Philip Kaufman richt z’n camera uitgebreid op Hemingway en Gellhorn tijdens de Spaanse burgeroorlog, maar op een paar gevaarlijk lijkende tochtje met filmmaker Joris Ivens na om het allemaal voor het nageslacht vast te leggen, zien we de beide hoofdfiguren vooral in de Madrileense hotelbar of gewoon in bed voor een portie stomende seks. Er wordt veel gepraat, ruzie gemaakt met Russkies en vooral veel gedronken. Als Hemingway ern Gellhorn interessante mensen waren – wat we niet betwijfelen – dan blijkt dat nauwelijks uit het portret dat Kaufman van deze beide Amerikanen maakt. Van Madrid gaat het paar de wereld rond (Cuba, Finland, Duitsland, Engeland, New York en Key West), want dit is een HBO-film van 155 minuten en dat zal de kijker geweten hebben, doch interessanter dan in het eerste halfuur wordt Hemingway & Gellhorn nooit, daarvoor neemt de regisseur te weinig risico’s, is hij te weinig geïnteresseerd in z’n hoofdfiguren als individuen en doet hij te gemakkelijk een beroep op melodramatische handigheidjes. Ernest Hemingway en Martha Gellhorn worden in de handen van Philip Kaufman niet één keer mensen van vlees en bloed en als kijker is het dan ook zo goed al onmogelijk om sympathie voor ze op te brengen. Nicole Kidman is uiteindelijk nog het best op dreef als de bejaarde Martha Gellhorn, die het verhaal over haar relatie met Hemingway tegen de camera vertelt.
Blijft over: het production design en dat is indrukwekkend, met beeldmateriaal dat evolueert van kleur over korrelig sepia naar zwart-wit en retour en waarin je geen kwaliteitsverschil ziet tussen de originele footage uit de Spaanse burgeroorlog en de recente opnamen (allemaal korrelig en op dezelfde manier beschadigd), die trouwens ook naadloos tussen de oorlogsbeelden van toen zijn gemonteerd. A la Forrest Gump worden beide figuren ook in oude journaalfilmpjes opgevoerd en dus zien we Nicole Kidman en Clive Owen (en niet Hemingway en Gellhorn!) op bezoek bij de Roosevelts in het Witte Huis en in een latere scène Nicole Kidman in het vernietigingskamp van Dachau! Verrassend jawel, maar het leidt na een tijdje ook af, mede doordat de voortgang regelmatig onderbroken wordt voor minder interessante faits divers waardoor de samenhang verbrokkelt. Zo voert Kaufman de Amerikaanse schrijver en politieke activist John Dos Passos op die met Hemingway in Spanje tegen de troepen van Franco ging vechten, maar eigenlijk doet hij niets met die figuur en kost ze alleen maar tijd.
Jammer genoeg is Clive Owen een maat te klein om te overtuigen als Ernest Hemingway. Fysiek zijn er meer dan toevallige gelijkenissen, maar als kijker en ev. kenner van het werk van Hemingway geloof je nooit dat de figuur in deze film de intelligentie en de literaire kracht heeft van de man die For Whom The Bells Toll (1940) schreef en die voor The Old Man And The Sea (1952) de Nobelprijs voor Literatuur in ontvangst mocht nemen in 1954. Dat regisseur Philip Kaufman voortdurend de politieke activist en niet één keer de schrijver in beeld brengt, het doet de geloofwaardigheid uiteraard ook geen goed. En Nicole Kidman is een mooie vrouw en een uitstekende actrice, maar ze is vooral geknipt voor koele rollen, want emotie is niet bepaald haar ding en bijgevolg is Martha Gellhorn veel meer het intellectuele maatje dan de sekspoes dan je zou verwachten. Toen zij en Hemingway na 1945 op professioneel vlak uit elkaar groeiden en zelfs concurrenten werden, bleef er m.a.w. nog maar weinig over om de relatie overeind te houden. In een kleine rol herkent u beslist Robert Duvall in een komische rol als de Russische generaal die het communistische kamp in de Spaanse burgeroorlog structuur probeert te geven en die het aan de stok krijgt met Hemingway over een bagatel.
BEELD EN GELUID
Hemingway & Gellhorn heeft een erg mooi en gedifferentieerd kleurenpalet met sepia en zwart-wit om de footage op een perfecte manier te integreren, maar ook om de personages in de tijdsgeest te plaatsen. Het beeld is scherp, nooit beschadigd en het zwartniveau is uitstekend. De geluidstrack in 5.1 wordt regelmatig tot hoge prestaties aangespoord in de (sporadische) vecht- en oorlogsscènes, maar voor de rest is dit een rustige film.
