Als vrachtwagenchauffeur Paul Conroy bijkomt merkt hij dat hij in een houten kist ligt en het duurt even voor het tot hem doordringt dat hij onder de grond is gestopt. Z’n konvooi met materiaal voor een humanitair project is ter hoogte van Baqubah (Irak) door rebellen aangevallen en z’n collega’s zijn vermoord. Waarom ze hem hebben gespaard is Paul een raadsel, maar dat zal hij niet zolang daarna vernemen als het mobieltje belt dat in de kist is achtergelaten en een stem met Arabisch accent hem vertelt dat de losprijs 5 miljoen dollar is, te betalen vóór de dag om is. Paul pleit onschuldig want als medewerkers van een transportbedrijf heeft hij niets te maken met het Amerikaanse leger, doch de stem beweert dat alle Amerikanen in Irak soldaten zijn en dat het hem uitsluitend te doen is om het geld, niet om één of ander politiek motief: alleen als hij vijf miljoen dollar regelt vóór 21.00 uur ziet Paul Conroy nog ooit het daglicht.
 

De Amerikaan is in paniek. Hij schopt en hij brult, hij probeert het deksel van de kist weg te duwen, maar een fijn lijntje woestijnzand vertelt hem dat het z’n belagers menens is. Hij zit gevangen en het ademen gaat moeizaam wegens de bedompte lucht en de hitte die z’n lichaam in de kleine ruimte verspreidt. Op het mobieltje branden nog net drie van de vijf streepjes en hij is niet zeker of de aansteker niet te veel zuurstof verbrandt die hij straks nodig heeft om deze nachtmerrie te overleven. Hij belt een noodnummer in Amerika waar men niet weet wat te doen, het FBI in Chicago dat alleen maar vragen stelt en geen hulp biedt, z’n thuisnummer in Michigan waar hij z’n zoontje op het antwoordapparaat te horen krijgt en het mobieltje van z’n vrouw Linda met een gelijksoortige boodschap. Niemand thuis en nog maar twee streepjes. Via een oude vriendin, ook al in Amerika, krijgt hij het nummer van Binnenlandse Zaken in Washington waar men hem vertelt dat er niet onderhandeld wordt met terroristen, en vandaar naar ene Dan Brenner van de dienst die zich in Irak bezighoudt met het opsporen van ontvoerde Amerikanen. Er is nog hoop.
 

 

Van z’n belagers krijgt Paul Conroy de opdracht om een losgeldvideootje te maken, wat hem door Dan Brenner wordt verboden, maar als de terrorist hem een videootje mailt waarop een vrouwelijke collega in koelen bloede wordt doodgeschoten, kan hij niet anders dan toegeven. Brenner is woedend, want kort nadien staat de teller op You Tube al op 47.000 hits een zendt Al Jazeera het filmpje uit. Nu kunnen je kidnappers niet meer terug, verwijt hij de onfortuinlijke Paul Conroy. We doen ons best, zegt hij sussend, we halen je daar weg, maar hij geeft toe dat nog maar weinig vermisten ook daadwerkelijk levend zijn teruggevonden. Als de kist kort nadien dreigt in te storten, is het duidelijk dat het Amerikaanse leger in de buurt is: de mariniers bombarderen het stadje. Nu is het nog alleen een kwestie om precies te bepalen waar het signaal van z’n mobieltje vandaan komt, want het probleem omtrent het versleutelde telefoonnummer van het apparaat heeft Paul ondertussen zelf opgelost. Het straaltje insijpelend zand is inmiddels een klein stroompje geworden dat Paul Conroy probeert te stoppen met het weinige dat hij ter beschikking heeft: een blaadje papier een en stukje stof dat ie van z’n hemd heeft gescheurd. Nog 1 streepje op z’n mobiel...
 

 

Regisseur Rodrigo Cortés levert een bravourestukje in Buried, want hij houdt zich niet alleen aan de eenheid van plaats, tijd en onderwerp van de klassieke Grieken, hij heeft ook maar 1 acteur nodig die hij bovendien 91 minuten lang onafgebroken in beeld brengt. Het is een gedurfd opzet, maar tegen alle verwachtingen in werkt het procedé van begin tot einde, ook al worden de regels van wat cinema anno 2012 hoeft te zijn, flink dooreengeschud. Zo is het beeld tijdens de eerste vijf minuten van de film compleet zwart, want Paul Conroy moet nog op z’n effen komen en de aansteker heeft hij nog niet gevonden. Tijdens de rest van de film wordt z’n beperkte leefruimte verlicht met achtereenvolgens een soort lichtstaaf en een zaklamp die het regelmatig af laat weten waardoor ook de kijker af en toe in het duister staart. Maar het went en de omstandigheden maken het allemaal acceptabel ondanks de beperkte variatiemogelijkheden qua beeldmateriaal of zoals in dit geval het totale gebrek daaraan. Want als kijker verwacht je dat de regisseur een  beroep zal doen op flashbacks over de gewelddadige confrontatie met de terroristen of Pauls gesprekspartners in beeld zal brengen, want we willen toch allemaal graag de terrorist zien of Dan Brenner en uiteraard zijn vrouw Linda? Maar daartoe laat Rodrigo Cortés zich niet verleiden en die ene scène waarin hij een zwarte slang de kist laat binnendringen, die is uiteindelijk veel minder spannend dan de scènes met Paul Conroy in gesprek met de een of andere onzichtbare persoon.
 

 

Zuchten, gekreun, zweet, zand en krakend hout, meer heeft acteur Ryan Reynolds niet ter beschikking om 90 minutenlang de toeschouwer op het randje van z’n stoel te houden, maar  hij doet het, want de angst om te stikken pompt onafgebroken adrenaline en als kijker voel je de beperkingen van zijn kist en ruik je als het ware het angstzweet dat in fijne moddersliertjes van Pauls gezicht druipt. Het is pure Hitchcock met de toeschouwer als gluurder en een voortgang die crescendo gaat tot de allerlaatste seconde. Regisseur Rodrigo Cortés maakt er zich overigens ook dan niet op een goedkope manier vanaf, want de finale van Buried is verrassend en gedurfd, zij het misschien ontgoochelend voor sommigen onder u, maar in elk geval acceptabel en geloofwaardig..

 

 

De stemmen aan de andere kant van de lijn zijn o.a. van José Luis Garcia Pérez (de terrorist) die u aan de slag kon zien in de prettig gestoorde komedie Cachorro (2004), van Robert Paterson (stem in de Engelse versie van El Cid - The Legend, 2003) als Dan Brenner en van Stephen Tobolowsky (Memento, 2000) als Alan Davenport, de man van BZ. Buried werd in Barcelona opgenomen over een periode van 17 draaidagen. Het budget van 3 miljoen euro werd in de zalen probleemloos gerecupereerd en de totale opbrengst wordt geschat op meer dan 20 miljoen dollar, zonder de dvd- en Blu-rayinkomsten.

Veel variatie laat de opstelling niet toe. Het licht is geel, oranje tot bruin en zwart met nogal wat korrelvorming, maar dat zal u niet verbazen in een film waarin het hoofdpersonage 91 minuten lang op z’n rug en buik ligt en zich moet behelpen met het vlammetje van een aansteker, het melkachtige licht van een lichtstaafje en een haperende zaklamp. Bijgevolg is niet altijd alles even goed zichtbaar, maar dat is uiteraard een bewuste keuze die het realiteitsgehalte ten goede komt.
 

 

De muziek van Victor Reyes (En La Ciudad Sin Límites, 2002) creëert een aangepast atmosfeer en trekt soms de aandacht in een film met weinig visuele variatie. Voor de rest weinig geluid, tenzij het kraken van de kist en het geluid van het hoofdpersonage in gesprek met z’n correspondenten. Maar minder is in dit geval meer, want uit weinig perst de regisseur in dit geval voldoende om u aan het scherm te kluisteren.

Zelfs geen opstartscherm. Schande!

 

Met 1 hoofdpersonage en 1 locatie bouwt de jonge Spaanse regisseur Rodrigo Cortés een bloedstollende thriller die niet moet onderdoen voor het werk van z’n leermeester Alfred Hitchcock, naar wiens films hij heel goed heeft gekeken. Rekeninghoudend met de beperkingen die de regisseur heeft ingebouwd is de kwaliteit van de dvd goed, maar de bonussectie is helemaal leeg en het ontbreken van een opstartscherm is een onvergeeflijke omissie.