Dear Mr. Vernon. We accept the fact that we had to sacrifice a whole Saturday in detention for whatever it was we did wrong. What we did was wrong, but we think you're crazy to make us write an essay telling you who we think we are. What do you care? You see us as you want to see us. In the simplest terms, the most convenient definitions. You see us as a brain, an athlete, a basket case, a princess, and a criminal.

Vooraleer het met de carrière van John Hughes bergafwaarts ging en het na Home Alone allemaal van kwaad naar erger ging, was hij in de jaren 80 de koning van de "betere" tienerfilm. Met een steeds weerkerende cast van "brat pack"-acteurs, die van hem een gedroomde kans kregen om hun talent tentoon te spreiden voor een groot publiek, bezat de man het talent om goede, diepgravende films klaar te stomen met zeer eenvoudige ingrediënten. Van zijn films kreeg deze Breakfast Club, die hij op amper twee dagen schreef, de beste kritieken, ook al omdat de premisse van de film zó eenvoudig is, dat iedereen erop had kunnen komen (maar behalve John Hughes niemand dat gedaan heeft).

Zaterdagmorgen, 7 uur. Vijf middelbare schoolstudenten hebben strafstudie en de directeur, Richard Vernon (Paul Gleason), heeft eens wat anders bedacht om ze bezig te houden: ze krijgen tot vier uur de tijd om een verhandeling te schrijven met als ronkende titel "wie ben ik", niet te verwarren met het debiele VTM-spelletje van eertijds. Uiteraard lopen de studenten over van enthousiasme, maar dat is nog het best te zien aan John Bender (Judd Nelson), een jonge snaak die graag de maatschappij dwars zit omdat de zij hém dwars zit, en die niets liever doet dat zijn middelvinger op te steken tegen het establishment. Saillant detail is dat één van zijn catchphrases "Eat my shorts" is, de lijfspreuk van ene Bart Simpson. Bender is een reguliere zaterdagochtendklant en deze keer moet hij "zitten" omdat hij voor de lol het brandalarm af heeft laten gaan. Bender zoekt meteen een conflict met de directeur en met zijn collega-strafstudiegenoten, en het schijnt hem voorwaar nog te lukken ook. De eerst geviseerde is Claire Standish (Molly Ringwald), een rijkeluisdochter die tegen de lamp is gelopen omdat ze tijdens de schooluren liever ging winkelen. Sport-jock Andy Clark (Emilio Estevez) wordt thuis ingehamerd om altijd de winnaar te zijn en hij heeft een medestudent zijn harige billen tegen elkaar geplakt (letterlijk). Volbloed-nerd Brian Johnson (Anthony Michael Hall) is betrapt met een pistool waarmee hij zelfmoord wilde plegen (wat compleet mislukt is, want het was een alarmpistool), omdat hij voor een meer technisch vakis gezakt. En wat Allison Reynolds (Ally Sheedy) precies in de strafstudie komt doen,dat weet niemand, maar ze ziet eruit als een vogelverschrikker, gooit het vlees van tussen haar boterhammen tegen het plafond en verkiest een boterham met suiker en iets wat op cornflakes lijkt. Het vooruitzicht dat juist deze vijf misfits hun ziel een keertje bloot moeten leggen voor directeur Vernon steekt ze natuurlijk geweldig tegen, maar naarmate de dag vordert, beginnen ze meer en meer aan elkaar gewoon te geraken en komt bij elk van hen een portie frustraties opborrelen...

Het mag een schier wonder heten dat The Breakfast Club toch uiteindelijk de kritische acclamatie heeft gekregen die de film verdiende, want wat u op deze disk (en op elke kopie van de film, overigens) terugvindt, is een flink afgeslankte versie. De oorspronkelijke cut die John Hughes voor ogen had duurde tweeëneenhalf uur, wat in de jaren 80 op een onverbiddelijk njet van de filmstudio's stuitte. De pummels hebben zelfs de negatieven van de verwijderde scènes vernietigd en Hughes beweerde bij leven dat hij alleen nog over de integrale kopie van de film beschikte. Voor de heruitgave in de High School Reunion Collection was er even de hoop dat men voor deze onuitgegeven versie zou kiezen, maar het heeft niet mogen zijn. In de marge van de film zullen er ook velen geweest zijn die zich machteloos voor het hoofd stootten toen ze hoorden welk aanbod ze hadden afgewezen. Zowel Billy Idol als Bryan Ferry sloegen het aanbod voor de titelsong af en daarna deed Pretenders-zangeres Chrissie Hynde hetzelfde; haar toenmalige echtgenoot Jim Kerr, leadzanger van de Simple Minds, zag er echter wel brood in, en Don't You Forget About Me betekende voor de Schotse band dé definitieve doorbraak in de States. Rick Moranis bedankte voor een bijrol (die van de concièrge) en het casten van Nicolas Cage in één van de hoofdrollen werd afgeblazen als gevolg van de (toen al veel te) hoge gage die Cage vroeg.

De afwezigen hadden dus ongelijk en omdat Hughes blijkbaar perfect de leefwereld van de tieners in de jaren 80 aanvoelde, én dan nog eens een goed oor had voor wat er in die tijd muzikaal als "in" werd beschouwd, werd The Breakfast Club een kassucces. Alle vijf hoofdacteurs leveren een prima prestatie en vallen vooral op door hun zeer natuurlijk spel; misschien steekt Ally Sheedy met haar excentrieke rol nét de anderen ietsje voorbij, maar dat kan ook onze persoonlijke smaak zijn. Het is echter zeer gemakkelijk om de werkelijke reden van het succes te ontdekken: de vele tieners die in de MTV-generatie sociaal niet aanvaard werden omwille van hun nonconformisme, excentriciteit of andere en hun niet door de algemene norm geaccepteerde levenshoudingen, hunkerden blijkbaar in die tijd naar een uitlaatklep om de innerlijke pijn die met een dergelijke sociale uitsluiting gepaard gaat, onder woorden te brengen. Velen identificeerden zich dan ook met de bolleboos (Brian), de sportsnob (Andy), de normloze (Allison), de verwaande (Claire) of de op het criminele pad verzeilde (John); of toch tenmiste met een deel van hun belevenissen of karaktertrekken. Schooltoneelgezelschappen vroegen zelfs aan Hughes om een scriptadaptatie te maken die geschikt was voor toneelopvoeringen. Naar verluidt was het Hughes' idee om met dezelfde cast om de tien jaar een sequel te draaien, waarbij The Club weer zou samenkomen op andere cruciale momenten. Het is echter bij deze éne editie gebleven. Maar volgens ons heeft de film nog niets van zijn actualiteitswaarde ingeboet! Voeg daar bij dat John Hughes de film ook artistiek heel aantrekkelijk heeft gemaakt (de tot bibliotheek omgebouwde turnzaal is méér dan zomaar een decorstuk) en je hebt een puike film!

BEELD EN GELUID
Is The Breakfast Club een goede kandidaat om op highdefinitionformaat te bestaan? Wellicht had het beter gekund: het beeld ziet er scherper uit dan op de vorige dvd-releases, maar het wordt af en toe toch duidelijk dat de film met een verhoudingsgewijs shoestring budget is gefilmd én dat de productie niet genoeg actualiteitswaarde meer heeft om uitvoerig geremasterd te worden. Het beeld is niet altijd stabiel en het wiebelt soms een klein beetje heen en weer, wat vooral te merken is als er credits over het scherm rollen. Printbeschadigingen zijn er niet aanwezig, maar de kleuren zien er wat gedesatureerd en gedateerd uit. De scherpte is wat bijgetweaked, maar het blijft toch niet echt een titel die technische vernieuwing ademt. De audio is een klein beetje uitbundiger en vooral de muziekstukken winnen daarbij, maar de dialogen blijven vlak en dof, zelfs voor een talkie.

EXTRA'S
Het pakketje extra's dat enkel op de Amerikaanse tweede editie te vinden is, is hernomen en dus voor het eerst officieel hier verkrijgbaar. Brat Pack-sterren Judd Nelson en Anthony Michael Hall brengen een fijn en inzichtvol audiocommentaar dat niet echt filmtechnisch stevig ineenzit, maar dat klinkt als good old fun between old pals. De 12-delige documentaire Sincerely Yours (51 min.) behandelt het min of meer onverwachte succes van de Brat Pack-generatie en bevat een reeks mooie herinneringen aan het schieten van de film en aan wijlen John Hughes. The Most Convenient Definitions: The Origins of the Brat Pack (6 min.) ten slotte is een samenvatting van het artikel in het tijdschrift New York dat de invloed van de acteurs in kwestie voor het eerst belicht. Het enige verschil met de US-versie van de disk is dat de trailer van de film hier ontbreekt.

CONCLUSIE
Na St. Elmo's Fire is The Breakfast Club de gemakkelijkst te onderscheiden film uit het Brat Pack-tijdperk. Als Paramount nu ook nog in onze contreien Ferris Bueller's Day Off zou willen releasen, dan is het belangrijkste trio films uit het genre verkrijgbaar. De technische kwaliteit van deze Blu-ray is eerder beperkt.