FILM
Thomas (Herman Gilis) is een jonge veertiger en werkt bij een slachtveebedrijf waar hij voorbeschikt is om de grote baas (Ward De Ravet) op te volgen. Thomas is verloofd met Marie-Rose (Stephane Excoffier), de dochter van de directeur, maar die lijkt het met de gang van zaken niet helemaal eens te zijn en probeert zijn dochter uit de buurt van zijn naaste medewerker te houden, wat tot scènes met zijn dochter aanleiding geeft. Ondertussen is tijdens een routine medisch onderzoek bij Thomas vergevorderde longkanker vastgesteld en hem een snelle dood voorspeld. Dat geeft aanleiding tot een crisis en in plaats van troost en steun bij Marie-Rose te zoeken, stort Thomas zich in het nachtleven, deelt zijn geld uit aan de hoertjes en de schaars geklede derderangszangeressen in bars. Vervolgens besluit hij om hun pooiers en de bazen van hun pooiers koud te maken. Te laat komt Marie-Rose met goed nieuws, want Thomas heeft ondertussen zijn revolver al een keer gebruikt en een gunstige uitkomst lijkt niet meer tot de mogelijkheden te behoren.

Patrick Conrad (jaargang 1945) is scenarioschrijver, regisseur, dichter en misdaadromanschrijver. In Antwerpen was hij ooit medestichter van het dichtersgenootschap The Pink Poets. Hij debuteert in 1963 met een zgn. poëtische dialoog Cezar & Jezabel, schrijft nadien een stevige stapel romans (o.a. De Kleine Dood Van Kasper Q., Limousine, Op De Franse Duinen) en draait in 1980 zijn eerste film Slachtvee. Zijn bekendste is evenwel Mascara met Charlotte Ramplin in een hoofdrol. Slachtvee ademt de leegheid uit van Het Afscheid en Meeuwen Sterven In De Haven, met dezelfde desolate straten en pleinen, zowel in de dag- als nachtopnamen: behalve de auto's van de personages uit de film is er geen levende ziel te bespeuren. Alleen in het café naast het slachthuis is er sprake van een zekere ambiance. Toch slaagt Slachtvee er niet in om de sfeer van die oudere films te benaderen. Conrad moet het met een zeer mager script stellen, een thriller die met haken en ogen aan elkaar hangt en weinig geloofwaardig is, een verhaal waarin angstvallig geprobeerd wordt om de kijker zo lang mogelijk in het ongewisse te laten om de indruk te wekken dat er nog spectaculaire evoluties te verwachten zijn. Maar het wachten is um sonst, zoals onze Duitse buren zouden zeggen. Het verrassingseffect is ontgoochelend en de afloop van de film dubbelzinnig en flauw. Patrick Conrad heeft zeer persoonlijke opvatting over wat grappig is: zijn film is doorspekt van slapstickachtige elementen, cartooneske collages, absurde situaties, kat-en-muis-spelletjes met de toeschouwer, glamour-achtige passages, melancholie, valse verliefdheid en weemoedige nostalgie en op papier lijkt dat een succesformule, toch laat de praktische uitwerking te wensen over. Conrad is geen Tarantino en ook geen Kusturica en zijn kolderachtige aanpak van het gangstergenre in de Amerikaanse cinema heeft te weinig niveau: wie de anderen voor schut wil zetten, moet beter te zijn.

In Slachtvee is er trouwens meer fout dan alleen maar het weinig spannende script: de acteerprestaties laten te wensen over en de karakteruitwerking is praktisch nihil. Op geen enkel moment voelt de kijker zich betrokken bij de dramatiek van het verhaal of bij het drama van de hoofdpersoon. In deze film is weinig warmte en weinig liefde geïnvesteerd, met de nadruk op de actie en niet op de psychologie. Vormelijk kiest Patrick Conrad voor de sfeer van vele van zijn werken: koud en leeg met fel en scherp neonlicht op straat, ontdaan van alle realiteit, melancholisch en een beetje ranzig. Het taalgebruik is onnatuurlijk en houterig, met zinswendingen die geen enkele Vlaming gebruikt. Gelukkig zijn er Nederlandse ondertitels beschikbaar, want het Vlaams in deze film is heel vaak nauwelijks verstaanbaar. Het Frans (bijna een derde van de film) is niet apart ondertiteld en men kiest dus voor een hele of voor totaal geen ondertiteling. De Franstalige versie heeft wél een aparte vertaling van de Vlaamse dialogen.

BEELD EN GELUID
Zoals dat met alle films uit De Vlaamse Film Collectie het geval is, is Slachtvee prachtig gerestaureerd. Voor zover er kleur aangewend is, heeft men met de nieuwste technieken het originele palet hersteld. Beschadigingen en vuil zijn helemaal weggewerkt en van compressiefouten is geen sprake. Het kleurenpalet is sober, 's nachts bijna zwart/wit, met ook in de dagbeelden veel grauw en grijs. De muziek stelt niet veel voor: Thijs Van Leer levert niet meteen een bruisende en indrukwekkende geluidsband af die blijft hangen. Zoals al aangegeven is het Vlaams vaak slecht verstaanbaar door het hoge geluidsniveau van muziek en/of achtergrondgeluid of gewoon door een slechte nasynchronisatie.

EXTRA'S
Deze dvd bevat de originele bioscooptrailer en andere trailers uit deze reeks.

CONCLUSIE
Schoenmaker blijf bij je leest is het beste wat uw dienaar bij Slachtvee kan bedenken. Het geldt niet voor alle schrijvers: Hugo Claus heeft bewezen dat een man van het woord ook regisseur kan zijn. Maar ook hij ging af en toe uit de bocht en zijn voorbeeld kent weinig navolging in het buitenland. Patrick Conrad heeft het gelukkig bij 3 films gehouden. Aan een film als Slachtvee hebben wellicht weinig mensen een dringende behoefte: hij vertelt nauwelijks een geloofwaardig en zinvol verhaal en is te nauwer nood onderhoudend, spannend of ontspannend. Alleen voor wie alle titels uit de Vlaamse Film Collectie wil verzamelen is dit een echte optie. Voor de weggeefprijs moet je't niet laten.