FILM
Paleo-biologen George (William Katt) en Susan (Sean Young) staan juist op het punt terug uit Afrika te vertrekken, waar Susan postdoctoraal werk verricht voor doctor Eric Kiviat (Patrick McGoohan), wanneer Susan per se - desnoods op haar eentje - wil natrekken waarom een inheemse stam plots getroffen wordt door tal van sterfgevallen wegens voedselvergiftiging. Ze stuiten op hun tocht op een levend paar brontosaurussen met een jong ‑ ja inderdaad, die voedselvergiftiging werd veroorzaakt door dinosaurussen‑stoofvlees! Grampa Dinosaur didn't make it! Ze proberen het vertrouwen van de dieren te winnen - want een studie van de dieren zou Susan op slag beroemd kunnen maken - maar hun pad kruist dat van Susans mentor, doctor Kiviat, die eerder heil ziet in aggresievere methoden om de vondst op zijn naam te schrijven. Lees: hij heeft een bende revolutionairen ingehuurd om de dinosaurussen te vangen. Het mannetje wordt neergeschoten, maar Kiviats huurlingen slagen erin om de moeder te verdoven en te vangen. George en Susan verdwijnen met het jong in de jungle, op de voet gevolgd door Kiviat.




Met een magere 5.1 op de Internet Movie Database is deze Baby, Secret Of The Lost Legend bezwaarlijk een hoogvlieger te noemen. Een dergelijke lage kwotering is echter ongetwijfeld mee ingegeven door de intrede van CGI in het digitaal creëren van dinosaurussen in Jurassic Park; feitelijk kunnen we alle films met dinosaurussen in indelen in twee categorieën: die na Jurassic Park en die van voor die tijd. En in deze film zijn de speciale effecten - de dinosaurussen zijn duidelijk animatronics met slechts een beperkt bewegingsvermogen - ronduit knullig. Maar we hebben het over 1985, en zeker met de manier waarop de digitale effectenmolen de laatste jaren op hol is gaan draaien, loopt een dergelijke vergelijking altijd serieus mank.




Er zijn natuurlijk wel andere elementen die tegen deze film pleiten. Zo is het ronduit idioot om twee biologen onopvallend door de jungle te laten lopen met een knalrode rugzak, en de stereotiepe manier waarop de Afrikaanse inheemse bevolking wordt afgeschilderd, getuigt van behoorlijk minder respect dan bijvoorbeeld in een film als The Gods Must Be Crazy. De opmerking van de piloot van Georges vliegtuig, om zijn vrouw een flink pak met de zweep te geven als ze niet goed genoeg gehoorzaamt, spreekt wat dat betreft boekdelen, zelfs al is het grappig bedoeld. Stereotypering is overigens een kwaal waar de hele film onder te lijden heeft: vanaf het ogenblik dat vermeld wordt dat Susan een "begaafde paleontoloog" is, over het ogenblik heen waarop de brontosaurussen, die al die jaren in afzondering hebben geleefd, het onderscheid kunnen maken tussen "de goeien" en "de slechten" tot aan de (donkergroene) boodschap dat we de diertjes beter rond laten dartelen in de natuur.




Maar lighten up, dit is een avonturenfilm, for crying out loud, en we vinden dat we bij een film, waarin een beperkt aantal dinosauriërs blijkbaar 150 miljoen jaar onopgemerkt heeft kunnen overleven - zij het in de Afrikaanse jungle - en daarbij geen haartje is geëvolueerd, niet te veel kanttekeningen mogen maken bij het realiteitsgehalte. Criticasters zullen daarbij ook al snel een paar van de goeie punten vergeten: de dialogen zijn soms erg snedig, de locaties zijn goed gekozen en Patrick McGoohan (Braveheart) zet een erg goede maar een beetje stereotiepe slechterik neer. Het is overigens jammer dat actrice Sean Young (vooral bekend van haar rol in de cultklassieker Blade Runner) de laatste jaren wat in het B-filmcircuit is terecht gekomen, want ze beschikt over het nodige talent, maar blijkbaar niet over een goede manager.




De film is zeker hier en daar wat te grof voor een al te jong publiek - het wetenschappelijk feit dat brontosaurussen planteneters waren werd mee met de rest overboord gegooid - en valt daarmee wat tussen de twee voornaamste doelgroepen in, namelijk de families waarvan de ouders die denken dat ze een sappig brokje familiegeluk gaan zien, enerzijds, en diegenen die hoopten met deze film een hapklaar brokje te kunnen peuzelen in afwachting van Jurassic Park IX: Michael Crichton Still Needs More Cash. Samengevat, en reeds op voorhand mijn verontschuldigingen voor de flauwe woordspeling, laten we deze Baby niet met het badwater wegspoelen.

BEELD EN GELUID
Buena Vista bracht ooit deze film uit op dvd, maar voor een Blu-ray moeten we naar het regio A-gebonden label Kino Lorber uitwijken; er is ook een versie van Mill Creek. Voor beide releases betaalt u tegenwoordig een arm en een been. Het beeld is natuurlijk een stuk beter dan de dvd, maar het gebrek aan geprononceerde kleuren verraadt intussen de ouderdom, alhoewel de jungle er fris groen uitziet. De textuur, of wat daarvoor moet doorgaan, is nauwelijks te zien, en wat de dinosaurussen betreft is het pijnlijk duidelijk dat je naar een Eftelingattractie zit te kijken. Printbeschadidingen zijn er dan weer niet. De DTS-HD MA 5.1-track schittert in afwezigheid van surroundeffecten, in die mate zelfs dat we ons afvragen of de andere track, de 2.0-track, niet voldoende was geweest. De dialogen zijn nochtans goed te volgen, en wanneer er geschoten wordt, is er tenminste dat beetje lol te beleven.




EXTRA'S
In de bonussectie vinden we eerst en vooral een interview met acteur William Katt (13:26) die wat herinneringen ophaalt aan het draaien. Op locatie draaien in Afrika zorgt altijd voor een paar leuke anekdotes, met als centrale onderwerpen tropische ziekten en krokodillen. Het tweede filmpje is een interview met regisseur Bill Norton (10:22), die verrassend eerlijk is over de technische beperkingen van de film, en dan in het bijzonder de knullige dinosaurussen. Als toemaatje krijg je nog een trailer (1:38).

CONCLUSIE
Baby, Secret Of The Lost Legend toont ons de state-of-the-art speciale effecten om dinosaurussen op het scherm te toveren anno 1985 - wellicht had het team achter The Muppet Show het beter gekund. De schijf is net zoals de speciale effecten gelimiteerd qua impact.