Mijnheer Demanet, veertiger en in het dagelijks leven een succesvol filmregisseur, betreedt het kantoor van Dr. Kruger, de directeur van de zelfmoordkliniek, voor z’n ochtendsessie ter voorbereiding van z’n euthanasie. Hij wil er zo gauw mogelijk een eind aan maken want hij heeft terminale kanker. De dag nadien wordt hem meegedeeld dat het project afgeblazen is wegens fraude: mr. Demanet is volgens zijn huisarts kerngezond. Hij vlucht naar de badkamer en snijdt z’n polsen door. Ondertussen wordt in de belendende kamer de euthanasie van mr. Nora voorbereid. Hij krijgt z’n gif met champagne en een jong hoertje dat zich op z’n penis spietst. Drie minuten later slaapt hij op een zalige manier voor altijd in. Dr. Kruger is tevreden, want het protocol is vlekkeloos uitgevoerd. De komt van mevrouw Rachel, een oudere operazangers met longkanker, zorgt voor enige opwinding bij de overige gasten. Maar ook zij komt maar met één doel: doodgaan, alhoewel ze vooraf nog graag één keer de Marseillaise zou willen zingen voor de andere patiënten en voor het personeel van Dr. Krugers ziekenhuis, een riant kasteel in een afgelegen dorp. De dorpelingen uitnodigen, dat vindt Dr. Kruger geen goed idee. We hebben niet zo’n goede relatie met de mensen in het dorp, zegt hij en uit journaalbeelden zal diezelfde avond blijken dat de naaste buren de zelfmoordkliniek liever uit hun omgeving zien verdwijnen.
 

 

De komst van de bebaarde Virgile is problematischer. Hij heeft sinds z’n zevende levensjaar zelfmoordneigingen, ondernam verschillende zelfmoordpogingen, maar hij had eigenlijk nooit echt de moed om er zelf een definitief eind aan te maken. Hij wil dat Dr. Kruger dat voor hem doet. Virgile wil graag op een gewelddadige manier uit het leven stappen, maar Dr. Kruger verzekert hem dat een nagespeelde oorlogsscène met het personeel in de kasteeltuin niet tot de mogelijkheden en nog minder tot de gangbare procedures van z’n instelling behoort. Alleen gif met water is toegelaten, waarbij de betrokkene tot op het allerlaatste moment op z’n beslissing kan en mag terugkomen. Hij heeft het allemaal zelf in de hand. Virgile is teleurgesteld, maar voorlopig legt hij zich bij de feiten neer. De andere gasten houden zich in afwachting van hun zelfmoordsessie in hun eigen kamer op: er is een Amerikaan die z’n vrouw heeft wijsgemaakt dat ie op een congres in Canada zit en er is Dédé die tijdens een gokpartij z’n vrouw aan z’n tegenspeler verloor omdat hij voor het eerst bevangen werd door angst. Die situatie wil hij niet meer meemaken en dus kiest hij voor zelfdoding. Doch z’n sessie zal de volgende ochtend niet kunnen doorgaan, want nog dezelfde nacht branden de keuken en de voorraadkamer van het ziekenhuis tot de grond af. Het is het begin van een reeks evenementen waarop Dr. Kruger geen vat krijgt en die de gang van zaken in het ziekenhuis totaal in de war sturen, vooral vanaf het moment dat de dorpelingen zich opmaken om met de moordenaars op het kasteel af te rekenen.
 

 

De Franse regisseur Olias Barco maakte tussen 1992 en 1998 acht kortfilms waaronder Toilettes (1994) dat u als extra op deze dvd kan bekijken. In 2003 werd z’n eerste langspeelfilm Snowboarder gereleased, die critici én toeschouwers genadeloos neersabelden. Barco verdween richting Amerika en keerde pas zes jaar later terug, niet naar Parijs, maar naar Brussel, al waar hij in samenwerking met Stéphane Malandrin en Virgile Bramly het scenario schreef voor Kill Me Please. Het idee kreeg ie na een persartikel in een Canadese krant over de maatschappelijke kosten als gevolg van zelfmoorden, want de personen in kwestie presteren niet allen niet meer voor de gemeenschap, ze betalen ook geen belasting meer, geen sociale lasten, ze dragen niet meer bij aan het pensioenfonds, etc. Tegelijk kwam hem ter oren dat er in Zwitserland instellingen bestaan waar mensen terechtkunnen voor euthanasie en sinds lang boeide hem het Japanse fenomeen van groepszelfmoorden. Vandaar naar het bizarre scenario vol zwarte humor van Kill Me Please was maar een kleine stap.
 

 

Regisseur Olias Barco zet de kijker in de beginscène van Kill me Please op het verkeerde been, want alles wijst erop dat we hier een dramatisch verhaal zullen te zien krijgen over mensen die er voor kiezen om vrijwillig uit het leven te stappen, zij het dat hun motieven niet altijd in overeenstemming zijn met de regels van Dr. Krugers zelfmoordkliniek. Maar met Benoît Poelvoorde (Aaltra, 2005) in de buurt is voorzichtigheid geboden en voor de film goed en wel op gang komt, wordt het duidelijk dat dit scenario meer in petto heeft, met name een flinke portie zwarte humor en figuren aan wier geestesgesteldheid kan worden getwijfeld. Let wel, bulderen van het lachen is er niet of nauwelijks bij, maar een fijne glimlach wegens de absurde situaties die de makers bedenken, is nooit veraf. Dat Poelvoorde vrij snel afgevoerd wordt na zijn zelfmoordpoging in het toilet, is misschien jammer, maar Olias Barco heeft voldoende interessante rollen in voorraad om de aandacht vast te houden. Dat de geloofwaardigheid van het scenario af en toe hapert en tegen het einde van de film helemaal op de helling staat, is een side effect dat niet te vermijden is in dit soort producties die bedoeld zijn om de draak te steken met ontwikkelingen in onze samenleving die de publieke opinie niet altijd als acceptabel of redelijk ervaart.
 

 

De film is helemaal in zwart-wit gedraaid en die keuze past perfect bij de toon van de productie, maar volgens Olias Barco in de Extra’s is dat meer het gevolg van het krappe budget en de korte draaiperiode (10 dagen) dan van een esthetische voorkeur. Toch komt het procedé de film ten goede en oogt hij o.m. daardoor veel serieuzer dan eigenlijk de bedoeling is. Maar het heeft zeker ook te maken met het feit dat de grote naam in deze film, nl. Aurélien Recoing (L’Emploi du Temps, 2001)als Dr. Kruger, een ijzersterke prestatie neerzet en een houvast betekent voor kijkers die meer geïnteresseerd zijn in het onderwerp zelfdoding an sich dan in de capriolen die Olias Barco en zijn kompanen zich permitteren op de kap van de patiënten. Enerzijds is er dus duidelijk sprake van een gemiste kans, anderzijds moet uiteraard de kassa rinkelen en daarvoor is Kill Me Please in z’n huidige vorm een veel betere garantie.
 

 

In de kleinere rollen schitteren vooral Ingrid Heiderscheidt als de jonge ambtenaar die door de rechter naar het ziekenhuis is gestuurd om na te gaan of Dr. Kruger van zijn patiënten schenkingen heeft ontvangen die hij voor de belastingen verbergt en Zazie De Paris als de nymfomane mvr. Rachel wier motief om te sterven op z’n minst van bedenkelijke aard is. Een pittig detail: De Paris is transseksueel en was jarenlang de muze van Maurice Béjart. Speciaal voor hem liet hij zich ombouwen tot vrouw, maar precies daardoor werd hij/zij door Béjart later aan de kant gezet. De Paris zorgt overigens voor het enige muzikale moment in de film, nl. helemaal op het einde, in een pathetische a capellaversie van de Marseillaise. Een uitstekende prestatie levert ook Bouli Lanners (Ultranova, 2005) als monsieur Vidal, alias Dédé, de gokker die zijn vrouw is kwijtgeraakt door z’n verslaving en die ondanks een paar rare, maar onschuldige trekjes uiteindelijk toch veel gevaarlijker blijkt te zijn dan z’n zachtaardig uiterlijk verraadt. Lanners weet sérieux en morbiditeit perfect te combineren in de rol van Dédé en z’n Engels is bovendien meer dan behoorlijk!
 

 

Het beeld is eigenlijk gewoon goed van kwaliteit met zwart-wittinten die perfect bij het onderwerp aansluiten. Van ongerechtigheden is nooit sprake en het beeld is ook meestal scherp genoeg. Een soundtrack is er niet, zelfs niet op de aftiteling, want dan wordt er ruimte gemaakt voor de Marseillaise van mvr. Rachel.

In Interview met Olias Barco vertelt de regisseur over zijn vorige projecten en over de samenwerking die resulteerde in Kill Me Please. De disk bevat ook een lange reeks Verwijderde Scènes, waarvan de meeste gelukkig op de montagetafel gesneuveld zijn wegens te lang en te veel tekst. Interessant is de nauwelijks drie minuten durende Kortfilm ‘Toilette” waaruit Barco’s voorliefde voor morbide onderwerpen duidelijk blijkt en ter afsluiting zijn er nog een tweetal Andere Trailers.
 

 

Kill Me Please van de Frans-Belgische regisseur Olias Barco is een prettig gestoorde kleine komedie, gefilmd in zwart-wit en voorzien van een lading zwarte humor, die u beslist zal bevallen indien u een liefhebber bent van bizarre situaties, onvoorziene plotwendingen en personages zoals u ze zelden tegen het lijf loopt. Barco legt niet alles uit, laat de ene situatie niet noodzakelijk logisch uit de andere voortvloeien en is niet vies van een flinke portie pathetiek en bombast. Maar de slotscène is wel aandoenlijk en grappig.