FILM
"When I look at myself, I see a person who strangely lacks what I consider the ingredients of a personality." (Peter Sellers)

Peter Sellers, die in het echte leven een allesbehalve gemakkelijke jongen was, ziet Being There uit 1979 van Hal Ashby als zijn chef d'oeuvre, maar helaas voor hem blijft de acteur voor het grote publiek voor eeuwig en altijd verbonden met Blake Edwards, en dan vooral voor zijn rol als inspecteur Clouseau. Het was een liefde-haatverhouding tussen de twee. Na de opnames van A Shot In The Dark in 1963, wat de sequel van The Pink Panther is, zworen de twee dat ze nooit nog met elkaar zouden samenwerken. Edwards hield woord, en in 1968 maakte hij Inspector Clouseau, waarbij hij de rol van de klungelaar aan Alan Arkin gaf. Ondanks de harde woorden tussen de regisseur en de acteur besefte Edwards dat deze film een verkeerde zet was, en vroeg hij aan Sellers om opnieuw met hem in zee te gaan. Niet als Clouseau, maar voor een rol in The Party. Opnieuw kwam er heel wat gekibbel aan te pas, maar deze keer had het vooral met techniek te maken. De manier van opnemen verliep helemaal anders, zou later de basis voor het moderne filmen worden, en werd een paar jaar later opnieuw opgepikt door Francis Ford Coppola.




Het scenario van The Party was amper 56 pagina's lang. Edwards geloofde in artistieke vrijheid, en gaf daarom aan iedere acteur en actrice de mogelijkheid om volop te improviseren. Bovendien wilde de regisseur de film opnemen in de volgorde van het verhaal. Dat was niet zo eenvoudig, en dankzij producer Ken Wales kwam men op het idee om een videocamera op de filmcamera te bevestigen. Dat gebeurde eerste zijdelings, maar werd door Jim Songer verfijnd door de videocamera frontaal in de filmcamera te bouwen. Songer, die op dat moment eveneens bezig was aan het ontwikkelen van een videorecorder, kreeg daar later nog een ere-Oscar voor. De camera zelf werd gebouwd door Panavision, en het grote voordeel ervan was dat men onmiddellijk kon zien wat men zojuist had gefilmd. Voor perfectionisten zoals Sellers was deze uitvinding meer een vloek dan zegen, want telkens toen hij zichzelf aan het werk zag, wilde hij de opnames overdoen, waardoor er heel wat harde woorden vielen. Na het filmen gaf Edwards uit pure woede de camera terug aan Panavision, niet wetende dat hij hiermee goud en vooral de toekomst van het moderne regisseren in handen had.




De aanzet van de film had te maken met een waargebeurd verhaal dat gebeurde tijdens de opnames van The Good, The Bad And The Ugly, waarbij door een stom misverstand een enorme brug werd opgeblazen terwijl de camera's nog niet klaar stonden en waardoor alles herbouwd moest worden. Hetzelfde overkomt de volslagen onbekende Indiase acteur Hrundi V. Bakshi (Peter Sellers) die tijdens het draaien van een historisch epos per ongeluk een heel fort opblaast. De woedende regisseur ontslaat Bakshi op staande voet en belt studiobaas Fred R. Clutterbuck (J. Edward McKinley) om ervoor te zorgen dat de acteur nooit nog aan de bak zal komen in Hollywood. De filmbons noteert zijn naam per abuis op de gastenlijst van een groot feest dat weldra in zijn woning plaats vindt. Een paar dagen later ontvangt Bakshi zijn uitnodiging, en dat loopt niet al te goed af.




Edwards was van kindsbeen af een grote slapstickfan. Zowel Lauel & Hardy als Charlie Chaplin noemt hij de filmiconen bij uitstek die zijn harde leven tijdens zijn kinderjaren wat aangenamer maakten, en het was dan ook dat soort humor die hij in The Party wilde. Een screwballkomedie die zeer dicht aanleunt bij de grappen en grollen van Louis de Funès, en die zo van de pot gerukt zijn dat het onweerstaanbaar hilarisch wordt. Op een zatte ober of een geschilderde olifant na draait de film zo goed als volledig rond Peter Sellers. Een geniale komiek, maar humor waar geen middenweg voor bestaat, of je ligt krom op de vloer van het lachen of je ergert je er blauw aan. Vrije foute humor ook. Zo mag je als actrice een carrière vergeten als je niet bereid bent om met de lelijke producent te slapen, of er is racisme die nu niet meer kan. Grapjes met de Chinese kok of Peter Sellers die een Indiër moet spelen en naast het spreken van belabberd Engels, heel de film lang met schoensmeer rondloopt om er hem niet-Engels te laten uitzien. De grapjes zijn niet meer dan een wc die overstroomt, een zatte ober die zelf de drank uitdrinkt waardoor hij de ene zatte stoot na de andere uithaalt of een pruik die van het hoofd gerukt wordt. Hoe stereotiep het allemaal ook is, zorgt The Party toch voor een glimlach waar je als gezond mens maar niet genoeg van krijgt, ook al komt op het einde de vermoeidheid wat in zicht.

BEELD EN GELUID
Deze klassieke komedie verscheen op het Britse Eureka!-label en is voorzien van Engelse ondertiteling. Wie vertrouwd is met het label weet dat het keer op keer om gerestaureerde en uiterst verzorgde releases gaat. Kleurrijker als hier kan het niet, en dat heeft natuurlijk alles met de tijdsgeest te maken. Zowel voor de kostuums als het interieur (de film speelt zich bijna zo goed als volledig in een villa af) waarbij alle kleuren van de regenboog werden aangesproken. Mankementen zijn er niet, en er is ook geen enkele duistere scène., alleen maar kleurtjes en zeer veel badschuim! De geluidsband is een heldere LPCM-mono die nooit voor verrassingen zorgt, maar wel een meesterlijke score van maestro Henri Mancini bevat.




EXTRA'S
Bij de extra's krijgen we naast een trailer, twee ontzettend interessante extra's te zien. Hoewel soms te technisch uitgelegd wordt in The Party Revolution getoond hoe baanbrekend het camerawerk was. Ook is er nog het bijna half uur durende Inside The Party, waarin de crew dieper ingaat op de film en we bijvoorbeeld te weten komen dat The Party bij aanvang bedoeld was als een stille film, maar dit pad werd wegens diverse moeilijkheden adieu gezegd. Tenslotte zijn er nog drie zogenaamde profiles, wat in feite interviews uit de oude doos zijn. We hebben er eentje met Blake Edwards en de producers Walter Mirisch en Ken Wales.

CONCLUSIE
The Party is niet alleen technisch een zeer vooruitstrevende film, ook is het een screwballcomedy met een ongelooflijk geestige Peter Sellers die de rol speelt van een Indiase acteur die alles in het honderd laat lopen.