meer de vriendschapsbanden tussen de crewleden zorgen toch voor een welkome ontspanning: voor één keer draven niet de sterren van de film op. In de documentaire Poseidon: Upside Down (11 min.) vernemen we onder meer dat om de film in chonologische volgorde te kunnen schieten, Petersen vijf soundstages van Warner Brothers tegelijk gebruikte, waarbij er telkens twee actief in gebruik waren en de drie andere verbouwd werden. De documentaire Rogue Waves (28 min.) ten slotte is een film van History Channel waarin zoals gewoonlijk een amalgaam van wetenschappers en ooggetuigen z'n verhaal komt doen over tsunami's.
CONCLUSIE Poseidon is aanvaardbaar als popcornvertier, maar zelfs binnen het genre van de rampenfilm moet u allicht wat beters kunnen vinden. De beeldkwaliteit van de Blu-ray valt wat tegen, de geluidskwaliteit valt dan weer mee...
Studio:
Warner
Regie:
Wolfgang Petersen Met:
Josh Lucas, Kurt Russell, Jacinda Barrett, Richard Dreyfuss, Emmy Rossum, Mía Maestro, Mike Vogel, Kevin Dillon, Freddy Rodríguez, Jimmy Bennett, Stacy Ferguson, Andre Braugher, Kirk B.R. Woller, Kelly McNair, Gabriel Jarret
Film:
6/10
Extra's:
4/10
Geluid:
9/10
Beeld:
8/10
Regio:
B
Genre:
Drama
Versie:
Duitsland
Jaar:
2006
Leeftijd:
12
Speelduur:
110 min.
Type DVD:
SS-DL
Beeldformaat:
2.40:1 HD
Geluid:
Engels DTS-HD MA 5.1
Frans Dolby Digital 5.1
Canadees Frans Dolby Digital 5.1
Duits Dolby Digital 5.1
Italiaans Dolby Digital 5.1
Spaans Dolby Digital 5.1
Latijns-Amerikaans Spaans Dolby Digital 5.1
Portugees Dolby Digital 5.1
Extra's:
• Documentaire "Poseidon: A ship on a soundstage"
• Documentaire "A shipmate's diary"
• Documentaire "Poseidon: Upside down"
• Documentaire "2006 History Channel Rogue Waves: The sinking of Poseidon"
