Alhoewel de Scientology-weirdo Tom Cruise zeker niet mijn favoriete acteur is en het wellicht ook nooit zal worden, weet hij na Spielbergs Minority Report opnieuw de hoofdrol in een intelligente sciencefictionfilm weg te kapen en er een heel eind mee weg te komen, ditmaal evenwel met als regisseur Doug Liman, de man achter de eerste Bourne-film. Edge Of Tomorrow is in de eerste plaats een visueel verbluffend spektakel waarin door de aliens afgeschoten ledematen op de eerste plaats komen en acteerwerk pas op de tweede. Deze kruisbestuiving tussen Groundhog Day en Starship Troopers is eigenlijk min of meer een flop geworden omdat anno 2014 niemand tafelspringer Cruise nog ernstig neemt als acteur. De film kwam voor de zomer van 2014 evenwel iets te vroeg en had bij de bioscooprelease achteraf te lijden onder de tegenprogrammatie van Guardians Of The Galaxy. In de Verenigde Staten alleen kwam de film alleszins niet uit de kosten, wat betekent dat de cinemabezoekers in Europa en de dvd-verkoop er net voor hebben gezorgd dat de film niet op verlies heeft gedraaid.

 

Evenwel is Edge Of Tomorrow allerminst een slechte film. Het tijdreisgegeven zorgt uitzonderlijk eens niet voor paradoxen omdat elke keer als Cage sneuvelt het scorebord tussen de aliens en de mensheid weer op 0-0 staat, en tussen de pompende actie is er zelfs ruimte voor een vleugje - meestal wel gitzwarte - humor. Het tempo van de film is moordend want de vernietigende slag op de stranden van Normandië wordt een twintigtal keer herhaald, telkens met een andere afloop, maar dankzij een uitgekiende regie weet Doug Liman het verhaal op de sporen te houden. De premisse is allerminst dom en door de actie op Cages onfortuinlijke laatste dag langs alle kanten te belichten, valt de regisseur niet nodeloos in herhaling; de hele dag wordt eigenlijk slechts twee keer getoond, in het begin, om de kijker te laten wennen aan het concept, en voor de rest bestaat de film uit een hoop cut scenes waarin na elk opeenvolgend overlijden van Cage, pas weer wordt aangeknoopt op het moment dat de gebeurtenissen elkaar anders opvolgen dan de keer ervoor. Bovendien krijgt de film in de derde act, waarin Cage zijn merkwaardige regeneratie-eigenschap verliest, een meer conventionele insteek en wordt voor het eindspel alles over een andere boeg gegooid. Alhoewel het gegeven van de telkens opnieuw beleefde dag teruggaat tot The Twilight Zone, weet scenarist Christopher McQuarrie hier een zodanige insteek aan te geven dat de film moeilijk anders kan bestempeld worden dan bijzonder origineel. Er zit geen enkel los draadje in de plot, het schlachtfest komt niet dadelijk als overladen of bombastisch over en de twee hoofdpersonages - Cruise en Blunt - groeien duidelijk naar elkaar toe zonder daarbij een beroep te moeten doen op de obligate onnodige seksscène, wat in de context van een wereld die op zijn laatste benen loopt bijzonder ongeloofwaardig zou zijn en het tempo van de film de nek zou omwringen. Liman weet er zelfs op het einde van de film nog een redelijk happy end aan te breien - in films over tijdreizen niet zo heel moeilijk. Het enige puntje van kritiek is dat de aliens er redelijk gevaarlijk uitzien, maar de omega uiteindelijk een soort van dikke logge kwal is, niet het soort organisme dat je zou verwachten dat de mensheid wil uitroeien.

 

BEELD EN GELUID
Warner levert opnieuw een topfilm af met perfect beeld en geluid. De beeldvoering van de apocalyptische wereld is rauw en compromisloos, maar het contrast en de detailvoering zijn zodanig overtuigend gebracht dat Limans stokpaardje - actiescènes met een handheld camera - niet overmatig storen. De kleuren zijn hard en modderig, zoals je op een slagveld waar de mensheid zijn last stand houdt, zou mogen verwachten. Wondes, bloedplekken, zweetdruppels, roestige exoskeletten... alles ziet er bijzonder realistisch uit. De DTS-HD 7.1-track zakt nergens in, wat bij een film die in feite nagenoeg één langgerekte veldslag is, mooi meegenomen is. De achterkanalen zijn uiterst agressief en op het slagveld lijken de mimicks langs alle kanten tegelijk te komen.

EXTRA'S
In Storming the Beach (8:59) geeft regisseur Doug Liman toelichting bij één van de instanties van de invasie in Normandië, gevolgd door een alternatieve cut van de scène in kwestie, Operation Downfall: the Adrenaline Cut (2:34). Weapons of the Future (8:25) toont ons de manier waarop de acteurs in (uiteraard niet-werkende) exoskeletten worden gehesen, wat redelijk wat fysieke inspanning vraagt, zelfs al zijn de wapens in kwestie even vervaarlijk als een botte schoenlepel. In Creatures Not of This World (5:38) wordt het design en de achtergrondhistorie van het buitenaards ras uiteengezet. De hoofddocumentaire, On the Edge with Doug Liman (42:37), prevaleert boven de vorige documentaires en toont een enthousiaste regisseur die voluit alle aspecten van zijn film in eigen handen wil houden om het eindresultaat zo coherent mogelijk aan te kunnen bieden. Wat mij betreft, missie geslaagd. De zeven verwijderde scènes (7:38) zijn een mooie toevoeging, maar voor een film die eigenlijk al zo concies in elkaar zit, konden ze gerust weggelaten worden, of de film was uit balans geraakt. En bestaan er Warner-schijven zonder cross-promotionele trailer? Wellicht wel, maar ik ben ze nog niet tegengekomen.

 

CONCLUSIE
Dat Doug Liman er als één van de weinigen in slaagt om Tom Cruise sympathiek op pellicule te zetten mag al een wonder op zich heten. Edge Of Tomorrow is een verrassend goed uitgewerkte film die door Warner met absolute topkwaliteit op schijf is gezet.